Ο πολυσυζητημένος "νέος Jordan" έκανε το βράδυ της Πέμπτης triple double στον 5ο -χαμένο- τελικό απέναντι στους Mavericks. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα: Ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι αμερικάνοι αγαπούν τις ιστορίες, το δράμα, την εξιλέωση. Μπορούν να συγχωρήσουν τα πάντα, αρκεί ο ήρωας του εκάστοτε δράματος να κάνει μια υπέρβαση. Ο LeBron James ήταν ό,τι πρέπει για πρωταγωνιστής ενός τέτοιους δράματος. Εθεωρείτο πάντοτε εξαιρετικός παίχτης, από όταν κουβάλαγε μόνος του τους Cavaliers μέχρι και τους τελικούς του ΝΒΑ, και πάντοτε έκρυβε την υπόσχεση μιας μετενσάρκωσης του αξεπέραστου "Αir". Ο ίδιος ο Scottie Pippen βγήκε πριν δυο βδομάδες και το δήλωσε: "O LeBron είναι ίσως ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών, ακόμα καλύτερος κι από τον Michael Jordan." Ναι, εντάξει. Κρύβε λόγια Scottie.
Το περασμένο καλοκαίρι, από τη μια στιγμή στην άλλη, ο επόμενος μεγάλος ήρωας έγινε έξαφνα villain. Δε χρειάστηκε να κάνει κάτι μες στο γήπεδο. Αρκούσε ο αδιανόητα υπερφίαλος τρόπος με τον οποίον αποφάσισε να ανακοινώσει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, μέσα από ένα σίριαλ που κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι και κορυφώθηκε σε μια εκνευριστική εκπομπή με τίτλο The Decision. Ο τύπος έκλεισε μια ώρα τηλεοπτικού χρόνου για να μας πει πού θα παίζει μπάσκετ τον επόμενο χρόνο, το διανοείστε; Αίφνης, οι όποιοι συμπαθούντες ("μα τι θες, μια ζωή στο Κλίβελαντ θα τη βγάλει;", λέγανε, ασχέτως που οι αληθινοί μπασκετικοί ήρωες, από τον Pat Ewing μέχρι τον Dirk Nowitzki, διάλεξαν αυτή, την δύσκολη οδό προς τη δόξα) έχασαν το πάτημά τους. Ο LeBron όχι μόνο μας έπρηξεμέχρινα κάνει την επιλογή του, αλλά πήγε και διάλεξε το Miami, βρήκε εκεί τον Wade, ήρθε και ο Bosh, και ξαφνικά έτοιμη η ομάδα-κλεψιά, μια ομάδα όχι με την παραδοσιακή έννοια της λέξης, αλλά περισσότερο ένας μπασκετικός Φρανκενστάιν, κατασκευασμένος για να σαρώνει τίτλους. Ο LeBron είχε πάρει το shortcut. Και το έκανε με περηφάνια.
Γνωστά όλα αυτά όμως. Το Miami πέρασε τη σεζόν ως η πιο μισητή ομάδα του ΝΒΑ, αλλά είπαμε. Το κοινό διψάει για ιστορίες εξιλέωσης. Αν αυτή η ίδια ομάδα, με αυτόν τον ίδιο villain ως πρώτο βιολί, κατάφερνε να εμπνεύσει και να συγκινήσει εντός αγωνιστικού χώρου, όλα τα παραπάνω θα ήταν οδοντόπαστες. Χρειαζόταν λοιπόν μόνο αυτό το ένα πράγμα, αυτό που ο LeBron είχε ανάγκη ώστε να μπει όντως στη συζήτηση για το αν είναι αληθινός διάδοχος του Jordan. Χρειαζόταν η υπέρβαση.
