Πρέπει να το ζήσετε μία φορά, για να καταλάβετε πόσο απολαυστικό είναι. Τα τελευταία δευτερόλεπτα ενός αγώνα στον οποίο φίλοι και εχθροί αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του νικητή και σηκώνονται όρθιοι για να τον χειροκροτήσουν.

Στην εξέδρα, αλλά και στο παρκέ. Και στα δημοσιογραφικά θεωρεία, οφείλω να προσθέσω.

Η κριτική είναι κριτική, αλλά και η στήριξη στήριξη. Όταν παίζει η Εθνική ομάδα, είμαστε όλοι δίπλα της. Η ελληνική σημαία στο μπαλκόνι μου και τα γαλανόλευκα γυαλιά που έχω στην τσάντα μου δεν λένε ψέματα.

Ελλαδάρα, τρελελέ. Επίσημη αγαπημένη και πάσης Ελλάδος. Ερωτας παράφορος.

Αλλά και ποιος δεν ερωτεύτηκε αυτή την ομάδα; Δεν είναι το 5-0 αυτό που μας ξετρέλανε στη φιλόξενη για το μπάσκετ μας Σεβίλλη, ούτε βέβαια κάποιος στείρος πατριωτισμός, αλλά ο οίστρος, η ενέργεια, το κέφι, η αισιοδοξία, η σιγουριά, τα νιάτα, η στόφα, η σφραγίδα.

Πόσοι φοβήθηκαν την ήττα όταν η Αργεντινή μείωσε από τους 19 πόντους στους 2; Εγώ πάντως όχι.

Τεράστιο πλεονέκτημα για μία ομάδα, να εμπνέει εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση. Τη νιώθει ο αντίπαλος, τη νιώθει η κερκίδα, τη νιώθει και η ίδια η περί ης ο λόγος. «Ελάτε να μας κερδίσετε, αλλά ματαιοπονείτε».

Μακάρι να συνεχιστεί και στη Μαδρίτη αυτή η γλυκιά ραψωδία. Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν οι Σέρβοι αυτοί που εξέπεμπαν αυτή την αύρα, του άτρωτου και του «bigger than life». Εδώ στην Ανδαλουσία, φόρεσαν τον ίδιο μανδύα οι Ελληνες «πλάβι».

Κάποτε μας είχαν πελάτες οι Γιούγκοι, αλλά τώρα μετράνε 14 χρόνια χωρίς επίσημη νίκη ενάντια στην Εθνική μας. Από τον αλήστου μνήμης παγκόσμιο ημιτελικό του 1998 στην Αθήνα…

Τα τεντωμένα νεύρα του Γιάννη Μπουρούση πήγαν να κάνουν ζημιά, αλλά δεν μπορείς να ζητήσεις εξηγήσεις από κάποιον που τα μάτια του πετάνε φλόγες. Το ηφαίστειο ξεχειλίζει συχνά.

Ο Μπουρούσης είχε απέναντί του τον Σκόλα, ίσως τον κορυφαίο σέντερ που γνώρισαν οι διοργανώσεις της FIBA την τελευταία 15ετία, και τον έπιασε πελάτη.

Δεκαπέντε ριμπάουντ, και μόνο να τα μετρήσεις κουράζεσαι. Και 16 πόντοι. Και 3 τάπες, εκ των οποίων οι 2 μαζεμένες στο ζόρικο φινάλε. Και 2 ασίστ, και 1 τρίποντο (το πρώτο του στο Μουντομπάσκετ) και μία παρουσία που έλιωνε σίδερα.

Σκαρφαλωμένη στις δικές του πλάτες, «η ομάδα που υστερεί σε κορμιά» κέρδισε τις μάχες των αιθέρων, με σκορ 41-25 ριμπάουντ, 8-0 τάπες. Εβαλε και καμιά 50αριά πόντους στο ζωγραφιστό, κέρδισε βολές και τις αξιοποίησε (15/16), έβγαλε νοκ-άουτ τον σκληροτράχηλο Νοσιόνι, υποχρέωσε τον Σκόλα σε σουτάκια από την περιφέρεια. Ο Αργεντινός σέντερ σούταρε 6/17, ολόκληρη η ομάδα του είχε 40% εντός παιδιάς.

