Η Ευρώπη ποντάρει σε πλοίο που βυθίζεται!

Οταν ο Δαρβίνος περιέγραφε την προσαρμοστικότητα ως τον ακρογωνιαίο λίθο της επιβίωσης, δεν είχε υπόψη του ούτε την έννοια της ομοιόστασης, ούτε τις έρευνες σχετικά με τη σημασία της φερεγγυότητας στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ούτε και τον «σιδηρούν νόμο» της Ιστορίας κατά τον οποίον η χθεσινή πολυτέλεια είναι η σημερινή αναγκαιότητα. Μόνο έτσι λοιπόν μπορούμε να εξηγήσουμε αρχικά την ουρανομήκη έλλειψη προσαρμοστικότητας αρκετων εθνικών -και μη- παραγόντων στην νέα αναδυόμενη παγκόσμια συγκυρία με την έλευση του Τραμπ στην εξουσία.

Ας αναλύσουμε όμως σύντομα τους τρεις αυτούς παράγοντες προτού προχωρήσουμε στην ανάλυση εξειδικευμένων περιπτώσεων όπως της Ευρώπης και της Τουρκίας. Πιο συγκεκριμένα, κάθε οργανισμός έχει εγγενώς την τάση να διατηρεί ορισμένες καταστάσεις «ομοιοστατικά» σταθερές εντός του συστήματός του. Έτσι, το ανθρώπινο σώμα, νιώθει δίψα όταν η υγρασία του πέφτει κάτω από τον ομοιοστατικό πήχη του 70% και μειώνει την επιπλέον υγρασία μέσω της ούρησης αντιστοίχως. Αυτή η τάση της ομοιόστασης όμως απαντάται και στις ψυχολογικές καταστάσεις, όσο προβληματικές μάλιστα μπορεί να είναι αυτές. Οι ψυχικές αντιστάσεις και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς απαρτιώνουν και εδραιώνουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, ακόμα και τις κλινικές αποκλίσεις της, όσο προβληματικές και αν αποδεικνύονται αυτές για τον εκάστοτε άνθρωπο. Μάλιστα στις πιο κλινικές περιπτώσεις τα προβληματικά συμπτώματα είναι «σύντονα προς το εγώ», δηλαδή το προβληματικό άτομο κανονικοποιεί και εκλογικεύει την διαταραγμένη σκέψη και συμπεριφορά του ως κάτι φυσιολογικό και προβλεπόμενο, συχνά προβάλλοντας την προβληματικότητα στον υπόλοιπο κόσμο.

Όσον αφορά στη σημασία της σταθερότητας της άποψης μας και της γενικότερης φερεγγυότητας μας εντός της κοινωνίας μας, είναι μόνο αρκετό να αναλογιστούμε ότι επί εκατομμύρια χρόνια -σε αντιδιαστολή με τις μερικές χιλιάδες «πολιτισμένης» ζωής- ζούσαμε σε μικρές ομάδες 10-15 ατόμων, όπου η επιβίωση εξαρτάτο από την βαθιά και καθημερινή συνεργασία για την εξασφάλιση τροφής και προστασίας από το περιβάλλον. Όποιος δεν ανταποκρινόταν στις επιταγές αυτές εξοστρακιζόταν ή θανατώνονταν (όπως εξάγεται και από την παρατήρηση και σημερινών φυλών που ζουν ακόμα στην νεολιθική εποχή). Αν κάποιος δεν κρατά την υπόσχεσή του να υποστηρίζει την ομάδα στη δυσκολία, θεωρείται αφερέγγυος και ο θάνατός του δεν είναι μακριά. Αυτός ο αρχέγονος φόβος είναι βαθιά εγγεγραμμένος στην ανθρώπινη ψυχή και υπάρχουν αρκετές έρευνες που δείχνουν ότι είμαστε διατεθειμένοι να υποφέρουμε τα πάνδεινα προκειμένου να μην προδώσουμε τη φερεγγυότητά μας, το «λόγο» μας, τις αρχές μας, την εν γένει δέσμευσή μας σε μια άποψη και μια θέση.

Η αρνητική δε, πλευρά του «άνω θρώσκω» είναι η ναρκισσιστική αίσθηση ότι «δικαιούμαστε» όλο και περισσότερα και δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε ούτε μια πιθαμή από τα κεκτημένα μας. Υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα όπου ιδιαιτέρως ισχυροί άνθρωποι έβαλαν τη ζωή τους -και των εξαρτώμενων από αυτούς- σε θανάσιμο κίνδυνο προκειμένου να μην στερηθούν έστω και ένα μικρό κομμάτι από την ισχύ τους. Ένα μόνο τρανταχτό παράδειγμα ήταν ο Στάλιν που επέλεξε να μην παραδοθεί το 1941 ενώ είχε χάσει σχεδόν τα πάντα μετά την «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα». Σαφώς το «Ρωσικό Θαύμα» έσωσε την Ευρώπη αλλά η ρωσική αντεπίθεση το χειμώνα του ‘41-42 δεν ήταν τίποτε άλλο από μια εκατόμβη.

Υπό αυτές τις ερμηνείες είναι πλέον πιο κατανοητό γιατί η ηγεσία της Ευρώπης δεν προσαρμόζεται στις νέες καταστάσεις και προσπαθεί να κρατηθεί με νύχια και με δόντια από ένα πλοίο που βυθίζεται. Η άκρατη παγκοσμιοποιητική πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία 40 χρόνια διάβρωσε κάθε αίσθηση συνεργασίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των εταίρων και υποδούλωσε οικονομικά τις ασθενέστερες χώρες στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Οι μοχλευόμενες ηγεσίες της δεν μπορούν πλέον να πείσουν τους λαούς να υποστηρίξουν τις καταστροφικές πολιτικές τους που πλέον αποδεικνύονται όχι μόνο ταπεινωτικά αντεθνικές αλλά και επικίνδυνα καταστροφικές για την παγκόσμια ειρήνη. Ενώ το προπύργιο της Αμερικής έπεσε και τα εθνικά-πατριωτικά κόμματα παίρνουν πλέον πρωτιές στις εκλογές και τις δημοσκοπήσεις, οι παλαιές ηγεσίες αρνούνται πεισματικά να παραδώσουν τα σκήπτρα της εξουσίας, προτιμώντας να αφήσουν τις χώρες τους να διαλυθούν μέσα από ακυβερνησία και υποστήριξη απρόσφορων καταστροφικών πολιτικών. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει κριθεί εδώ και χρόνια αλλά συνεχίζουν να πιέζουν την χειραγωγούμενη και διεφθαρμένη Ουκρανική κυβέρνηση να αρνείται πεισματικά την ειρήνευση θυσιάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές στο βωμό μιας τυφλής υπεροψίας. Η Ευρώπη δεν μπορεί να οργανώσει ούτε τις ένοπλες δυνάμεις της ούτε την πολεμική της βιομηχανική παραγωγή ώστε να καλύψει τις ανάγκες του Ουκρανικού μετώπου. Παρόλα αυτά συνεχίζει τους λεονταρισμούς και την πλειοδοτική διπλωματία σαν ένα μικρό σκυλάκι που γαυγίζει εξαγριωμένο σε ένα μαντρόσκυλο. Δυστυχώς τα επίχειρα δρέπει ο Ουκρανικός λαός.

Στην νοτιοανατολική πλευρά της Ευρώπης άλλος ένας γίγαντας με πήλινα πόδια συνεχίζει να ρεμβάζει σε ένα αυτοκρατορικό όνειρο νομίζοντας ότι ελέγχει την ευρύτερη περιοχή. Ο Τζολάνι τους χρησιμοποίησε για να ανέβει στην εξουσία και τώρα κρατά «ίσες αποστάσεις» περιθωριοποιώντας την Τουρκία που αντί για «σερίφης» της περιοχής αποδεικνύεται «χρήσιμος ηλίθιος». Προκάλεσε τον Τραμπ που προειδοποίησε τον Έρντογαν για την επικίνδυνη αποστολή που ανέλαβε και δεν διατίθεται να του αφήσει τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης σε καμία περίπτωση. Όμως ο Σουλτάνος συνεχίζει να «πειράζει το λιοντάρι» και η μειωμένη ρητορική του είναι μόνο με την ελπίδα να τον καλέσει ο Τραμπ στην Ουάσινγκτον. Μόλις δει ότι τον αντιμετωπίζουν πάλι ως «παρία», θα ξεσπαθώσει και θα χύσει το γάλα που με τόση αυτοσυγκράτηση έχει μαζέψει αυτό το εγκληματικό καθεστώς με πολύ καταστροφικά αποτελέσματα γι’ αυτό, αν κρίνουμε από το αντι-τουρκικό dream team που έχει συναθροίσει ο Τραμπ στο επιτελείο του.

Όσον δε αφορά στην Ελλάδα, η αυταρχική προσπάθεια συσπείρωσης από κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα γυρίσει μπούμερανγκ και τους καρπούς θα δρέψουν τα νέα κόμματα, μέσα όμως από αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες που θα κάνουν αρκετό κακό και στην οικονομία αλλά και την ασφάλεια του τόπου.

ΠΗΓΗ: Geopolitico.gr