Μια ομάδα στην οποία ακόμη και τώρα υπάρχουν άνθρωποι-σημεία αναφοράς στο ελληνικό μπάσκετ κατέκτησε έναν ευρωπαϊκό τίτλο, την αντιπάθησαν λίγοι (κυρίως όσοι τη ζήλεψαν), τη συμπάθησαν οι περισσότεροι, αλλά την αγάπησαν ελάχιστοι.

Αυτό το τελευταίο αφορά κατά κύριο λόγο τον κόσμο της πόλης του Αμαρουσίου, ο οποίος ουδέποτε την αγκάλιασε πραγματικά για λόγους που μάλλον δεν σχετίζονται άμεσα με τον αθλητισμό.

Το γεγονός παραμένει ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν εξαργύρωσε σε δημοφιλία τα όσα σημαντικά κατάφερε στο παρκέ, συγκρινόμενη όχι μόνο με συλλόγους που έχουν πίσω τους ποδοσφαιρικές ομάδες, αλλά και ανάλογων μεγεθών περιπτώσεις, όπως το κραταιό στις αρχές του 2000 Περιστέρι.

Παρ’ όλα αυτά, το Μαρούσι δεν αξίζει να ζει μια τέτοια σεζόν στην Α1. Υστερα από επτά αγωνιστικές μετρά έξι ήττες σε ισάριθμα ματς, έχει περιορισμένο δικαίωμα μεταγραφών, «μισό» ρόστερ και μοιάζει να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι.

Ακόμη κι αν δεχθεί κάποιος ότι η παρακμή για όλους είναι κανόνας, δεν είναι τιμητικό για το ίδιο το μπάσκετ να μην μπορεί να εξασφαλίσει τις συνθήκες για να προστατέψει μια ομάδα από ένα τέτοιο μαρτύριο. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα είναι να αποδειχθεί στο παρκέ ότι οι παίκτες της ομάδας δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη.

Πηγή: Εξέδρα

Μαρούσι A1 Μπάσκετ SPORTS