Αντ'αυτής, τώρα, την ώρα που η μπάλα καίει, ο LeBron αποδεικνύει πως η στόφα του νικητή, το άγνωστο αυτό στοιχείο "Χ", ίσως τελικά να του λείπει. Ακόμα κι αν κερδίσει το πρωτάθλημα το Miami (κάτι που την παρούσα στιγμή, απέναντι σε κάθε αρχική πρόβλεψη, μοιάζει τελικά δύσκολο), δε θα είναι χάρη στον "νέο Jordan". Θα είναι χάρη στον Wade - που απέδειξε σε αυτά τα play-offs ποιος είναι (ακόμα) το αφεντικό της πόλης. Θα είναι χάρη στον Bosh. Ακόμα και στον Chalmers ή τον Haslem, που απέδωσαν πολύ πάνω από τις απαιτήσεις. Αλλά ο LeBron; Ο "βασιλιάς" δηλώνει κατ'επανάληψη απών στα σημεία που η μπάλα καίει. Στις 4ες περιόδους της φετινής σειράς τελικών είναι άφαντος, πετυχαίνοντας ακόμα και 0 πόντους. Στο 4ο παιχνίδι έκανε το χειρότερο παιχνίδι της καριέρας του. (Με... 8 πόντους.) Στο 5ο παιχνίδι της σειράς, παρά το triple double του, έβαλε μόλις 1 καλάθι στην τελευταία περίοδο, χάνοντας παράλληλα δύο διαδοχικές επιθέσεις μετά το προσπέρασμα στο 102-100 των Mavericks. Ένα εκ των οποίων ελεύθερο τρίποντο. Kανένα killer instinct. Και λίγες στιγμές πιο μετά, ήταν εκείνος που μάρκαρε με τα μάτια τον Terry, όταν με το μακρινό του τρίποντο κλείδωνε το παιχνίδι υπέρ του Ντάλας. Οι haters τον φωνάζουν ήδη LeFraud.
Ας μη μένουμε σε ένα παιχνίδι όμως. Κοίτα τους clutch points, δηλαδή τους πόντους στα 5 τελευταία λεπτά ενός παιχνιδιού με διαφορά στο σκορ χαμηλότερη από 5 πόντους. (Άρα ο ορισμός του "όταν καίει η μπάλα.") Στη σειρά των φετινών τελικών, ο Wade έχει 13. Όχι άσχημα. Ο Dirk Nowitzki έχει 26. Είκοσιέξι. Ο LeBron; Μηδέν. 0. Κουλούρα. Τίποτα, κενό. Κοινώς, στην κρίσιμη στιγμή δεν είναι να του δίνεις τη μπάλα. Και όσο παιχτάρα και να είναι, όσο κι αν έχει προσόντα και ικανότητα να δημιουργεί εκπληκτικά highlights, το γεγονός παραμένει πως κανένας Magic και κανένας Jordan δεν περίμεναν από τους υπόλοιπους 4 να σηκώσουν την ομάδα στους ώμους τους όταν το ρολόι πλησίαζε το μηδέν.
Ή, μιας και βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση, κανένας Dirk Nowitzki: Ο τρισμέγιστος, συγκινητικός, ηρωικός Γερμανός έχει πάρει πάνω του την τελευταία επίθεση σε κάθε ένα από τα 3 παιχνίδια της σειράς που κρίθηκαν σε μια τέτοια. Τις 2 φορές ευστόχησε. Την πρώτη από τις δύο, έπαιζε με σπασμένο δάχτυλο. Τη δεύτερη, με 39 πυρετό. Άρα ο LeBron αντί να το ρίχνει στην πλακίτσα με τον Wade χλευάζοντας τον Dirk, θα έπρεπε να προσπαθεί να κάνει ό,τι κι εκείνος: Να ξεπερνά διαρκώς τον εαυτό του. Να φτάσει σε εκείνη τη ρημάδα την υπέρβαση που οι πάντες βαθιά μέσα τους περιμένουν ώστε να τον συγχωρήσουν. Αλλά αν η μέχρι σήμερα ιστορία αποτελεί ένδειξη, κάτι τέτοιο δε θα συμβεί.
Ίσως τελικά να ίσχυε η κακία που είχε γραφτεί τη μέρα της ανακοίνωσης της Decision του "βασιλιά" να πάει στο Miami του Wade: "O LeBron ξύπνησε το πρωί ως ο επόμενος Jordan, αλλά θα πάει για ύπνο ως ο επόμενος Pippen." Κακία τότε, περίπου πραγματικότητα σήμερα. Και, μιας και αναφέραμε τον τίμιο Scottie: Σήμερα μάλλον θα νιώθει κάπως εκτεθειμένος.
Πηγή: men24.gr