Ατακάρες Μυριούνη: «500 ριπλέι για Βράνκοβιτς - Κλάματα με Γιαννάκη

Σήμερα συμπληρώνονται 22 χρόνια από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός ανακηρύχθηκε πρωταθλητής της Eυρωλίγκας για πρώτη φορά (11/04/1996), νικώντας στον τελικό την Μπαρτσελόνα με 66-67, στο 9ο Final Four στο Παρίσι.

Το sportdog.gr επικοινώνησε με τον Χρήστο Μυριούνη, βασικό μέλος εκείνης της ομάδας, προκειμένου να μας μιλήσει τόσο για τον αγώνα με τους Μπλαουγκράνα όσο και για τη σημερινή ομάδα και τα παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδρίτης που ακολουθούν.

«Ήταν το μεγαλύτερο παιχνίδι για το ελληνικό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο και, φυσικά, το θυμάμαι λες και ήταν χθες. Κι ας έχουν περάσει 22 χρόνια. Θυμάμαι όλες τις στιγμές από εκείνο το Final 4. Περισσότερο από όλα, όμως, μου έχει μείνει η παρουσία του κόσμου, που μας έδωσε φτερά. Το παιχνίδι ήταν ματσάρα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και την υπερπροσπάθεια του Βράνκοβιτς με την τάπα», ήταν το αρχικό σχόλιο του παλαίμαχου άσου στο sportdog.gr και στη συνέχεια αναφέρθηκε εκτενέστερα στην τελευταία φάση του αγώνα που χάρισε στον Παναθηναϊκό το ευρωπαϊκό:

«Εκεί που γλίστρησε ο Γιαννάκης, πήγαν να μας πιάσουν τα κλάματα. Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα, όμως, βρεθήκαμε στα ουράνια. Πανηγυρίζαμε λες και ήμασταν παιδιά. Θυμάμαι εκείνα τα 2-3 δευτερόλεπτα λες και έγιναν πριν από μια ώρα. Όσον αφορά την τελευταία φάση, πολλές φορές χρειάζονται 500 ριπλέι και οι διαιτητές έχουν δύσκολο έργο. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά, εγώ μένω στο γεγονός ότι οι διαιτητές έδωσαν "καθαρή" τη φάση και πήραμε το Κύπελλο».

Τι ήταν εκείνο που έκανε τον Παναθηναϊκό να φτάσει σε τόσο μεγάλη επιτυχία;

«Είχε παιχταράδες με προσωπικότητα. Από τον Ντομινίκ, που ήταν ο,τι καλύτερο έχει έρθει ποτέ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τον Βράνκοβιτς, τον Γιαννάκη, τον Κόρφα. Ουσιαστικά αυτοί πήραν το ευρωπαϊκό, δηλαδή οι προσωπικότητές τους. Αλλά πρώτος από όλους ήταν ο Ντομινίκ, που δύο μήνες πριν πάμε στο Παρίσι είχε πάρει την ομάδα από το χέρι και την οδήγησε στον τελικό. Είχε πετύχει 35 πόντους στον ημιτελικό και 32 πόντους στον τελικό. Και ο Γιαννάκης είχε βοηθήσει πολύ με την προσωπικότητά του, αλλά είχαμε και τρομερό κόσμο. Δεν ήταν μόνο ο 6ος παίκτης, μας έδινε φτερά στα πόδια. Ο Μάλκοβιτς, επίσης, ήταν ένας προπονητής με πείρα, ήξερε πώς να διαχειριστεί προσωπικότητες τέτοιου επιπέδου. Αλλά επιμένω ότι αυτό ήταν το ευρωπαϊκό των προσωπικοτήτων αυτό το Κύπελλο».

Το σχόλιό σας για τη σημερινή ομάδα και τα παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδρίτης ποιο είναι;

«Το καλό είναι ότι έχει το πλεονέκτημα της έδρας. Η Ρεάλ από την αρχή πίστευα ότι ήταν η πιο πλήρης ομάδα, αλλά είχε προβλήματα τραυματισμών. Βέβαια είχε γεμάτο ρόστερ. Αν καταφέρει να κρατήσει αλώβητη την έδρα του, έχει τύχη ο ΠαναθηναΪκός. Αλλά η Ρεάλ έχει, δεδομένα, πολύ καλή ομάδα, ταιριάζει το παιχνίδι της με εκείνο του Παναθηναϊκού. Αλλά για εμένα το πιο σημαντικό είναι το πλεονέκτημα. Από ο,τι βλέπω το γήπεδο θα είναι γεμάτο, θα βράζει. Ο Παναθηναϊκός, βέβαια, είναι ομάδα που στηρίζεται στους Αμερικανούς, αλλά το θέμα με αυτούς είναι το πώς θα ξυπνήσουν το πρωί. Μπορούν να πάνε στα ουράνια μια ομάδα, αλλά μπορούν και να σε κρατήσουν σε χαμηλές πτήσεις. Έχει γίνει φέτος αυτό στον Παναθηναϊκό».

Γνωρίσατε πολύ καλά τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, με λατρεία προς τον Παναθηναϊκό, ενώ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος συνεχίζει τώρα την ιστορία της οικογένειας στο Τριφύλλι.

«Όλη τους η ζωή είναι ο Παναθηναϊκός. Έζησα πολύ καλά τον Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, δεν είναι μόνο τρέλα αυτό που έχουν με τον Παναθηναϊκό. Είναι η ζωή τους η ομάδα, δεν έχουν προσωπική ζωή, ασχολούνται μονίμως με την ομάδα. Έτσι και ο Δημήτρης, είναι άρρωστος με τον Παναθηναϊκό. Λατρεύουν τον σύλλογο και θέλουν να είναι πάντα πρώτος. Αυτό θέλει να κάνει και ο Δημήτρης, αυτό θέλει να συνεχίσει».

Πώς θέλετε να κλείσουμε τη συνέντευξη, με αφορμή την επέτειο από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας.

«Η επιστροφή στην Ελλάδα ήταν ανεπανάληπτη. Από το αεροδρόμιο μέχρι να φτάσουμε στο ΟΑΚΑ για να πάρουμε τα αυτοκίνητά μας, κάναμε 6 ώρες. Πηγαίναμε σημειωτόν, μπροστά και πίσω υπήρχαν μηχανάκια, αυτοκίνητα, πολύς ενθουσιασμένος κόσμος. Η αγάπη των οπαδών ήταν τεράστια και δεν μπορεί να την ξεχάσει κανείς μας».