Αν και είμαι ακραιφνής υπερασπιστής του συνόλου, αν και πιστεύω ότι υπάρχουν στο σημερινό ρόστερ του Παναθηναϊκού κάποια πρόσωπα απέναντι στα οποία είναι πράσινο ηθικό χρέος μια τιμητική διάκριση, αν και είμαι σίγουρος ότι η πρώτη κουβέντα του Διαμαντίδη μόλις αντίκρισε τον εαυτό του σε φωτογραφία με το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, θα ήταν «γιατί κόψατε τα άλλα δύο παιδιά; Είστε με τα καλά σας;», δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω την επιλογή του Μήτσου ως του μοναδικό προσώπου που θα έπρεπε να κοσμεί το μπάνερ του έκτου ευρωπαϊκού τροπαίου.

Η κίνηση αυτή δεν ήταν δείγμα σεβασμού απέναντι στον αρχηγό... Ήταν δείγμα σεβασμού απέναντι στην Ιστορία! Διότι το χρέος όλων μας δεν είναι να υπηρετούμε το σήμερα, αλλά να γινόμαστε μέρος και κάποιοι να γράφουν την Ιστορία. Ασφαλώς και το όνομα του Διαμαντίδη θα φωταγωγείται όσο θα υπάρχει ενέργεια στον πλανήτη, λεζάντες δεν χρειάζεται, αλλά η πανέμορφη φάμπρικα των λαβάρων που άνοιξε και ο Παναθηναϊκός (και που αν τη συναντούσαμε στο ΝΒΑ θα μας ενθουσίαζε), στο έκτο masterpiece που παρήγαγε δεν θα μπορούσε παρά να έχει ένα πρόσωπο να εμφανίζεται σε αυτό... Τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα εδώ, άρα έπειτα από τρεις και τέσσερις γενιές το μπάνερ αυτό θα έρχεται να θυμίζει σε κάθε επισκέπτη του ΟΑΚΑ (ή του γηπέδου που θα φιλοξενεί τότε το Τριφύλλι) ότι... «Υπήρξε κάποτε ένας μύθος... Ο Δημήτρης Διαμαντίδης». Στα δεκάχρονα και στα δεκατριάχρονα παιδιά εκείνης οι αφηγήσεις του παππού ή του πατέρα θα ακούγονται σαν φτιασιδωμένες περιπέτειες σαν κι αυτές που σκαρώνουν οι ψαράδες πίνοντας τα ούζα τους σε ένα παραλιακό χωριουδάκι, μπροστά από ένα μεταλλικό στρογγυλό τραπέζι και με τη βροχή να τυραννάει τα παντζούρια....

Διαβάστε ολόκληρο το σχόλιο στο leoforos.gr

Διαμαντίδης Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός