Το κάζο της Ντιζόν (1999) την άφησε έξω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, ενώ δυο χρόνια αργότερα στην Αττάλεια τα pick n’ roll του Πέσιτς με τον Νοβίτσκι και οι χαμένες βολές του Παπαλουκά της χάλασαν τα σχέδια για να ξαναταξιδέψει πέρα από τον Ατλαντικό. Τουλάχιστον μπορούσαμε να παρηγορηθούμε διότι εκτός από την αφεντιά μας, έμειναν επίσης εκτός νυμφώνος οι (πρωταθλητές Ευρώπης του 1999) Ιταλοί και οι Λιθουανοί οι οποίοι είχαν κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Ολυμπιακό Τουρνουά του Σίδνεϊ και την επόμενη χρονιά έμελλε να στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης

Μετά από 52 χρόνια οι ΗΠΑ διοργάνωσαν για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Και πού μάλιστα; Στην Ιντιανάπολις που θεωρείται «Μέκκα του μπάσκετ», εξ ου και το όνειρο των Αμερικανών για να ανακτήσουν τα (χαμένα το 1998 στην Αθήνα) σκήπτρα, αλλά τζίφος. Όπως στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αυτό αποδείχτηκε πως ήταν όνειρο θερινής νυκτός και μάλιστα εξελίχθηκε σε έναν απροσδόκητο εφιάλτη και σε μια αληθινή ταπείνωση.

H Dream Team- 5 αποδείχθηκε όχι απλώς ψευδεπίγραφη, αλλά σκέτη απάτη!

Η πρώτη μετά το 1986 απουσία της ελληνικής ομάδας από ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν ήταν λόγος να καθίσω στ’ αυγά μου. Είχα παρακολουθήσει όλα τα μεγάλα Τουρνουά (Ευρωμπάσκετ, Μουντομπάσκετ, Ολυμπιακοί Αγώνες, Προολυμπιακά Τουρνουά, ακόμη και τα Mc Donald’s Open από το 1983 και πέρα) και δεν διανοούμουν καν ότι θα λείψω από αυτή τη διοργάνωση. Δεν το διανοήθηκα ακόμη κι όταν τη νύχτα πριν από την αναχώρηση μου κι ενώ ετοίμαζα τη βαλίτσα μου, έπαθα περιέλιξη εντέρου κι αντί για το αεροπλάνο βρέθηκα στο χειρουργείο!

Με έτρωγε όμως η επιθυμία να παρακολουθήσω από κοντά και αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, οπότε μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος! Τρεις μέρες αργότερα και σε πείσμα των συστάσεων του γιατρού που με είχε χειρουργήσει, πήρα το αεροπλάνο και βρέθηκα στην Ιντιανάπολις για να παρακολουθήσω έστω την τελική φάση...

Οταν λοιπόν μπήκα στο αεροπλάνο ήταν ξημερώματα της 4ης Σεπτεμβρίου και εκείνη την ώρα διεξαγόταν ο αγώνας των ΗΠΑ με την Αργεντινή. Μέχρι τη στιγμή που μπήκα στο αεροπλάνο ο (συνάδερφος από το «Βήμα», όπου εργαζόμουν τότε) Βαγγέλη Αρνατούτογλου μου έστελνε sms με την εξέλιξη του σκορ και θυμάμαι ότι στο τελευταίο από αυτά τα μηνύματα έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη συνειδητοποιώντας ότι είχα χάσει την ευκαιρία να είμαι αυτόπτης μάρτυς σε μια ιστορική στιγμή.

