Αποδοκιμασίες σε Βασιλειάδη και άλλα μπασκετικά…

Το μπάσκετ το αγαπάω πραγματικά και παρακολουθώ όσο περισσότερα μπορώ στην Ελλάδα, στην Ευρώπη στο ΝΒΑ. Προφανώς όμως δεν ασχολούμαι τόσο πολύ με την ομάδα του ΠΑΟΚ όσο άλλοι συνάδελφοι εδώ στη Θεσσαλονίκη. Με βάση τα λίγα που ξέρω λοιπόν, αλλά πολύ περισσότερο μ’ αυτά που αντιλαμβάνομαι, θέλω κάτι να σημειώσω για την απόφαση του Βασιλειάδη που έφυγε από τον ΠΑΟΚ και υπέγραψε στην ΑΕΚ, ένα θέμα που τόσο συζητιέται τις τελευταίες ημέρες…

Απορώ λοιπόν με όσους… απορούν και προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν κατά των αποδοκιμασιών του κοινού απέναντι στον Βασιλειάδη…

Μισό λεπτό…

Μέχρι τώρα, εδώ και πολλά χρόνια ο Κώστας Βασιλειάδης εκθειάστηκε πολλές φορές (και από εμένα λόγω ΠΑΟΚ είναι η αλήθεια) γιατί άφηνε τον επαγγελματισμό του σε δεύτερη μοίρα, έτσι ώστε να παίξει και να προσφέρει, αλλά και να γουστάρει, φορώντας τον Δικέφαλο στο στήθος.
Ποτέ δεν αισθάνθηκα βέβαια, ότι όλα αυτά που έκανε (οικονομικές θυσίες, αλλά και ο τρόπος που έπαιζε για τον ΠΑΟΚ) ήταν προσποιητά. Είναι 1000% βέβαιο ότι έτσι ένιωθε, έτσι έκανε και… μαγκιά του.

Αφού λοιπόν (οι περισσότεροι) τον αντιμετωπίζαμε πιο πολύ ως ΠΑΟΚτσή και τον αποθεώναμε για ότι έκανε, γιατί τώρα οι οπαδοί κατηγορούνται επειδή τον αποδοκιμάζουν για την επαγγελματική του επιλογή;

Αυτοί που τον βλέπουν τόσα χρόνια διαφορετικά, τώρα πρέπει σων και καλά να τον αντιμετωπίσουν ως επαγγελματία αθλητή και να κατανοήσουν την επιλογή του να αφήσει τον ΠΑΟΚ και να πάει σε μία ανταγωνίστρια ομάδα που του δίνει πιο πολλά;

Πώς θα γίνει αυτό; Γιατί να γίνει αυτό;

Σεβαστός ο Βασιλειάδης ( η προσωπικότητα και ο αθλητής και ο ΠΑΟΚτσής) σεβαστή και η απόφασή του, αλλά με πιο σκεπτικό πρέπει να απαξιώνεται ο οπαδός που τον αποδοκιμάζει επειδή μέχρι τώρα τον αισθάνονταν «δικό του» (όπως δηλαδή θέλαμε να τον πείσουμε και εμείς να κάνει) και τώρα αισθάνεται «προδομένος» (σε αθλητικό επίπεδο πάντα) από αυτόν;

Δικαίωμα του Βασιλειάδη να κάνει ότι θέλει, δικαίωμα του δημοσιογράφου να γράφει ότι θέλει, δικαίωμα και του οπαδού να νιώθει όπως θέλει για τον κάθε αθλητή. (Μακριά από εμάς οι ακρότητες βέβαια…).

Ο Βασιλειάδης έγραψε ιστορία ως ο πιο ΠΑΟΚτσής καλαθοσφαιριστής που έπαιξε σε αυτή την ομάδα (ξέρω…ξέρω πολλοί δεν ασχολούνται με αυτά και θέλουν κριτική μόνο για τις αθλητικές του ικανότητες) αλλά επειδή το δέσιμο (όσων τέλος πάντων ΠΑΟΚτσήδων ασχολούνται πιστά με αυτή την ομάδα) είναι μεγάλο και η πίκρα για την απόφασή του, είναι εξίσου πολύ μεγάλη. Και η πίκρα εκφράζεται...

Απλά είναι τα πράγματα και… αφήστε τον καθένα να εκφράζεται όπως επιθυμεί, αρκεί να μην ξεπερνάει τα όρια που θέτει και η ηθική αλλά και η δικαιοσύνη.

Δεν γράφω ότι καλώς τον αποδοκιμάζουν. Αλλά εξηγώ ότι αυτό είναι κάτι αναμενόμενο και 100% αθλητικό…(Επειδή το θέμα της ημέρας είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς, όταν αυτός έφυγε από το Κλίβελαντ, τον αποθέωναν;)

Δηλαδή ο Βασιλειάδης εξεπλάγην με τις αποδοκιμασίες; Δεν ήξερε τι θα γίνει; Πήρε όμως την απόφασή του γιατί τα λεφτά ήταν πολύ καλά και συνεχίζει…

* Αφού καταπιαστήκαμε με το μπάσκετ πάμε σε δύο-τρία ακόμη ζητήματα…

Όσοι επιχειρηματολογούν για την ονομασία του ΟΑΚΑ και στηρίζουν την απόφαση της πολιτείας, έχουν… «αξία, είναι σοβαροί και «πλησιάζουν» την πραγματικότητα». Έτσι λένε…

Γιατί όσοι αντιτίθενται και έχουν διαφορετική άποψη, βιώνουν τέτοια απαξίωση;

Έχει αξία η άποψη του κάθε οπαδού, «μπασκετικού», παράγοντα, δημοσιογράφου, αλλά αν μιλήσει ο Κώστας Πολίτης τότε… «πρέπει» να περάσει ότι… «δεν ξέρει τι του γίνεται και είναι εμπαθής και τον έβαλε ο Βασιλακόπουλος… και... και…».

Τι λέτε…

* Επειδή πλησιάζουν οι μεγάλοι αγώνες της εθνικής ομάδας μπάσκετ (της οποίας είμαι οπαδός με ότι αυτό σημαίνει) οφείλω να ομολογήσω ότι… κάθε τέτοια εποχή ανυπομονώ να διαβάσω τις αναλύσεις του Νίκου Παπαδογιάννη εδώ στο gazzetta. Βγάζει τόση αγάπη γι’ αυτή την ομάδα, μέσα βέβαια από γεγονότα, ρεπορτάζ και αναλύσεις, που κάθε του κείμενο αποτελεί πραγματικό μνημείο…

* Αφού τα «λέμε» όλα για το κορυφαίο άθλημα και επειδή εγώ πήγαινα σχολείο όταν «μάθαινα» απέξω και ανακατωτά τι έγραφαν Σκουντής και Παπαδογιάννης για κάθε τι μπασκετικό αντί να διαβάζω τα δυσκολονόητα μαθηματικά (και τώρα γράφουμε στο ίδιο κορυφαίο Μέσο!!) και επειδή γράφω το κείμενο περιμένοντας τον έβδομο τελικό του ΝΒΑ (όπου τελικά όλη η γη χάρηκε με τον Λεμπρόν) διάβασα ένα σχόλιο φίλου σε κείμενο του Βασίλη Σκουντή για τους τελικούς και απλά το συμπληρώνω: «Υπάρχουν οι απλοί δημοσιογράφοι/αθλητικογράφοι. Και υπάρχει κι ο Σκουντής. Κάθε άρθρο (και κάθε περιγραφή βάζω εγώ και κάθε ρεπορτάζ ή ανάλυση, αλλά και κάθε συνέντευξη) είναι πραγματική απόλαυση…».

Ξεφύγαμε σήμερα, αλλά μπάσκετ είναι αυτό…