Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν φαίνεται να χαρίζεται σε κανέναν, καθώς απαιτεί να πληρωθεί η χώρα του για οποιαδήποτε υπηρεσία έχει προσφέρει ή πρόκειται να προσφέρει. Αν και έχει δώσει $100 δις σε πολεμικό υλικό και ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία, τώρα απαιτεί μισό τρις σε συνεκμετάλλευση φυσικών πόρων και ανοικοδόμηση. Δεν θα καλύψει μόνο την αναπλήρωση του πολεμικού υλικού σε σημερινές τιμές αλλά απ’ ότι φαίνεται θα χρεώσει την διαδικασία ειρήνευσης στην ίδια την Ουκρανία μέσα από αυτή τη λεόντεια συμφωνία. Ακόμα και αν η Ουκρανία εργαλειοποιήθηκε από το ίδιο του το κράτος, δεν αναγνωρίζει ουδεμία κρατική συνέχεια, προφανώς επειδή αντιμετωπίζει τις μοχλευόμενες, από «νομαδικά» παγκοσμιοποιητικά κέντρα, πρότερες πολιτικές ηγεσίες των ΗΠΑ -αλλά και της Ευρώπης- ως κάτι εντελώς διαφορετικό από την διακυβέρνησή του. Η δύναμη του προέδρου Τραμπ είναι τέτοια που το Ουκρανικό κοινοβούλιο αποκηρύττει τον Ζελένσκι ασκαρδαμυκτί μόνο με την ονομασία του ως δικτάτορα από τον Αμερικανό πρόεδρο, ενώ ο Μακρόν μαζεύει τις μεγαλεπήβολες δηλώσεις του για την υποστήριξη της Ουκρανίας και τάσσεται πίσω από την ειρηνευτική διαδικασία που αφήνει τον Ζελένσκι επί ξύλου κρεμάμενο και την χώρα του ως επαίτη του ελέους των εισβολέων της. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται όχι μόνο ο Θουκυδίδης αλλά και ο εθνικός μας ποιητής καθώς «δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή».
Ενώ λοιπόν η Ουκρανία έδωσε «γη και ύδωρ» στις ΗΠΑ, σε ελπίδα ελεημοσύνης, μόνο για να ταπεινωθεί εντός του Λευκού Οίκου, μια άλλη δυναμική συνεργασία διαφαίνεται στον ορίζοντα. Καθώς η εναλλακτική της ενεργειακής ένωσης Ευρώπης-Ρωσίας θα ήταν δυνητικά επικίνδυνη για την Αμερική βάσει του δόγματος Mackinder περί της ενώσεως της “Heartland” και του ελέγχου της Παγκοσμίας Νήσου, ο Trump μάλλον προσπαθεί να διεμβολίσει την ενεργειακή αυτή διασύνδεση μέσα από αποκλειστικές συμφωνίες συνεκμετάλλευσης ενεργειακών πόρων και σπάνιων γαιών με τη Ρωσία. Η Ρωσία διαθέτει αρκετές περιοχές της Ουκρανίας με σπάνιες γαίες αλλά, το σημαντικότερο, έχει αρκετά αντίστοιχα αποθέματα στη Σιβηρία, μια περιοχή της που έχει υποστεί σημαντικότατη διείσδυση από την Κίνα και δεν μπορεί να την ελέγξει εμπορικά χωρίς την αντικατάσταση της Κίνας από κάποιον άλλο δυνατό εταίρο. Η κίνηση αυτή θα απελευθερώσει τη Ρωσία από την αποκλειστικότητα της Κίνας και θα της ανοίξει εκ νέου τις αγορές στην Ευρώπη, ενώ θα της ξεκλειδώσει τον διπλωματικό δρόμο για την ανάκτηση των δεσμευμένων χρημάτων της και τη διατήρηση των βάσεών της στη Συρία. Παράλληλα θα ανοίξει μια ευρεία συνεργασία στην εξόρυξη των υδρογονανθράκων του Αρκτικού με το αντάλλαγμα του εμπορικού αποκλεισμού της Κίνας στην περιοχή.
