Λένε ότι σε κάθε τραπέζι διαπραγματεύσεων κάθεται και ένας «χρήσιμος ηλίθιος». Μάλιστα λένε ότι αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι αυτός τότε μάλλον είσαι εσύ ο ίδιος… Άραγε είναι η Τουρκία αυτός ο «χρήσιμος ηλίθιος» στην παρούσα στιγμή κατά την έναρξη της προεδρικής θητεία του Ντόναλντ Τραμπ;

Ο Τραμπ ξεκίνησε δυνατά τη θητεία του προτού καν ορκιστεί. Ταξίδεψε ο ίδιος στη Γαλλία για να συζητήσει με τον πρόεδρο Macron, απειλεί την Ευρώπη να αναλάβει τις στρατιωτικές της υποχρεώσεις, εκφοβίζει τον Καναδά να ακολουθήσει την ενεργειακή του πολιτική, ενώ ξανά-προτείνει -αυτή τη φορά με λιγότερο χιούμορ- να αγοράσει τη Γροιλανδία από τη Δανία. Άραγε είναι όλες αυτές οι κινήσεις ξεχωριστά μέρη της ευρύτερης ατζέντας του ή μήπως συνδέονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο μακροπρόθεσμο σχέδιο που συμπεριλαμβάνει και την Τουρκία;

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, όμως αν αναλογιστούμε ότι ο Τραμπ είναι απόλυτα εστιασμένος στην αντιπαράθεση με την Κίνα, θα ήταν δόκιμο να κάνουμε μια υπόθεση εργασίας με τα δεδομένα που έχουμε.

Ανάσχεση της Κίνας

Ας αναλογιστούμε λοιπόν ποιο είναι το σχέδιο των ΗΠΑ για την οικονομική/γεωστρατηγική ανάσχεση της Κίνας. Η Κίνα δεν πρέπει να ολοκληρώσει το One–Belt–one–Road Initiative (BRI), τον επονομαζόμενο «Δρόμο του Μεταξιού», διότι αν το ολοκληρώσει θα εντάξει το 60% της παγκόσμιας οικονομίας στη σφαίρα επιρροής της και περί το 2050 θα είναι αδιαμφισβήτητα η πρώτη οικονομία παγκοσμίως. Η εκδίκηση της προς τη Δύση για τον «Αιώνα του Εξευτελισμού» και τον αποκλεισμό της κατά τη δεκαετία του ’80 από την εμπορική κονίστρα, θα είναι αμείλικτη και ολοκληρωτική καθώς οι Κινέζοι δεν έχουν κρύψει την πρόθεση τους αυτή ακόμα και σε δυτικά ΜΜΕ. Οπότε το πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι ο αποκλεισμός της Κίνας από ευρύτερες εξαγωγικές αγορές και ενεργειακές εισαγωγικές προοπτικές. Η πρόφαση στην Ταϊβάν ή στη Νότια Σινική θάλασσα δεν θα είναι δύσκολο να βρεθεί. Αυτό που θα είναι δύσκολο θα είναι να πεισθεί το δυτικό κοινό ότι θα πρέπει να περιμένει μέχρι η Ινδία να αντικαταστήσει το φτηνό κινέζικο εργατικό δυναμικό για την παραγωγή φτηνών κατασκευών που αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό των καταναλωτικών αγαθών της Δύσης. Ακόμα πιο δύσκολη θα είναι η εφαρμογή του ναυτικού αποκλεισμού όταν το αερο-ναυτικό και πυραυλικό οπλοστάσιο της Κίνας αυξάνεται συνεχώς. Προς το παρόν αυτό είναι εφικτό αλλά το μέλλον αυτού του είδους αεροναυτικού πολέμου θα κριθεί από την βαλλιστική-αντιβαλλιστική τεχνολογία και την ανάπτυξη της ισχυρότερης Τεχνητής Νοημοσύνης. Αυτές οι μάχες θα δοθούν σε πεδία μακριά από το πολεμικό και θα χρειαστούν τεράστιες ποσότητες «σπανίων γαιών» και ενέργειας.

Ο Αρκτικός Κύκλος

Ας αναλύσουμε λοιπόν τις ενέργειες του προέδρου Τραμπ υπό αυτό το πρίσμα. Αρχικά ο κύκλος του αποκλεισμού ξεκινάει από την Ιαπωνική θάλασσα, και συνεχίζει στην Νότια Κορέα, το Γκουάμ και τη Χαβάη, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, τη Σιγκαπούρη, την Ταϊλάνδη, την Ινδία και το Ντιέγκο Γκαρσία, το Τζιμπουτί και τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, τίθεται το ερωτηματικό Τουρκία-Συρία, ξανά-κλείνει μέσω Κύπρου Ελλάδας, Ανατολικής Ευρώπης και Σκανδιναβίας, αλλά ανοίγει ξανά μέσω των αρκτικών ακτών της Ρωσίας που προς το παρόν έχει πλησιάσει ακόμα περισσότερο με την «άσπονδη φίλη» της Κίνα μετά την καταστροφική στρατηγική της «διπλής ανάσχεσης» του αμερικανικού βαθέως κράτους δια χειρός Biden. Οι μόνες πηγές σπανίων γαιών που μπορεί να διεκδικήσει η Δύση σήμερα είναι στο υποσαχάριο Σαχέλ και οι μόνες ανεκμετάλλευτες πηγές ενέργειας είναι η Ανατολική Μεσόγειος και ο Αρκτικός κύκλος -ιδιαιτέρως η υποθαλάσσια οροσειρά Lomonosov όπου υπολογίζεται ότι βρίσκεται το 22% των παγκοσμίων αποθεμάτων υδρογονανθράκων και βρίσκεται μεταξύ του συνόρου των ΑΟΖ της Γροιλανδίας και του Καναδά αφενός και της Ρωσίας αφετέρου.

Η σύνδεση με τον Καναδά και τη Δανία-Γροιλανδία αρχίζει να γίνεται πιο εμφανής αλλά γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη όταν το τελευταίο κομμάτι που κλείνει το πέρασμα του Βόρειου θαλάσσιου Δρόμου (Northern Sea Route–NSR) από τα αρκτικά λιμάνια της Ρωσίας προς τον Ατλαντικό είναι η Γροιλανδία και ο Καναδάς- αφού η Αγγλία και η Ισλανδία ελέγχονται ήδη.

Πληρεξούσιος των ΗΠΑ η Γαλλία

Παράλληλα, η Γαλλία καλείται να συμμετάσχει στον αποκλεισμό της Κίνας με τις βάσεις της στο Τζιμπουτί και τον Ινδικό, να προσπαθήσει να εξασφαλίσει σπάνιες γαίες από το Σαχέλ και να συσπειρώσει την Ευρώπη εναντίον του Πούτιν ώστε να απεμπλακεί η Αμερική από τη γηραιά Ήπειρο όσο ασχολείται με την Κίνα. Πιθανώς η σχέση της με τη Συρία και το Λίβανο να παίξει κάποιο ρόλο στο Συριακό αλλά ακόμα είναι νωρίς για να προλέξουμε. Οπωσδήποτε αποτελεί κεντρικό πόλο ανάσχεσης της Ευρασιατικής διείσδυσης στην Ευρώπη σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία που περιμένει να επανασυνδεθεί με τη Ρωσία και την Κίνα για να ανατάξει το εξαγωγικό της εμπόριο. Άλλωστε οι πιέσεις στην Ευρώπη να αναπτύξει μια πολεμική οικονομία και να αντιταχθεί στη Ρωσία εντάσσονται στην επερχόμενη αποχώρηση των ΗΠΑ από την άμυνα της Ευρώπης τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα η Γαλλία θα είναι ο πληρεξούσιος του Τραμπ όσο αυτός είναι απασχολημένος με την Κίνα.

Λέων ή ποντίκι η Τουρκία;

Ας γυρίσουμε τώρα στην Τουρκία-Συρία. Η Τουρκία αποτελεί την κερκόπορτα πολλών αποκλεισμένων με κυρώσεις Ευρασιατικών δυνάμεων και η τελωνειακή ένωση που απολαμβάνει με την ΕΕ την θέτει ως το ιδανικό κομβικό σημείο υπογείων διεθνών συναλλαγών δεδομένου του καιροσκοπισμού και της απόλυτης ηθικής αναλγησίας της διεφθαρμένης εξουσίας της -που άλλωστε συνεχίζει για πολλές δεκαετίες να δεσπόζει σαν διεθνής κόμβος διακίνησης ναρκωτικών ουσιών. Μάλιστα, δεδομένης της οικονομικής δέσμευσής της στην Κίνα μέσω «παγίδας χρέους» είναι διατεθειμένη/αναγκασμένη να γίνει ο μοναδικός κόμβος διαμετακομιδής κινεζικών εμπορευμάτων στην Ευρώπη και τον Ατλαντικό μέσω Καζακστάν-Ρωσίας-Τουρκμενιστάν-Ουζμπεκιστάν-Κασπίας θάλασσας-Αζερμπαϊτζάν-Τουρκίας, τον επονομαζόμενο και «Μέσο Διάδρομο» του BRI. Αν παρθεί η απόφαση να αποκλεισθεί η Κίνα η Τουρκία θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ οικονομικής καταστροφής όταν η έξαλλη Κίνα απαιτήσει τα 60+ δις που έχει δανείσει την Τουρκία και σταματήσει το κατασκευαστικό έργο στη σεισμόπληκτη περιοχή της γείτονος, είτε στην διχο/τριχοτόμηση μέσω ενός Κουρδικού (ίσως και Ευρωπαϊκού Τουρκικού) κράτους που θα επιβάλλει ο Τραμπ μέχρι να υποκύψει στον αποκλεισμό ο Έρντογαν. Σαν να μην έφτανε αυτό η καθυστέρηση που επιβάλλει καταχρηστικά η Τουρκία στην εξόρυξη στην Ανατολική Μεσόγειο έχει φτάσει στα άκρα όσους διακηρύσσουν το διαβόητο «Drill baby, drill!” πέραν αλλά και εντεύθεν του Ατλαντικού.

Ο Έρντογαν συμμετείχε στην «Επιχείρηση Συρία» που μάλλον οργάνωσαν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ του Τραμπ για να διώξουν σε πρώτη φάση τον Ρώσο από τη Συρία, να αποκόψουν τη Χεζμπολάχ από το Ιράν και σε δεύτερη φάση να δημιουργήσουν ένα σύμμαχο Κουρδικό-Δρουζικό κράτος που θα ελέγχει το στρατηγικό όρος Χεβρών και θα παρέχει προκεχωρημένο ανεφοδιαστικό διάδρομο στην αεροπορία του Ισραήλ για να χτυπήσει το Ιράν και να ρίξει το καθεστώς -σύντομα στις οθόνες σας. Η προσπάθειά του να αφοπλίσει τους Κούρδους για να αποφύγει τη δημιουργία Κουρδικού κράτους στη Συρία φαίνεται να πέφτει στο κενό αφού οι Κούρδοι φαίνονται να αντεπιτίθενται πολύ αποτελεσματικά και να απειλούν με ανακατάληψη ακόμα και την Manbij. Τώρα προσπαθεί να χαράξει παράνομη ΑΟΖ και να τορπιλίσει περαιτέρω τις εξορύξεις. Μάλλον θα το φάει και το δεύτερο χαστούκι.

Εντός του 2025 μπορεί να δούμε να εφαρμόζεται και ο αποκλεισμός της Κίνας. Εκεί θα δούμε αν η Τουρκία είναι εκκολαπτόμενος λέων ή ποντίκι που βρυχάται…

Ντόναλντ Τραμπ Συρία Τουρκία ΗΠΑ LIFE