Το όνομα του Γιώργου Πάντζα φιγουράρει εκεί που πριν από τρεις μέρες βρισκόταν το όνομα του Βασίλη Παϊτέρη, που κόπηκε από τους καταλόγους του ΣΥΡΙΖΑ στους οποίους είχε ανακοινωθεί, όταν κάποιοι σούφρωσαν τη μυτούλα με το που έμαθαν ότι ο βάρδος της... πολύ Δυτικής Οχθης εκτός από υποψήφιος της Ν.Δ. είχε διατελέσει και υποψήφιος της Πολιτικής Ανοιξης, όπως και υποψήφιος του ΔΗΚΚΙ. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πρόβλημα να εντάξει τη Σοφία Σακοράφα σαν υποψήφια του ψηφοδελτίου της β' περιφέρειας της Ραμάλας, Παλαιστίνης.

Μιλώντας για τη Ραμάλα, θυμήθηκα το αυθεντικό ρεμάλι της Ραμάλα, τον Γρηγόρη Ψαριανό, που κατεβαίνει σαν βετεράνος υποψήφιος στη Δημοκρατική Αριστερά. Με τη Δημοκρατική Αριστερά να παίζει όλο και περισσότερο τον ρόλο του ομοφοβικού –που θα 'λεγε και ο Βαλιανάτος– ΠΑΣΟΚ. Ψηφίζεις για παράδειγμα Βενιζέλο και δεν μπορείς να βρεις δικαιολογία. Ψηφίζεις Φώτη Κουβέλη και μπορείς να πεις «σκοτάδι ήτανε και δεν έβλεπα καλά, εγώ νόμιζα ότι είναι άλλο κόμμα, τώρα ό,τι έγινε έγινε και δεν παίρνεται πίσω».

Τώρα το hard core ΠΑΣΟΚ, το βαθύ ΠΑΣΟΚ της μαύρης Αφρικής, για να ψηφίσει πρέπει να δεχτεί πρώτα ένα-δυο ζόρικα πράγματα. Πρώτον, ότι πριν από τις τελευταίες εκλογές ο έρμος ο Βενιζέλος το έλεγε στον Παπανδρέου: «Γιώργο, κάποιο λάθος έκανες στο μέτρημα. Ξαναμέτρα τα, γιατί δεν έχουμε λεφτά». Δεύτερον, ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν έδιωξε τους εκπροσώπους της τρόικας και μετά χρειάστηκε να τους κυνηγάει, αλλά αυτοί έπρεπε να φύγουν από την Ελλάδα γιατί τους είχε τελειώσει η βίζα και έπρεπε να την ανανεώσουν. Τρίτον, ότι δεν πρέπει να κοιτάμε τι έγινε, αλλά τι μπορεί να γίνει. Φτάνει να μη σκεφτείς τι έγινε και τι μπορούν να κάνουν.

Για το κόμμα του πραγματικού νοικοκύρη, το ΚΚΕ, αν υπάρχει κάτι που με συγκινεί είναι η αδιαφορία του στην πραγματικότητα. Προχθές το απόγευμα κάτω από το σπίτι μου πέρναγε ένα VW της δεκαετίας, με κολλημένες δύο ντουντούκες στην οροφή. Από τις ντουντούκες ακουγόταν «σήμερα στον Χολαργό θα μιλήσει...». Αν αφαιρέσεις ότι πίσω από το αυτοκίνητο υπήρχε η ιαπωνική πρεσβεία, αριστερά ένα κλειστό γυμνάσιο, το μόνο κτίριο κοντά ήταν το τριώροφο που μένω και ότι ο Χολαργός μαζί με τον Παπάγου ανήκουν στην παραδοσιακή εκλογική περιφέρεια της Ανω Χούντας, τότε η επιλογή του τόπου της ομιλίας ήταν απόλυτα επιτυχημένη.

Στη ζωή, όμως, όλα αλλάζουν. Στην Αγία Παρασκευή, στου Παπάγου, στον Χολαργό και ιδιαίτερα στο Χαλάνδρι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ρεύμα, όπως και στο κέντρο της Αθήνας, στα Πατήσια και στην Κυψέλη έχει ρεύμα η Χρυσή Αυγή. Με την τελευταία να πηγαίνει να μπει μαρς στη Βουλή, με ένα ποσοστό που δεν προβλέπεται να είναι κάτω από 4% και τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ. να πλακώνονται για ποιο κόμμα από τα δύο είναι υπεύθυνο για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Να ρωτήσω λοιπόν και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, τόσο εγωκεντρικοί είναι και ο Τσίπρας και ο Σαμαράς που να πιστεύουν ότι κάθε άνοδος ή πτώση της άκρας δεξιάς οφείλεται στις δικές τους πολιτικές; Δεν μπορεί δηλαδή ένα 5% των ψηφοφόρων να έχει καταλήξει ότι δίκιο έχει η Χρυσή Αυγή χωρίς κάποιο άλλο κόμμα να έχει κάνει λάθος ή να είναι ψήφος αντίδρασης;

Ιδιαίτερα ο Σαμαράς που είναι τόσο προσεκτικός στο να δίνει ιδεολογικές δικλίδες στην κοινωνία, όπως με την επιλογή του Τάσαρου Μητρόπουλου σαν υποψηφίου στην Α' Στάση Τραγάκη Πειραιά, του οποίου το μεγαλύτερο πολιτικό έργο ήταν η πρότασή του για την αναμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος, όταν μετά το ματς της Λεωφόρου με τον Ευθυμιάδη είχε προτείνει να κλειστεί ο Αγγελος Φιλιππίδης στις γυναικείες φυλακές «γιατί στις ανδρικές θα είναι πολλοί αυτοί που θα... περάσουν καλά».

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Πολιτική LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS