Μιλώντας με έναν φίλο, που έχει άμεση σχέση με το άθλημα (έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χώρο του μπάσκετ), δεν πάει δηλαδή την πορτοκαλί μπάλα για στύψιμο ή για βόμβα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του, γενικώς ρε παιδί μου δεν είναι μυρωδιάς, άκουσα την εξής ατάκα, μετά το διπλό στην Βαρκελώνη: “Ο Ολυμπιακός είναι για μεγάλα πράγματα φέτος”.

Συμφώνησα μαζί του απόλυτα. Οταν μια ομάδα προέρχεται από κατάκτηση του νταμπλ στην Ελλάδα και συμμετοχή στο Final-4 της Euroleague (ήττα με τρίποντο του Μίσιτς σε νεκρό χρόνο στον ημιτελικό) το “μεγάλα πράγματα” σημαίνει με απλά λόγια, τουλάχιστον συμμετοχή στον τελικό και γιατί όχι κατάκτηση της ευρωπαϊκής κούπας. Το αν αυτό θα συμβεί είναι μια άλλη ιστορία, την οποία θα μας αποκαλύψει το μέλλον.

Λέγεται και γράφεται κατά κόρον ότι ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται πρόωρα φορμαρισμένος και αφήνεται να εννοηθεί ότι αυτό θα το πληρώσει στην πορεία, όταν θα κάνει την αναμενόμενη κοιλιά στην απόδοση του. Μπορεί να είναι κι έτσι, διόλου απίθανο. Αν με ρωτάτε (που δεν με ρωτάτε, αλλά εγώ θέλω να σας το πω και θα το πω) το νόμισμα έχει δύο όψεις και η ανάγνωση μπορεί να γίνει κι αλλιώς, με μορφή ερώτησης. “Κι αν αυτή την στιγμή η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει πιάσει μόλις το 60% (τυχαίο νούμερο) της απόδοσης της;”

Δεν θα μπω στην διαδικασία να μπω σε αναλύσεις τακτικού επιπέδου, αλλά θα πω το εξής. Ομάδα που διαθέτει ομοιογένεια (με λίγες και μελετημένες προσθήκες), ταλέντο, επιθετικό πλουραλισμό και πλέον εκτελεστική δεινότητα έξω από την γραμμή των 6,75μ (όλοι είδαμε τι έγινε στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ, όταν όλοι σούταραν από το… σπίτι τους), έχει πολλές πιθανότητες να κατακτήσει τα πάντα. Αλλη ατάκα του φίλου που προανέφερα είναι η εξής: “ομάδα που βάζει δεκατέσσερα τρίποντα σπάνια χάνει”.

Δεν ξέρω αν το δόγμα αυτό αναφέρεται στην… καινή διαθήκη του μπάσκετ (στην μετά τριπόντου εποχή δηλαδή), αλλά ο Ολυμπιακός νίκησε φέτος ακόμα κι όταν έβαλε τα μισά. Είχε στον τελικό του Super Cup με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό μόλις 7/29, ποσοστό που είναι μικρό ακόμα και για το πρωτάθλημα…Τύπου. Το ίδιο έπραξε και στην δεύτερη αγωνιστική της Ευρωλίγκας με αντίπαλο την Ζαλγκίρις, στο άδειο από φιλάθλους ΣΕΦ, με 7/21 τρίποντα. Μόνο που με τους Λιθουανούς (που είχαν 13/30 τρ. ποσοστό 43,3%), έβαλε 90 πόντους, αποδεικνύοντας ότι δεν θα ζει ή θα πεθαίνει με τα τρίποντα! Νίκησε επίσης στους άλλους τρεις επίσημους αγώνες (με Προμηθέα, Μπαρτσελόνα και Απόλλων Πάτρας) βάζοντας από έντεκα (11/26, 11/29 και 11/25 αντίστοιχα).

Τους συνήθεις ύποπτους που βλέπουν το καλάθι σαν βαρέλι από το τρίποντο τους ξέρουμε. Μόνο που στην απειλή που συνθέτουν κυρίως ο Βεζένκοφ και ο Σλούκας ήρθαν να προστεθούν τα ονόματα των Πίτερς (9/20 τρίποντα, 45% μέχρι τώρα) και Κέιναν (ο οποίος χωρίς να εντυπωσιάσει, έχει 4/11 τρίποντα μέχρι τώρα). Βάλτε και τον Παπανικολάου που δεν τον λες και… άχρηστο στο τρίποντο και τον Λαρεντζάκη (που “τελείωσε” με 4/7 τρίποντα την Μπαρτσελόνα και είχε 3/5 με την Ζαλγκίρις) και θα έχετε μια ομάδα που στη μέρα της μπορεί να “σκοτώσει” τον αντίπαλο της, μια ομάδα που θα ανοίγει το γήπεδο για όσους έχουν ικανότητα να τελειώσουν φάσεις κοντά στο καλάθι και θα έχει επιπλέον προσόν την μεγάλη ικανότητα του Φαλ στις πάσες. Οταν ο Γάλλος σέντερ θα παίρνει τη μπάλα με πλάτη στο καλάθι και η άμυνα θα κλείνει (αν τολμά να κλείσει), τότε το παιχνίδι θα μοιράζεται στους ακροβολισμένους στο τρίποντο παίκτες ή στον παίκτη που κόβει.

