Επί ξυρού ακμής! Βαδίζαμε και προτού νικήσουμε την Ισπανία, βαδίζουμε και τώρα που πήραμε το ροζ φύλλο αγώνα. Θα βαδίζουμε -έτσι όπως διαμορφώθηκαν οι βαθμολογικές συνθήκες μετά από τις ήττες με Ιταλία και Φινλανδία- σε κάθε ματς μέχρι το όποιο φινάλε τούτου του Ευρωμπάσκετ. Χωρίς άλλο περιθώριο λάθους. Τις ξοδέψαμε τις δύο ζωές μας, υπάρχει πλέον μόνο μία, αυτή που ανανεώσαμε με την Ισπανία.

Ασκήθηκε (καλώς) μπόλικη κριτική στην Εθνική για τις -αταίριαστες με τις δυνατότητές της- εμφανίσεις την περασμένη Κυριακή και Δευτέρα. Για την καρδάρα με το γάλα που έχυσε. Και η κριτική (πήγαζε από και) εδραζόταν στην πίστη ότι οι διεθνείς μπορούν και στην αγωνία εξ αυτού όλων προκειμένου να επανέλθουν στα επίπεδα που τους αρμόζουν.

Επίπεδα τέτοια σαν τα χθεσινά. Επίπεδα, ωστόσο (ακριβώς επειδή βαδίζουμε επί ξυρού ακμής) που είναι μονόδρομος να διατηρηθούν και αύριο βράδυ απέναντι στους Σλοβένους και τη Δευτέρα το μεσημέρι κόντρα στους Κροάτες και κατόπιν στον «do or die» προημιτελικό! Καλοί οι πανηγυρισμοί, απαραίτητοι και αυτονόητοι σε κάθε νίκη στον αθλητισμό (όπως και η περισυλλογή όταν ηττάσαι), αλλά -προς Θεού- όχι ξανά αποπροσανατολιστικοί

Δεν υπάρχει περιθώριο (κανένα) για άλλο πισωγύρισμα, όπως συνέβη μετά τις νίκες επί των Ρώσων και των Τούρκων. Ναι, η πίεση τσακίζει όταν είναι διαρκής και αδιάκοπη, όπως τώρα πια στη Λιουμπλιάνα, ναι, θα ήταν καλό να υπήρχε μια βαλβίδα αγωνιστικής αποσυμπίεσης, αλλά αυτό το μπόνους πετάχτηκε στα σκουπίδια στα ματς της πρώτης φάσης. Συνεχώς πια με την πλάτη στον τοίχο κι όσο αντέξουμε. Κι αν όντως αξίζουμε για τα πολύ μεγάλα, θα φανεί.

Η νίκη επί των Ισπανών δεν ξανάκανε τον (κάθε) Τρινκιέρι «προπονηταρά», όπως δεν τον είχαν κάνει «άχρηστο» οι δύο σερί ήττες, παρότι αρκετοί (δυστυχώς, σ' αυτήν τη χώρα το συγκεκριμένο σύμπτωμα είναι δεύτερη φύση σε πάρα πολλούς) βιάστηκαν να ξιφουλκήσουν. Το αυτό ισχύει και για τους 12 διεθνείς μας.

Οι ήττες απλώς- έδειξαν «γυμνά» τις αδυναμίες κι αυτό (σε ομάδες που έχουν την ικανότητα και την πείρα να λειτουργούν) στάθηκε αφορμή για μελέτη και αντίδραση στο παρκέ. Οι αδυναμίες, ωστόσο, δεν εξαλείφθηκαν. Εκεί είναι, υπάρχουν. Μόνο που υπάρχει και η συνταγή της «ίασης». Και πρωτίστως- η θέληση των «ασθενών» να ξεπεράσουν την «ίωση». Αρκεί να μη μειωθεί η θέλησή τους από το «μικρόβιο» του εφησυχασμού.

Πηγή: Goal
 

Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS