Του Μάικλ Ρούμπιν

Μετά από δύο χρόνια ηρωικής άμυνας που στοίχισε στη Ρωσία περισσότερο από το ένα τρίτο του ενεργού στρατού της, η Ουκρανία πλησιάζει στο οριακό της σημείο. Του λείπουν άνδρες και πυρομαχικά. 

Ακόμα, ο Οργανισμός Βορειοατλαντικής Συνθήκης (ΝΑΤΟ) συνεχίζει την αδιάλλακτη θέση του για την κυριαρχία της Ουκρανίας. Ειλικρινά, το ΝΑΤΟ έχει δίκιο. Η αμυντική Συμμαχία θεωρεί την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 «παράνομη και απαράδεκτη». Κανένα μέλος του ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει την αξίωση της Ρωσίας στην Κριμαία, ούτε το ΝΑΤΟ αναγνωρίζει τις ρωσικές προσπάθειες προσάρτησης του Ντόνετσκ, του Λουχάνσκ, της Χερσώνας και της Ζαπορίζια. Στη Σύνοδο Κορυφής του Βίλνιους το 2023, οι αρχηγοί κρατών του ΝΑΤΟ εξέδωσαν ένα ανακοινωθέν που ανέφερε: «Δεν αναγνωρίζουμε και δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσουμε τις παράνομες και παράνομες προσαρτήσεις της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας». 

Το ΝΑΤΟ απορρίπτει επίσης τους ισχυρισμούς τόσο του Κρεμλίνου όσο και των απολογητών του ότι οι Ρώσοι Ουκρανοί αποδέχονται τη ρωσική κατοχή. «Τα πλαστά δημοψηφίσματα σε αυτές τις περιοχές σχεδιάστηκαν στη Μόσχα και επιβλήθηκαν στην Ουκρανία. Δεν έχουν καμία νομιμότητα και το ΝΑΤΟ δεν τους αναγνωρίζει», εξηγεί ένα ενημερωτικό δελτίο του ΝΑΤΟ. Οι Ρώσοι έποικοι που εισέρχονται στην κατεχόμενη ζώνη δεν έχουν νομική νομιμότητα ή αξίωση.

Στην ετήσια ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν κατηγόρησε εκείνους που θα τερματίσουν την αμερικανική υποστήριξη στην πολιορκούμενη χώρα. «Η βοήθεια προς την Ουκρανία εμποδίζεται από εκείνους που θέλουν να απομακρυνθούμε από την ηγεσία μας στον κόσμο», δήλωσε, προσθέτοντας: «Δεν ήταν πολύ καιρό πριν όταν ένας Ρεπουμπλικανός πρόεδρος, ο Ρόναλντ Ρίγκαν, βροντοφώναξε: «Κύριε Γκορμπατσόφ, γκρεμίστε αυτόν τον τοίχο». Τώρα, ο προκάτοχός μου, πρώην Ρεπουμπλικανός πρόεδρος, λέει στον Πούτιν: «Κάνε ό,τι στο διάολο θέλεις».

Στα παρασκήνια, όμως, φαίνονται ρωγμές. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν έστειλε στο Ρώσο ομόλογό του συνομιλίες στο Ερεβάν της Αρμενίας για να συζητήσουν ένα ψήφισμα που θα περιλαμβάνει την απόκτηση ουκρανικού εδάφους από τη Ρωσία καθώς και τον αφοπλισμό της Ουκρανίας. Οποιαδήποτε ανταμοιβή για τη ρωσική επιθετικότητα, ωστόσο, ενθαρρύνει μόνο περαιτέρω επιθετικότητα. Το μόνο ερώτημα είναι αν η Μολδαβία, οι χώρες της Βαλτικής ή το βόρειο Καζακστάν είναι οι επόμενοι στο σταυροδρόμι της Ρωσίας.

