Ευτυχώς η νίκη στο ΣΕΦ, ήρθε μαζί με Λαμία - Χρόνια δεν είναι αντίπαλος ο Ολυμπιακός

Ευτυχής συγκυρία ήταν για τον Παναθηναϊκό, το ότι η νίκη επί της Λαμίας συνέπεσε χρονικά με το μεγάλο διπλό της ομάδας μπάσκετ μέσα στο ΣΕΦ επί του Ολυμπιακού και μπόρεσαν έτσι τα μεγέθη... ενθουσιασμού και ανάλογων συμπερασμάτων, να μείνουν στη σωστή τους θέση.

Θέλω να πω με λίγα λόγια, πως οι δικαιολογημένοι ξέφρενοι πανηγυρισμοί για την μεγάλη νίκη στο μπάσκετ, που ήρθε με τον Παναθηναϊκό στα χειρότερά του και τον Ολυμπιακό απόλυτο φαβορί, "έκατσαν" στο σωστό τους μέγεθος αντίστοιχους πανηγυρισμούς και απογειώσεις για μια νίκη στο ποδόσφαιρο επί της... Λαμίας.

Αλλιώτικα δεν την γλιτώναμε.

Αυτά που από χθες το απόγευμα μετά το 1-3 στον Βόλο επί της συμπαθούς Λαμίας ακούμε και διαβάζουμε, θα ήταν στην... νιοστή και άντε φτου κι απ' την αρχή.

Καθώς εκεί, στο ποδόσφαιρο δηλαδή, πάνε κάτι χρόνια που αντίπαλός μας είναι ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ ή έστω ο ΠΑΟΚ και τόχουμε γυρίσει στους Άρηδες, στα Γιάννινα, στους ΟΦΗδες, στις Λαμίες, τους Παναιτωλικούς και στις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις του μικρομεσαίου χώρου στο πρωτάθλημα, σαν πεδίο δόξας λαμπρό όποτε τους κερδίζουμε.

Έστω κι έτσι βέβαια, ή μάλλον ειδικά έτσι που είμαστε βέβαια, ασφαλώς και είναι πολύτιμη και σημαντική η νίκη επί της Λαμίας, αρκεί να ξέρουμε τι έγινε και πως έγινε.

Με λίγα λόγια η νίκη στον Βόλο επί της Λαμίας, έγινε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ο Παναθηναϊκός έχασε αντίστοιχα παιχνίδια, δηλαδή κρίθηκε στις λεπτομέρειες και στις συγκυρίες που αυτή την φορά ήταν με το μέρος του και όχι σε κάποια εντυπωσιακή βελτίωση ή αγωνιστική και ποιοτική διαφορά μέσα στο γήπεδο.

Τρανή απόδειξη του γεγονότος, το ότι η συγκεκριμένη νίκη, ήρθε κυρίως από μια μεσοπειθετική σύνθεση που περισσότερο παραπέμπει στην περσινή εικόνα της ομάδας και όχι στην περιβόητη... ποιοτική αναβάθμιση που έχει γίνει φέτος στο ρόστερ μετά τις μεταγραφές του Καλοκαιριού.

Βιγιαφάνες, Μακέντα, Μαουρίτσιο και Αϊτόρ ήταν από κάποιο σημείο και μετά "τα ατού" στα οποία στηρίχθηκε η ανατροπή για τον Παναθηναϊκό, συν τον Λούντβιστ ο οποίος μέχρι χθες ήταν στα αζήτητα και αναζητούσαμε ήδη τρόπο το πως θα γίνει να φύγει τον Δεκέμβρη.

Όπως το ίδιο συνέβαινε μέχρι χθες και με τους υπόλοιπους τέσσερις προαναφερθέντες πρωταγωνιστές της νίκης επί της Λαμίας.

Ο Βιγιαφάνες ήταν ήδη το μαύρο πανί για την διοίκηση αλλά και για τον κόσμο και τον προπονητή όχι μόνο για την συμπεριφορά του, τα πρόστιμα, τις δίκες και τα υπόλοιπα, αλλά γι΄αυτή καθ' αυτή τη αγωνιστική του προσφορά εδώ και ενάμιση χρόνο.

Για τον Μακέντα ούτε λόγος, τάματα κάνουμε στους θεούς των... μάνατζερ να του βρουν μια ομάδα να... γλιτώσουμε, τον Αϊτόρ άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και όσο για τον Μαουρίτσιο, ναι μεν καλός αλλά για είκοσι λεπτά το πολύ οπότε δεν μπορούμε να στηριχθούμε σ' αυτόν και θέλουμε επειγόντως μεταγραφή δύο χαφ τον Δεκέμβρη.

Όχι πως τα περισσότερα απ' αυτά είναι λάθος από αγωνιστική άποψη, απλά είναι ενδεικτικά του ότι ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή πάει στην τύχη και στο ό,τι και όπως κάτσει η ζαριά σε κάθε παιχνίδι και όχι μέσα από ένα δουλεμένο και στηριγμένο στα νέα πρόσωπα τρόπο που περιμένεις λογικά αγωνιστική με την αγωνιστική να βελτιώνεται.

Και πως να γίνει φυσικά αυτό το τελευταίο, όταν και στο παιχνίδι με τον Βόλο το θέαμα της "νέας ομάδας" του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, ήταν απελπιστικά τραγικό και ίσως και το χειρότερο απ' όσα έχει δείξει μέχρι σήμερα.

Ανύπαρκτοι εντελώς Βιτάλ και Χατζηγιοβάννης στα πλάγια, μπάλα πλάγια και πίσω από τον Πέρεθ, εξαφανισμένος και χωρίς ούτε μία προσπάθεια όσο έπαιξε ο Καρλίτος και απλά κάποιοι εκεί στα χαφ ο ξεχασμένος Λούντβιστ πάλευε να αποδείξει περισσότερο ότι άδικα ήταν εκτός ομάδας με αυτούς που έπαιζαν τόσο καιρό σ' αυτή, παρά να συνεισφέρει ουσιαστικά στο δημιουργικό κομμάτι του Παναθηναϊκού.

Το μόνο που φάνηκε να έχει βελτιωθεί σε σχέση με τα προηγούμενα, ήταν το ότι επιτέλους ο Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να γεμίσει λίγο τα χαφ του περνώντας φορ τον Καρλίτος και προσθέτοντας ένα ακόμα πραγματικό χαφ στην τριάδα, αλλά πολύ φοβάμαι πως αυτό ήταν περισσότερο αναγκαστική επιλογή λόγω των απουσιών που υπήρχαν, παρά συνειδητή αλλαγή στην γενικότερη σύνθεση των χαφ και της μεσοεπιθετικής γραμμής.

Τα λέμε όλα αυτά για δύο λόγους.

Πρώτον για να αποφύγει αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός την αυτοκτονική αγίδα του... νέου ξεκινήματος, των... έβγαλε αντίδραση, τα... αυτός ήταν Παναθηναϊκός και τα σχετικά και δεύτερον για να μπορέσει να καταλάβει ο ίδιος ο οργανισμός και οι άνθρωποί του, πως δεν άλλαξε κάτι στο γενικότερο στάτους της ομάδας και πως πρέπει ο Γιοβάνοβιτς να δουλέψει πολύ περισσότερο και να στίψει ακόμα περισσότερο το μυαλό του να βρει και να καθιερώσει μια πιο μόνιμη και σταθερή σύνθεση στο κέντρο και μεσοεπιθετικά για τον Παναθηναϊκό και όχι αυτό το αλλαλούμ που υπάρχει αυτή την στιγμή, με το να μην ξέρει κανείς δηλαδή ποιος παίζει και κυρίως σε ποια θέση παίζει από τα χαφ και τους μεσοεπιθετικούς του.

Μόνο έτσι αυτή νίκη επί της Λαμίας στον Βόλο μπορεί να έχει αξία και κυρίως συνέχεια.

Αλλιώτικα πάλι θα βρεθεί στην δύσκολη θέση ο Παναθηναϊκός να θεωρεί "ματς χωρίς αύριο" κάποια αναμέτρηση με κάποιους Παναιτωλικούς, Αστέρες, Απόλλωνες, Ατρόμητους και πάει λέγοντας.