Δεν αποτελεί κλισέ πως τα φιλικά είναι για τους προπονητές και το ότι οι ήττες ή οι νίκες δεν έχουν κάποια ουσιώδη σημασία. Υπό αυτό το πρίσμα δεν έχει νόημα να κρίνουμε τον Παναθηναϊκό στο φιλικό με τη Σάσαρι ως σύνολο. Και πως να το κάνουμε, άλλωστε, όταν από την ομάδα έλειπαν οι διεθνείς Παπαγιάννης-Γκριγκόνις, ο τραυματίας Άντριους, καθώς και ο παίκτης που είναι να αποκτηθεί στο «4».

Επομένως, αυτό για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι για πρόσωπα. Και θα ξεκινήσουμε από τον Λευτέρη Μαντζούκα, γιατί πρώτα και πάνω απ' όλα είναι Έλληνας, Έλληνας που έχει τις προοπτικές να εξελιχθεί σε παίκτη πρώτης γραμμής. Ο 19χρονος φόργουορντ φέτος είναι ξεκάθαρο ότι ξεκινάει από άλλη αφετηρία. Τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, φαίνεται ότι ο Μαντζούκας στο νέο Παναθηναϊκό του Ράντονιτς θα έχει σημαντικό ρόλο. Και είναι μεγάλο πράγμα ότι στη θέση «3» αυτή τη χρονιά, μετά και την αποχώρηση Παπαπέτρου, υπάρχει ο χώρος για να πρωταγωνιστήσει.

Το πιο ενθαρρυντικό για τον Λευτέρη δεν είναι ότι έβαλε τα τρίποντα. Το πλέον θετικό ήταν πως είδαμε ένα παίκτη να βάζει το κορμί του σε κάθε φάση, να δίνει μάχες για το ριμπάουντ, να κόβει προς το αντίπαλο καλάθι και γενικώς, να μη φοβάται να βγει μπροστά σε άμυνα και επίθεση όταν βρίσκεται στο παρκέ.

Πάμε τώρα στους ξένους. Ντέρικ Γουίλιαμς και Πάρις Λι ήταν οι πρώτοι σκόρερ του Παναθηναϊκού με 18 και 14 πόντους αντίστοιχα. Και οι δύο έδειξαν ότι φέτος θα κάνουν τη διαφορά στον Εξάστερο, διότι μιλάμε για παίκτες της πρώτης βαθμίδας στην Ευρωλίγκα. Ο μεν Ντέρικ με την αθλητικότητά του δίνει άλλη διάσταση στις επιθέσεις της ομάδας, την ίδια στιγμή που τον είδαμε να τρέχει με άνεση στο ανοιχτό γήπεδο.

Με τον Λι, από την άλλη, είδαμε επιτέλους μετά από χρόνια και συγκεκριμένα από την αποχώρηση του Νικ Καλάθη, ένα πόιντ γκαρντ που να δημιουργεί. Που να παίζει πικ εν ρολ. Που να βγάζει απίστευτη ενέργεια στην άμυνα. Μάλιστα ο Λι έδειξε να παίζει άνετα και στο "2", στο σχήμα του Ράντονιτς στο οποίο συνυπήρχε με τον Γουόλτερς στο "1".

Τέλος, όσον αφορά τους Γιώργο και Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, τους είδαμε σε πιο συμπληρωματικό ρόλο. Στην άμυνα έβαλαν τα χέρια τους στην μπάλα και έβγαλαν ενέργεια, ωστόσο στην επίθεση εμφανίστηκαν κάπως διστακτικοί. Κάτι, που μπορεί να αλλάξει φυσικά όσο αφομοιώνονται από την ομάδα.