Η Εθνική ξεσήκωσε τον κόσμο της με τις επιδόσεις της στην επίθεση, αλλά το πυρηνικό της όπλο παραμένει η άμυνα. Μετά το 70-68 του 35ου λεπτού, η Αργεντινή είδε τους διαδρόμους να γίνονται στενωποί και έμεινε σχεδόν άποντη.

Ο Κώστας Καϊμακόγλου είχε σειρά να ξαποστάσει, αλλά ο Γιώργος Πρίντεζης ανέβηκε στο παλκοσένικο και έκανε πλάκα με τα «τεσσάρια» της Αργεντινής. Ο Νικ Καλάθης δημιούργησε αμέτρητα ρήγματα και τελείωσε φάσεις με όλους τους πιθανούς τρόπους, ακόμα και με τρίποντα.

Για τον Νίκο Ζήση που παίζει σαν να ανακάλυψε το ελιξήριο της νιότης, τα λόγια περισσεύουν: 15 ασίστ και 1 λάθος μέτρησε στα δύο ντέρμπι του Ομίλου, χώρια το σκοράρισμα και οι τριποντούρες.

Ο απίστευτα ώριμος Γιάννης Αντετοκούνμπο έμοιαζε σαν να έπαιξε 12 λεπτά πετώντας πάνω από τα στεφάνια. Ο Ιαν Βουγιούκας ξεθάρρεψε στο β’ ημίχρονο και έδωσε το καλό 10λεπτο που του ζητάει ο Κατσικάρης.

Ο Κώστας Σλούκας ήταν μέλος της πεντάδας που μάζεψε τα μπόσικα στο τέλος. Ο Κώστας Παπανικολάου θα γίνει ορχήστρα μόλις βρει και το μακρυνό σουτ που του λείπει.

Ποιος καλός άνεμος έφερε στον δρόμο μας αυτή την ομάδα; Μεγαλώνει μέρα με τη μέρα μπροστά στα μάτια μας και δεν μας αφήνει καλά καλά να ευχαριστηθούμε τα κατορθώματά της.

Τα highlights που βγάζει η φετινή Εθνική σε κάθε 40λεπτο, άλλη ομάδα θα χρειαζόταν ολόκληρο Μουντομπάσκετ για να τα μαζέψει. Ακόμη και ελληνική.

Ουφ, κουράστηκα να αραδιάζω κοσμητικά. Ακόμα και αν η Εθνική ηττηθεί την Κυριακή από τους Σέρβους, που δεν αποκλείεται για να είμαστε ειλικρινείς και προσγειωμένη, θα μας έχει αφήσει παρακαταθήκη το υπέροχο 6ήμερο της Σεβίλλης και όλα τα κοσμητικά επίθετα που ανέβασε στα χείλη των άσπονδων φίλων και των επιστήθιων εχθρών της.

Σας το είπα από την αρχή εγώ, ελάτε μαζί και δεν θα το μετανιώσετε. Είτε νοερά είτε ψυχή τε και σώματι, σαν τους 300 εκδρομείς που ψάχνουν τρόπο για να ακυρώσουν τα εισιτήρια της πρόωρης επιστροφής! Η «επίσημη αγαπημένη» καίει και φέτος καρδιές, ίσως για πρώτη φορά μετά από χρόνια.

Εάν της πάνε όλα δεξιά στη συνέχεια, είναι σε θέση να φτάσει ακόμα και στην τετράδα, αφού το 5-0 την κρατάει μακριά από τους Ισπανούς και φέρνει στον δρόμο της αντιπάλους που μοιάζουν του χεριού της.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η εποποιία του 2006, με 5-0 και παρέλαση. Μόνο που τότε προχωρούσαμε αγκομαχώντας, με τραβηγμένο το χειρόφρενο. Κερδίζαμε με διπλές παρατάσεις και νίκες στο τελευταίο δευτερόλεπτο…

Πηγή: gazzetta.gr

MUNDOBASKET 2014 Εθνική Ελλάδας