Ήταν αυτό που λένε στην διεθνή πολιτική:

Μια ακατανίκητη δύναμη ενάντια σε ένα αμετακίνητο αντικείμενο. Ποιος να κερδίσει μια τέτοια μονομαχία;

Κάπως έτσι και με τον τελικό της Ευρωλίγκας. Από τη μία η ομάδα με το πλουσιότερο ανθρώπινο δυναμικό και από την άλλη η ομάδα με τον καλύτερο προπονητή της τελευταίας εικοσαετίας. Και κάπως έτσι έφτασε η αναμέτρηση να κρίνεται στο ένα καλάθι και στις δύο βολές. Και στο μισό σφύριγμα των διαιτητών θα πούνε οι καχύποπτοι, αλλά θα έχουν λάθος…

Έχοντας χάσει τους δύο καλύτερους παίκτες του και καλύτερους επίσης παίκτες της περασμένης Ευρωλίγκας (Ούντο, Μπογκντάνοβιτς), δεν είχε άλλη επιλογή ο Ομπράντοβιτς παρά να υιοθετήσει το στυλ του μπάσκετ που φέρει την κωδική ονομασία grit and grind. Κάτι σαν κουράγιο και επιμονή δηλαδή, αυτό το μπάσκετ που παίζανε επί σειρά ετών οι Μέμφις Γκρίζλις και σπάζανε τα κόκκαλα των αντιπάλων του. Δεν σταματάμε ποτέ, δεν παρατάμε καμία φάση, δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα ούτε μία στιγμή, τσαμπουκά στον τσαμπουκά και κόντρα στην κόντρα. Κι όποιος αντέξει!

Η Ρεάλ άντεξε, γιατί είχε αυτό που έγραψα πιο πάνω:

Το πιο πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό όλης της λίγκας. Αν δεν κάνω λάθος σκόραραν οι έντεκα από τους δώδεκα παίκτες της και είχε την ευχέρεια ο προπονητής της να διαχειριστεί με μια σχετική ευκολία την άθλια βραδιά του Γιουλ.
 

Με τον αφανή ήρωα Κοσέρ, με τους δύο δεινόσαυρους κάτω απ’ τα καλάθια, την ταλεντάρα του Ντόνσιτς, το βρωμόχερο του Κάρολ, το θράσος του Ρούντι, τους ευέλικτους Αμερικάνους του, ακόμη κι αυτό το γίδι ο Καμπάτσο κάτι έδωσε. Και μην ξεχνάμε ότι δεν είναι τυχαίος προπονητής ο Λάσο. Μοίρασε το χρόνο αριστοτεχνικά και τις κατάλληλες στιγμές τους είχε όλους φρέσκους.


Ενώ ο Ομπράντοβιτς είχε τον Βέσελι να κουτουλάει απ’ την κούραση και τον Ντουβερίογλου να κάνει στην αρχή μαγικά και στη συνέχεια να υποκύπτει κι αυτός στην πίεση του τελικού και να λυγάει. Ακόμη κι ο εκπληκτικός Μέλι, που πήγε να γυρίσει τον ματσάκι μόνος του, κάποια στιγμή λαχάνιασε κι εκεί γύρω στο τρίλεπτο πριν από τη λήξη έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του σε μπάσιμο. Υπό αυτές τις συνθήκες, το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Ζοτς, ήταν να ελπίζει σε σειρά λαθών εκ μέρους της Ρεάλ. Παραλίγο να τα εισπράξει, παραλίγο να γίνει το θαύμα, αλλά δεν φτάνουν πάντοτε το φιλότιμο και τα σφιγμένα δόντια.

Μερικές φορές η κλάση νικάει από μόνη της. Αρκεί να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και να μη σου φύγουνε ψιλά χοντρά. Οι παίκτες και ο προπονητής της Ρεάλ το κατάφεραν και ο τίτλος τους ανήκει δικαιωματικά. Αλλά ανήκει και μια εύφημος μνεία στον Ομπράντοβιτς που πήρε και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα από τους παίκτες του!

 

Ζέλικο Ομπράντοβιτς Euroleague Φενέρμπαχτσε Ρεάλ Μαδρίτης