Ο Μπάιντεν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορεί να είναι απογοητευμένοι από τον πρώην πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και τους απομονωτικούς υποστηρικτές του τόσο για την παρεμπόδιση της βοήθειας προς την Ουκρανία όσο και για την αμφισβήτηση της χρησιμότητας του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ, ωστόσο, πρέπει να επωμιστεί μεγάλο μέρος της ευθύνης για προηγούμενα πολιτικής που πείθουν το Κρεμλίνο ότι η εισβολή, η κατοχή και η προσάρτηση αποδίδουν μερίσματα. 

Το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, παραμένει σε μεγάλο βαθμό σιωπηλό και ανίσχυρο σχετικά με το προηγούμενο της αρπαγής γης από τη Ρωσία κατά της Ουκρανίας: την εισβολή και την κατοχή της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν, με αντιαμερικανικό ύφος, να κατηγορήσουν τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ και να απαλλαγούν από την ευθύνη για τις ενέργειες της Τουρκίας στην Κύπρο. Ο Κίσινγκερ μπορεί να αντιπροσωπεύει το προπατορικό αμάρτημα, αλλά η σημερινή σιωπηλή συναίνεση της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του ΟΗΕ σηματοδοτεί ότι ο χρόνος και η επιμονή ενός επιτιθέμενου έχουν μεγαλύτερη σημασία από την ηθική σαφήνεια και το διεθνές δίκαιο.

Ούτε τα μέλη του ΝΑΤΟ μπορούν απλώς να απορρίψουν την Κύπρο ως μη ανησυχία τους, δεδομένης της μη ένταξης της στη Συμμαχία. Τουλάχιστον, η Κύπρος είναι τόσο ευρωπαϊκή όσο η Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ έχει επίσης αναλάβει αποστολές στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας.

Η Ουκρανία χρειάζεται σίγουρα ανεφοδιασμό πυρομαχικών. Οι Ουκρανοί κρατούν στο κόλπο τους Ρώσους ιμπεριαλιστές που απειλούν όλη την Ευρώπη. Αλλά αν το ΝΑΤΟ θέλει πραγματικά να δείξει στον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι η Ευρώπη δεν ανέχεται την επιθετικότητα, είναι καιρός να βάλει τάξη στο σπίτι του ΝΑΤΟ. 

Το ΝΑΤΟ πρέπει να σταματήσει να ανέχεται τον επιτιθέμενο στις δικές του τάξεις. Εάν ο Μπάιντεν και οι ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν το Κρεμλίνο να αναγνωρίσει το δυτικό σθένος απέναντι στην επιθετικότητα, πρέπει να πάψουν να αποδέχονται τον αλυτρωτισμό στις δικές τους τάξεις. Οποιαδήποτε διπλωματική διαδικασία που εξομαλύνει την τουρκική επιθετικότητα ή δεν επαναφέρει την Κύπρο στο status quo ante παραμένει πράσινο φως για τη ρωσική επιθετικότητα. Το ίδιο ισχύει και με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ευρώπης να φιλοξενούν γραφεία για την αυτοαποκαλούμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» ή να επιτρέπουν στις αεροπορικές εταιρείες που πετούν σε κατεχόμενα κυπριακά αεροδρόμια να χρησιμοποιούν επίσης αεροδρόμια των ΗΠΑ ή της Ευρώπης. Η Τουρκία θα πρέπει να υποστεί κάθε αμερικανική ή ευρωπαϊκή κύρωση που κάνει η Ρωσία. Άλλωστε, τα εγκλήματα της Άγκυρας και της Μόσχας είναι τα ίδια.

Ο Μπάιντεν έχει δίκιο ότι η Ουκρανία έχει σημασία, αλλά η αντίσταση στα αυτοκρατορικά σχέδια ενός γείτονα πρέπει να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της ρωσικής και της τουρκικής επιθετικότητας στην Ευρώπη. Είναι καιρός η δυτική πολιτική να αντικατοπτρίζει αυτό το γεγονός. 

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Μάικλ Ρούμπιν Ιστορία Ρωσία Ουκρανία ΗΠΑ Κύπρος LIFE