Με λίγα λόγια το παιχνίδι του Ολυμπιακού δεν είναι (πια) μονοδιάστατο, ούτε στηρίζεται κυρίως στις ορέξεις ενός παίκτη (βλ Ντόρσεϊ). Το τεχνικό team μπορεί να αλλάξει στρατηγική και να χτυπήσει κοντά στο καλάθι αν οι συνθήκες το απαιτούν, έχοντας μάλιστα το πλεονέκτημα να χρησιμοποιήσει διαφορετικού τύπου ψηλό/ψηλούς (βλ. Φαλ, Μπολομπόι και Μπλακ). Ο κόουτς Μπαρτζώκας το είπε ξεκάθαρα στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα (δείτε από το 14:30 και μετά):

“Δεν πιστεύω στο μπάσκετ του ενός, πιστεύω στο μπάσκετ το ομαδικό, όχι γιατί αυτή είναι η δική μου φιλοσοφία, αλλά γιατί έτσι είναι το μπάσκετ στις ημέρες μας”.

Το αν ο Κέιναν είναι καλός σκόρερ το αποδεικνύει ένα… σερφάρισμα στο youtube.

Το αν θα “βγει” η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό θα φανεί στο… χειροκρότημα. Ο Μπαρτζώκας τον στηρίζει και φαίνεται πως είναι διατεθειμένος να του δώσει πίστωση χρόνου, όπως οφείλει ένας προπονητής να κάνει, όταν πιστεύει στις ικανότητες του παίκτη.

Το ότι ο ο Αμερικανός δεν είναι Ντόρσεϊ είναι επίσης δεδομένο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι καλύτερος ή χειρότερος. Αλλο το παιχνίδι τους ενός, άλλο του άλλου. Προσωπικά ο Ελληνας διεθνής δε μου άρεσε ποτέ. Ναι, φέρει την ιδιότητα του game changer (αυτού που αλλάζει τις ισορροπίες του παιχνιδιού δηλαδή), αλλά του έλειπε η σταθερότητα στην απόδοση που χαρακτήριζε ας πούμε τον Βασίλη Σπανούλη (δεν τους συγκρίνω, το αναφέρω απλώς επειδή αμφότεροι θεωρούνταν οι βασικοί σκόρερ της ομάδας).

Για μένα υπάρχει άλλωστε ήδη παίκτης στην ομάδα με την… τρέλα και το απρόβλεπτο που έδινε ο Ντόρσεϊ και λέγεται… Γιαννούλης Λαρεντζάκης.

Όταν πρωτοήρθε στο λιμάνι ο “Λάρι” έλεγα σε συζητήσεις καφενειακού επιπέδου με βαθυστόχαστο ύφος, ότι παίκτες αυτού του επιπέδου δεν είναι για τον Ολυμπιακό και πλέον έχω καταπιεί την γλώσσα μου. Ο Λαρεντζάκης είναι κατά κάποιο τρόπο πιο επικίνδυνος από τον Ντόρσεϊ γιατί συνδυάζει κατά την γνώμη μου, το στοιχείο του underdog με αυτό του δυνάμει game changer. Σε απλά ελληνικά δεν τον υπολογίζει ο αντίπαλος, αλλά μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες ενός αγώνα κι ας βρίσκεται θεωρητικά στις πιο πίσω θέσεις στο rotation της ομάδας, αν και ο Μπαρτζώκας στην συνέντευξη τύπου μετα το ματς με τους Λιθουανούς αναφέρθηκε και σε αυτό: “και δωδέκατος να μπει κάποιος στο rotation μπορεί να είναι σημαντικός ή να είναι είναι βασικός στην ομάδα”.

Υ.Γ. Και δεν έβαλα καν στην κουβέντα (ούτε σαν αστείο) τον Ελληνοαμερικανό Τζορτζ Πάπας, που θεωρείται κλασικός σουτέρ (τριών πόντων). Παίκτη που έχει κάνει 7,8 εκατομμύρια προβολές στο διαδίκτυο (έστω και για… κακό λόγο) δεν τον λες και τυχαίο.

Για κάποιο λόγο άλλωστε τον κράτησε στην ομάδα ο Μπαρτζώκας. Μια πρώτη (μικρή) γεύση από αυτόν πήραμε στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με αντίπαλο τον Απόλλωνα στην Πάτρα.

Το ποιος θα είναι το πρώτο βιολί στην ορχήστρα του μαέστρου Μπαρτζώκα είναι ξεκάθαρο. Ο Σάσα Βεζένκοφ (έκανε νταμπλ-νταμπλ με την Ζαλγκίρις 23π. - 14 ριμπ.) έρχεται με φόρα από την περσινή σεζόν και το Ευρωμπάσκετ σκοράροντας είκοσι πόντους σχεδόν σε κάθε ένα από τα πέντε ματς που έχει παίξει μέχρι τώρα (με τον Παναθηναϊκό στο super cup είχε 12π. με 2/7 τρίπ.).

Εγινε ο Ολυμπιακός οι Σικάγο Μπουλς του Τζόρνταν; Οχι. Αλλά έγινε/γίνεται μια ομάδα που θα παλεύει κάθε ματς, με πλούσιο οπλοστάσιο και στρατηγική. Θα κρατά τη… μπάλα χαμηλά, αλλά θα έχει στόχο την κορυφή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: NBA ο Βεζένκοφ, δεν φοβάται κανέναν στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός - Επιστροφή που "γκρεμίζει" το ΣΕΦ!

Basket League Euroleague Ολυμπιακός