Η μάσκα του διαβόλου

Η θέση της είναι μεσογειακή, αλλά ακούς συχνά τους ντόπιους να λένε ότι πάνε στη θάλασσα: εννοούν την τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε όταν χτίστηκε υδροηλεκτρικό φράγμα στο ένα από τα δύο της ποτάμια. Φιλοξενεί το κατασκότεινο Μουσείο των Τυφλών, το Μουσείο του Διαβόλου με 2.000 μάσκες και απεικονίσεις του ζερζεβούλη από ολόκληρο τον κόσμο, ένα ζωολογικό κήπο με βαλσαμωμένα ζώα σε φυσικό μέγεθος, ένα ενυδρείο ύψους 11 μέτρων και χωρητικότητας 170.000 κυβικών νερού, όπου κολυμπούν ψάρια και δύτες, καθώς και μία προτομή ολόγυμνου άνδρα (με τίτλο: «Man») που σόκαρε τους ντόπιους συντηρητικούς, μια και στήθηκε μπροστά σε εκκλησία. Το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στο Κάουνας ονομάζεται «Ακρόπολις» και ο προπονητής της χιλιοτραγουδισμένης ομάδας μπάσκετ της πόλης ονομάζεται Ηλίας Ζούρος. Μία μικρή Ελλάδα μέσα στη μητρόπολη της τρέλας.

Αύριο να δείτε τρέλα, αν κάνει ότι κατατροπώνει η Εθνική μας τα Γαλλάκια...
Τα προγνωστικά είναι δυσοίωνα και τα δεδομένα αποθαρρυντικά, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι απεικονίζουν πιστά την πραγματικότητα. Η γαλλική ομάδα διαθέτει πηγαίο ταλέντο και 4-5 παίκτες πρώτης γραμμής με θητεία στο ΝΒΑ, αλλά υστερεί σε τακτική σκέψη και βγαίνει συχνά από τα νερά της.

Ο αντίπαλος που θα της επιτρέψει να επιστρατεύσει το ένστικτό της και να παίξει το μπάσκετ της θα το πληρώσει ακριβά, όπως το πλήρωσαν οι Σέρβοι και οι Λιθουανοί. Ελπίδες να νικήσει τη Γαλλία έχει η ομάδα που θα πειράξει το μυαλό της και θα υποχρεώσει τους παίκτες της να ψάξουν για «σχέδιο Β», αποκομμένο ίσως από τις εντολές που μοιράζει στο παρκέ ο Τόνι Πάρκερ.
Η Εθνική είναι υποχρεωμένη να ρισκάρει και να δώσει στον αντίπαλο κάποια σπόρια (π.χ. το μακρινό σουτ), ώστε να συγκεντρώσει την προσοχή της στους τομείς που την έκαναν να αισθάνεται δυνατή εδώ στη Λιθουανία. Είχε ενδιαφέρον η τακτική που ακολούθησαν προχθές οι Σκοπιανοί απέναντι στη Ρωσία: στον βωμό των γρήγορων επιστροφών, θυσίασαν το κυνήγι του επιθετικού ριμπάουντ, που ούτως ή άλλως ήταν χαμένη υπόθεση. Δεν μπόρεσαν να ανανεώσουν επιθέσεις, αλλά αποσόβησαν τον αντίπαλο αιφνιδιασμό.

Αν η ελληνική ομάδα βρει αξιόπιστο περιφερειακό σουτ με τους Μπράμο-Βασιλειάδη, θα έχει κάνει ένα τολμηρό βήμα προς τα ημιτελικά. Το τελευταίο που θέλει είναι να πάει να μπλέξει στις χερούκλες του Νοά, του Πιετρούς, του Ντιαό και του Τραορέ με απονενοημένα διαβήματα και μπασίματα απελπισίας.

Το πρώτο κλειδί είναι η τακτική, το δεύτερο η κατά γράμμα εκτέλεση του σχεδίου. Και το τρίτο, η απόδοση των ίδιων των Γάλλων, οι οποίοι παρουσιάζουν συχνά τάσεις προς την αυτοκαταστροφή.
Με κάποιον διεστραμμένο και έμμεσο τρόπο ο προημιτελικός του 2009 θυμίζει στις προδιαγραφές αυτόν του 2009, όπου η άπειρη αλλά αποφασιστική Εθνική μας προκάλεσε απανωτά βραχυκυκλώματα στην ψυχολογικά εύθραυστη Τουρκία και της άρπαξε την μπουκιά μέσα από το στόμα. Η Τουρκία είχε εξίσου αξιόλογο υλικό με τη σημερινή Γαλλία, καλύτερο προπονητή και παρόμοια ρέντα στην πρώτη και δεύτερη φάση του τουρνουά.

Αν βρούμε τρόπο να κάνουμε τον Πάρκερ να μοιάζει με Αρσλάν, θα κάνουμε μέρα τη νύχτα του εκκεντρικού Κάουνας. Στην ανάγκη, ας δανειστούμε μία μάσκα από το Μουσείο του Διαβόλου για να τον τρομάξουμε.

ΠΗΓΗ: Sportday