Στο «Conseco Fieldhouse» η Αργεντινή πέτυχε αυτό που δεν είχε καταφέρει στο τσακ η Λιθουανία δυο χρόνια νωρίτερα στον ημιτελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του Σίδνεϊ (85-83) με το άστοχο τρίποντο του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: έριξε στο καναβάτσο τους οικοδεσπότες Αμερικανούς με 87-80 και αυτή ήταν η πρώτη ήττα μετά από 58 σερί νίκες, στα χρονικά των Dream Teams από το 1992 και εντεύθεν, ωστόσο δεν επρόκειτο να είναι και η μοναδική. Με τη λογική του αποφθέγματος «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» μετά την Αργεντινή πήραν κι άλλοι σειρά ως θύτες των Αμερικανών οι οποίοι είχαν στον πάγκο τους τον Τζορτζ Καρλ και έως την ύστατη στιγμή προσπάθησαν να «ψήσουν» τον Μάικλ Τζόρνταν να δώσει «παρών»: στον προημιτελικό η Γιουγκοσλαβία και στον αγώνα για την πέμπτη θέση η Ισπανία. Ούτως ειπείν, οι οικοδεσπότες υπέστησαν μια παταγώδη πανωλεθρία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου: δυο χρόνια αργότερα έμειναν εκτός τελικού στην Αθήνα, το ίδιο συνέβη και το 2006 στη Σαϊτάμα και χρειάστηκε να περάσουν οκτώ χρόνια (από το τελευταίο χρυσό μετάλλιο στο Σίδνεϊ) για να εξαγνιστούν από τις αμαρτίες τους στην κινέζικη κολυμπήθρα του Σιλωάμ!

Οι Σέρβοι, οι οποίοι έφεραν ακόνη το όνομα της Γιουγκοσλαβίας διατήρησαν τα σκήπτρα που είχαν κατακτήσει πριν από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα. Ξεπέρασαν ανώδυνα τις ήττες από την Ισπανία και από το Πουέρτο Ρίκο, νίκησαν με κλειδί τον Μίλαν Γκούροβιτς στη θέση «4» τους Αμερικανούς στον προημιτελικό (με 81-78), τους Νεοζηλανδούς στον ημιτελικό και την μέχρι τότε αήττητη (8-0) Αργεντινή στον δραματικό τελικό.

Από την πλευρά τους οι «γκαούτσος», στον τελικό γύρο, καθάρισαν τη Βραζιλία και τη Γερμανία και ακόμη και σήμερα (μετά από 12 χρόνια) δεν μπορούν να χωνέψουν το πώς έχασαν τον τίτλο. Παρ’ όλα αυτά βρήκαν τη δύναμη και την ευκαιρία να πάρουν το αίμα τους πίσω μετά από δυο χρόνια στην Αθήνα, όπου στέφθηκαν χρυσοί Ολυμπιονίκες, γράφοντας τη λαμπρότερη σελίδα στην ιστορία τους...

Οι τρεις ήττες των Αμερικανών και ο εξοστρακισμός τους από το βάθρο προκάλεσαν σοκ στην παγκόσμια μπασκετική πιάτσα. Θυμάμαι ότι μετά τη λήξη του τελευταίου αγώνα τους κι ενώ τους είχε κάνει γιο γιο ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο συνάντησα στη μικτή ζώνη τον Πολ Πιρς και τον ρώτησα απλά πώς νιώθει. Ο παίκτης των Σέλτικς έκανε μια γκριμάτσα αηδίας που δεν μπορώ να την αποδώσω με λόγια και παραδέχτηκε το προφανές: «Θα περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες και όλοι θα μας θυμούνται με οίκτο. Θα είμαστε για πάντα η «that team». Δακτυλοδεικτούμενοι και καταραμένοι»!

Λίγο πιο πέρα ο Μπεν Γουάλας αντιμετώπιζε την υπόθεση με έντονη φιλοσοφική διάθεση: «Εάν αυτό που συνέβη εδώ είναι το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί στη ζωή μου τότε μπορώ να πω ότι ζω μια ευτυχισμένη ζωή»!

Μετά την ήττα των «πλάβι» από το Πουέρτο Ρίκο (με 85-83) στην πρεμιέρα της δεύτερης φάσης κι ενώ μέσα στα αποδυτήρια οι λεγάμενοι προσπαθούσαν να συνέλθουν από το σοκ, σηκώθηκε όρθιος ο Βλάντε Ντίβατς και τους ζήτησε να βγάλουν τον σκασμό και να ανοίξουν τα αυτιά τους: «Λοιπόν, ακούστε αυτό που θα σας πω και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Λέγομαι Βλάντε Ντίβατς, είμαι 34 χρονών και αρχηγός της Εθνικής ομάδας, παίζω 13 χρόνια στο ΝΒΑ, έχω κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα μου και με τα λεφτά που έβγαλα από το μπάσκετ μπορώ να σας αγοράσω όλους και να σας βάλω να μου κουρεύετε το γκαζόν στο σπίτι μου. Αφήστε λοιπόν τις... μαλακίες, σοβαρευθείτε και και άντε τελειώνουμε αυτή την υπόθεση». Οι παίκτες ταρακουνήθηκαν από τα λόγια του Ντίβατς και απλώς τα έκαναν πράξη...

Στον ημιτελικό οι μετέπειτα πρωταθλητές κόσμου Γιουγκοσλάβοι νίκησαν τη Νέα Ζηλανδία που είχε ως ηγέτη της τον... χοντρομπαλά αλλά έξοχο Πέρο Κάμερον. Στην ανάπαυλα του αγώνα κι ενώ οι Σέρβοι ζορίζονταν, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς έγινε έξω φρενών βλέποντας τον Βλάντιμιρ Ραντμάνοβιτς σε φάση απόλυτης αναισθησίας να τρώει μια μπανάνα! Τον κατσάδιασε και όχι μόνο τον έδιωξε επί τόπου από τα αποδυτήρια, αλλά τον έστειλε κιόλας στο σπίτι του.

Ο τελικός ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και στην Αργεντινή εξελίχθηκε σε θρίλερ ολκής. Οι «γκαούτσος» προηγήθηκαν με 53-43, αλλά οι Σέρβοι απάντησαν και κατάφεραν να ισοφαρίσουν στη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα σε 75-75, για να επικρατήσουν εντέλει στην παράταση με επί μέρους σκορ 9-2 (84-77). Πρωταγωνιστές του τελικού ήταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα που πέτυχε δέκα σερί πόντους και τελείωσε με 27, και ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς ο οποίος έβαλε 26 (με 2/12 τρίποντα) και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ των πρωταθλητών κόσμου με μέσο όρο 18.6π. Στον αντίποδα η Αργεντινή είχε σε πρώτο πλάνο τον Φαμπρίσιο Ομπέρτο (28), ενώ έμεινε άποντος (0/3 σουτ) στα 12 λεπτά που αγωνίστηκε ο ( προερχόμενος από το διάστρεμμα που έπαθε στον ημιτελικό με τη Γερμανία) Μάνου Τζινόμπιλι!

Όλα τα λεφτά βεβαίως (εξακολουθεί να) είναι οι δυο τελευταίες φάσεις της κανονικής διάρκειας του ματς με τον νίκο |Πιτσίλκα και τον Μερσέντες να προκαλούν τη μήνι καταλογίζοντας ένα χαριστικό φάουλ υπέρ του Ντίβατς στο κέντρο του γηπέδου και αγνοώντας εκείνο που έκαναν οι Σέρβοι στην εκπνοή πάνω στον Ούγκο Σκονοκίνι. Πριν από μερικούς μήνες σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό «All Star Basket» ο Λαρισαίος διαιτητής είπε «mea culpa» κι όταν οι Αργεντινοί πληροφορήθηκαν αυτή τη δήλωση του σχολίασαν στωικά ότι «τώρα πια είναι πολύ αργά για να δεχτούμε τη συγνώμη του»!

Στα παρασυνελευόμενα του χρονικού του Μουντομπάσκετ του 2002 ανήκει και η εμφάνιση όλων (πλην του Ιμπραήμ Κουτλουάι) των παικτών της Τουρκίας με βαμμένα κίτρινα μαλλιά. Αυτή η περίεργη στυλιστική επιλογή δεν τους έσωσε, χώρια που πλακώνονταν συνεχώς μεταξύ τους για ψύλλου πήδημα!

Πολυτιμότερος παίκτης του Μουντομπάσκετ του 2002 ανακηρύχθηκε ο Ντιρκ Νοβίτσκι, που είχε μέσο όρο 24 πόντους και οδήγησε τη Γερμανία στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Μαζί του στην κορυφαία πεντάδα του Τουρνουά επιλέχθηκαν ο Τζινόμπιλι, ο Στογιάκοβιτς, ο Γιάο Μινγκ και ο Κάμερον. 

Πηγή: gazzetta.gr

MUNDOBASKET 2014