Μόλις ολοκληρωθεί αυτή η συμφωνία, ο Τραμπ θα έχει κλείσει το Δρόμο του Μεταξιού από Ρωσία, Μέση Ανατολή και Αρκτικό, ενώ ακόμα η υποβρυχιακή του υπεροπλία θα του επιτρέπει να στερεί την Κίνα- σε περίπτωση ναυτικού αποκλεισμού- από την πρόσβαση στο «Μαργαριταρένιο κολιέ» της από λιμάνια στον Περσικό Κόλπο και στην Αφρική, όπως και την ναυτική πρόσβαση στην Αμερικανική Ήπειρο. Στα πλαίσια, μάλιστα, αυτής της υψίστης σημασίας γαιοστρατηγικής τοποθέτησης σε καίρια λιμάνια, ο Πειραιάς θα κληθεί άμεσα να απεμπλακεί από την Costco – μια εταιρεία που εντάσσεται και επίσημα στη χρήση των Κινεζικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αν κρίνουμε, μάλιστα, από την πρόσφατη πρακτική των ΗΠΑ να μην «πληρώνουν τα σπασμένα» άλλων, η Ελλάδα θα κληθεί να αποζημιώσει η ίδια την Costco για την απαλλοτρίωση του λιμανιού. Δυστυχώς, η μονομερής υποστήριξη των αντιπάλων του Τραμπ από την κυβέρνηση, όπως και η άστοχη χρήση της εκφράσεως «τραμπισμός» από τον ίδιο τον πρωθυπουργό δεν πρόκειται να βοηθήσουν όταν απέναντι έχουμε έναν συνομιλητή με υπερχυλίζοντα ναρκισσισμό.
Σύντομα όμως, ένας άλλος δρων στην περιοχή θα κληθεί να λάβει θέση και η διαβόητη επί παντός διαλαλούμενη «ανεξαρτησία» του δεν θα μπορέσει να επιβιώσει του διλήμματος. Με κλειστούς τους δρόμους από τον Αρκτικό, τη Ρωσία και τη Μέση Ανατολή, και με ένα επερχόμενο αποκλεισμό στη Νότια Σινική θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό, η μόνη ανοικτή οδός του Δρόμου του Μεταξιού προς την Ευρώπη θα είναι μέσω Τουρκίας. Αν προσπαθήσει να συντηρήσει τις φιλοκινεζικές της «ίσες αποστάσεις», η Τουρκία δεν θα βρεθεί έναντι, απλά, μιας οικονομικής επίθεσης όπως με την περίπτωση του πάστορα Branson, αλλά της δημιουργίας μιας ανασχετικής Κουρδικής κρατικής οντότητας, ενώ τα τσακίρικα ματάκια του Έρντογαν δεν θα είναι ούτε κατά διάνοιαν αρκετά να μεταπείσουν έναν Trump που θα έχει επενδύσει σε ένα τόσο περίτεχνο και σύνθετο σχέδιο αποκλεισμού του πιο θανάσιμου αντιπάλου του.
Βέβαια, όσο ντετερμινιστικά αποτελεσματικό και αν φαίνεται το σχέδιο των ΗΠΑ για τον αποκλεισμό της Κίνας και την αποσύζευξη της από τον ενεργειακό και στρατιωτικό πόλο της Ρωσίας, τίποτε δεν είναι δεδομένο, ενώ πάρα πολλά μπορούν να πάνε στραβά σε αυτή την πολυσύνθετη προσπάθεια του Τραμπ, καθώς υπάρχουν πάρα πολλές μεταβλητές και το σχέδιο είναι ακόμα στην αρχή του. Ακόμα και αν ολοκληρωθεί θα υπάρξει μια περίοδος που θα θυμίζει τον «πόλεμο του Ατλαντικού» όταν τα γερμανικά υποβρύχια έπλητταν τις νηοπομπές των Συμμάχων που έφερναν τα απαραίτητα Lend–lease όπλα και πολεμοφόδια στην Ευρώπη από τις αμερικανικές ακτές. Οι ιστορικοί ίσως γνωρίζουν ότι η διαμάχη αυτή κρίθηκε όταν ο Χίτλερ αποφάσισε να επαναπαυθεί στην τεχνολογική του υπεροπλία και να μην εξελίξει τεχνολογικά τον υποβρυχιακό του στόλο με αποτέλεσμα μέσα σε δύο χρόνια οι κυνηγοί να μετατραπούν σε κυνηγημένους. Αυτή τη φορά η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης θα εξελίξει τόσο πολύ τους στρατιωτικούς αυτοματισμούς ώστε να κρίνει αντίστοιχα τον ναυτικό αποκλεισμό στον Ειρηνικό και Ινδικό Ωκεανό. Από την ικανότητα ανιχνεύσεως και στοχοποιήσεως έως τις ασφαλείς επικοινωνίες και την ενσωμάτωση/επεξεργασία δεδομένων, ο μελλοντικός ναυτικός πόλεμος -ιδιαιτέρως κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας- θα κριθεί από την τεχνολογία αιχμής στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. Δεδομένου ότι η ανάπτυξη αυτής της τεχνολογίας χρειάζεται μεγάλα ποσά χρημάτων, ημιαγωγών και ενέργειας, οι κινήσεις του Trump στο Ουκρανικό εξηγούνται υπό ενός ευρύτερου πρίσματος.