Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης.

Με την κορδέλα του, το ταλκ στα χέρια και το εθιμοτυπικό πέταγμα της άσπρης σκόνης στον αέρα, τις «λεζάντες» του, τα συμβόλαια με τους χορηγούς, τον τίτλο του «νέου Τζόρνταν» στις αποσκευές του εδώ και χρόνια.

Παιδί - μπουμπούκι, που άφησε πίσω του τα παλιά και πήγε στο ηλιόλουστο Μαϊάμι να ανταμώσει με τον Ουέιντ, τον Μπος και τα άλλα καλόπαιδα και να πάρουν πασαρέλα τον τίτλο.

Απέναντί του στάθηκε ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Ο τίμιος Γερμανός που δεν ήταν ποτέ του «σταρούμπα». Που όταν θέλει να χαλαρώσει, παίρνει την κιθάρα του κι αρχίζει να παίζει σαν να είναι τουρίστας στα Μάλια. Που δεν είπε ποτέ «όχι» στην Εθνική του, ακόμα κι αν ξέρει ότι οι περισσότεροι συμπαίκτες του ψάχνουν να βρουν πού έχει κοτσάνι η μπάλα του μπάσκετ. Που έχει βιώσει και την επιτυχία και την αποτυχία χωρίς να απογειωθεί ή να καταρρακωθεί. Μια «τυπάρα» του παγκόσμιου αθλητισμού, στα 33 του πλέον, που κατέβηκε να διεκδικήσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή μαζί με τον γερο-Κιντ, τον Τέρι, τον Μπαρέα.

Πολλά με λίγα έμοιαζε η σειρά των τελικών. Και ειδικά με τον Νοβίτσκι να παίζει άρρωστος κι εμπύρετος, να βήχει σαν τον «Πασπάτη» στην «Αστροφεγγιά», να δείχνει καταπονημένος και αδύναμος, το Μαϊάμι έμοιαζε το τεράστιο φαβορί. Μόνο που ο Ντιρκ, εκτός από άρρωστος, ήταν και «αρρώστια» κανονική. Και στα κρίσιμα σημεία κάθε τελικού, στην τέταρτη περίοδο, ήταν πάντα εκεί που έπρεπε για να πάρει τη μπάλα και να τη στείλει εκεί που έπρεπε.

Κι έμεινε εκείνο το Λεμπρόν παλικάρι με τον άλλον, τον Ουέιντ, να τον κοροϊδεύουν μπροστά στις κάμερες τον Ντιρκ, για το βαρύ του περπάτημα και τον βήχα του. Και δεν είχαν καν τα «καρύδια» να βγουν και να πουν αντρίκεια «ναι ρε παιδιά, μια πλακίτσα κάναμε, σιγά, πώς κάνετε έτσι;», παρά άρχισαν κάτι ντιντίδικα του στυλ «όχι, εμείς βήχαμε στ’ αλήθεια, μάλλον μας πείραξε ο κλιματισμός που ξέρανε τα λαιμά μας». Αλλά έτσι είναι τα «γατάκια»: κάνουν τους νταήδες μπροστά στα ποντίκια, αλλά όταν βρεθούν μπροστά στον σκύλο, αρχίζουν να πουρπουράνε και μετά εξαφανίζονται με ένα εντυπωσιακό σάλτο...

Τα «γατάκια» λοιπόν την έκαναν με σάλτο στον τελευταίο τελικό και δεν κατάφεραν ούτε καν να ισοφαρίσουν τη σειρά και να τα παίξουν όλα για όλα στο τελευταίο παιχνίδι. Και ο Ντιρκ, μαζί με τις «παλιοσειρές» του, σήκωσε την κούπα και έγραψε ιστορία. Σεμνά και ταπεινά, χωρίς να την πει σε κανέναν, να θυμηθεί τις κοροϊδίες, να απαντήσει, να βγάλει χολή. Έβαλε τα κλάματα κι εξαφανίστηκε για τα αποδυτήρια, σχεδόν σηκωτό τον έφεραν για την απονομή.

Αφού δεν τους την είπε λοιπόν ο Ντιρκ, θα τους την πω εγώ: Θέλετε όχι πολλά καρβέλια ψωμί ακόμα αγαπητοί κύριοι Τζέιμς και Ουέιντ, αλλά φούρνους ολόκληρους για να τον φτάσετε τον Νοβίτσκι. Όχι μπασκετικά, αλλά σαν πακέτο: σαν άνθρωπο, σαν χαρακτήρα, σαν ήθος, σαν προσωπικότητα. Όταν «μεγαλώσετε» και ωριμάσετε, όταν καταλάβετε ότι φύγατε από τα ανοιχτά γηπεδάκια και παίζετε σε μια ομάδα, ότι ο ένας μόνος του δεν γίνεται να κερδίσει τους πέντε, τα ξαναλέμε.

Μέχρι τότε, φίλε Λεμπρόν, μια που το έχεις το ταλκ στα χέρια, ξέρεις τι να το κάνεις. Ό,τι και να λένε οι παιδίατροι, ότι κλείνει τους πόρους και καλό είναι να μην το χρησιμοποιούμε, στην περίπτωσή σου θα κάνει σίγουρα καλό: θα σε ανακουφίσει από το «σύγκαμα».

Πηγή: sport-fm.gr

ΝΒΑ Μπάσκετ SPORTS