Καθόμασταν στο καφενείο του Λουκά στο Παγκράτι και βλέπαμε το πρώτο ημίχρονο και αναρωτιόμασταν πότε θα φτάσει η διαφορά του σαράντα πόντους και πότε θα πιάσει την κατοστάρα η Ρεάλ. Στη μέση της τρίτης περιόδου, στο τέλος της μήπως ή στην αρχή της τέταρτης;

Τέτοια καντήφλα είχε πέσει στο φιλοθεάμον κοινό, που ούτε για τις σποραδικές μαλακίες της διαιτησίας δεν είχε διάθεση να φωνάξει. Και ξαφνικά ανάβει ο γλόμπος πάνω απ’ το κεφάλι του Τσάβι Πασκουάλ και του κατεβαίνει η φαεινή ιδέα και βάζει μέσα το Νίκο Παππά. Κι εκεί που λέγαμε όλοι ότι τώρα σήμανε η καμπάνα της καταστροφής, παίζει ο Παππάς τις άμυνες της ζωής του και γίνεται η διαφορά μονοψήφια. Και επιστρέφει ο Παναθηναϊκός και ξαναμπαίνει στο παιχνίδι o Παναθηναϊκός και διεκδικεί τη νίκη ο Παναθηναϊκός. Αλλά οι διαιτητές δίνουν τον Θανάση Αντετοκούνμπο ότι πάτησε γραμμή, ενώ απομένουν 7 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα…

Ξέρω ότι θα τ΄ ακούσω τώρα. Ξέρω ότι θα πέσει βρισίδι και θα μου πούνε διάφοροι ότι δεν έκρινε ένα σφύριγμα την έκβαση του αγώνα. Συμφωνώ παιδιά, ένα σουτ την έκρινε. Το σουτ του Ντόνσιτς εκεί στο τελευταίο λεπτό, που έβαλε τρίποντο με ταμπλό αν έχεις το Θεό σου. Αυτό είναι το βρωμόχερο κυρίες και κύριοι και άλλο τέτοιο στην Ευρώπη έχουμε να δούμε από την εποχή του μακαρίτη του Ντράζεν!

Δεν λέω, λοιπόν, ότι κρίθηκε από ένα ή από δύο ή από τρία ανάποδα σφυρίγματα το ματσάκι. Άλλωστε και ο ηρωικός Παππάς έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του όταν απέμεναν 2 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα. Λέω ότι με τη φόρα που είχε πάρει ο Παναθηναϊκός, θα μπορούσε να μην είχε φτάσει η συνάντηση στο ένα σουτ. Γιατί στην τρίτη περίοδο, έγερνε το γήπεδο υπέρ του ΠΑΟ, όπως στη δεύτερη είχε γείρει υπέρ της Ρεάλ.

Τέλος πάντων έτσι είναι η ζωή κι έτσι είναι κι ο Τζέημς. Είχα γράψει προ ημερών πόσο κομβική ήταν η αποστολή του Πασκουάλ να τον ενσωματώσει στην ομάδα. Φρούδες οι ελπίδες, μιας και ο Τζέημς δεν ενσωματώνεται πουθενά. Όσο και να προσπαθήσεις, ό,τι και να τον διδάξεις, μια ζωή θα παίζει το μπάσκετ μπιτσόμπαρο που γουστάρει αυτός. Και θυμίζει τη δεκαετία του εβδομήντα, όταν οι ελληνικές ομάδες δεν λέγανε «θα φέρουμε ξένο», λέγανε «θα φέρουμε μαύρο». Κάτι σαν εκείνο τον Τόμπσον του Παναθηναϊκού, που είχε έρθει πακέτο με τον Γούλφοκ και κοπάναγε σουτ από τα δέκα μέτρα. Μόνο που δεν είχε τρίποντα τότε για να τον γράψει η ιστορία…

Όπως παραλίγο να γράψει η ιστορία τον Σίνγκλετον, που από ωραία κοιμωμένη ξανάγινε επαγγελματίας δολοφόνος. Και ήταν ο δεύτερος παράγοντας, μετά από τον Παππά, που παραλίγο να έρθει τούμπα το παιχνίδι. Πρώτη φορά τον είδαμε σε τέτοια κατάσταση φέτος κι ένα ακόμη τέτοιο ματς να είχε κάνει στη σειρά, θα ξαναπαίζανε Αθήνα ο Παναθηναϊκός με τη Ρεάλ. Γιατί ως τώρα έμοιαζε με μονιμά του Δημοσίου, που θέλει έξι μήνες για να βγει στη σύνταξη. Δεν το έδωσε το εξτραδάκι του δυστυχώς και οι Ισπανοί προκρίθηκαν στο Final Four, ενώ τα δικά μας τα παιδιά επιστρέφουν Ελλάδα. Με το κεφάλι ψηλά πάντως, μιας και πάλεψαν όλα τα παιχνίδια ως το τελευταίο δευτερόλεπτο!

Υ.Γ. 1: Εκείνος ο Ρίβερς, τα χώνει μόνο όταν βλέπει κόκκινη φανέλα; Άμα αλλάζει το χρώμα μεταμορφώνεται σε Μαρμαρωμένο Βασιλιά;

Υ.Γ. 2: Μπράβο στον Γιαννακόπουλο που κράτησε τον Γκιστ μετά απ’ τον αποτρόπαιο τραυματισμό του, αλλά ο παίκτης έχει εδώ και καιρό τελειώσει για το υψηλού επιπέδου μπάσκετ. Στην Τουρκία του χρόνου, για τα τελευταία του ένσημα…

Ρεάλ Μαδρίτης Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός