Να κρατήσουμε το μοντέλο

Από την πρώτη στιγμή που ασχοληθήκαμε με την Εθνική ομάδα του Φώτη Κατσικάρη, τονίσαμε ότι έχει… ταβάνι. Και δη "χαμηλό".

Οι πολύ καλές (εξαιρετικές) εμφανίσεις στον πρώτο γύρο δεν εξασφάλιζαν παρά τη συμμετοχή στους "16" και την υπόσχεση για ένα διαφορετικό μοντέλο. Ή, για να ακριβολογούμε, την επιστροφή στο μοντέλο που είχαμε και μας έκανε να αγαπήσουμε αυτήν την Εθνική.

Η αποστολή μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο ολοκληρώθηκε, με τους Σέρβους να αποδίδουν μπασκετική δικαιοσύνη στο παρκέ. Γιατί η μια ομάδα είχε τουλάχιστον δύο σέντερ υψηλότατου επιπέδου (Κρστιτς - Ραντούλιτσα) κι η άλλη έναν (Μπουρούσης) κι από εκεί και πέρα χάος. Γιατί η μια ομάδα είχε 2-3 "σημάδια" στην επίθεση (βλέπε αλλιώς, παίκτες μόνιμα συνδεδεμένους με το αντίπαλο καλάθι) κι η άλλη κάθε βράδυ αναζητούσε διαφορετικό ηγέτη.

Το γράψαμε πολλές φορές. Είναι ωραίο να μην ξέρεις ποιος θα είναι σε καλύτερη βραδιά την επόμενη μέρα, είναι ωραίο το μπάσκετ ανοιχτού γηπέδου (ακόμα πιο ωραίο για τον μέσο μπασκετόφιλο), αλλά τα "μεγάλα" ματς κρίνονται στο πέντε εναντίον πέντε και κρίνονται από τους "μεγάλους" παίκτες, αυτούς που πληρώνονται για να σκοράρουν.

Επιτυχία δεν είναι η πρόκριση στους "16". Αλίμονο! Αν, για το ελληνικό μπάσκετ, θεωρήσουμε ότι η πρώτη θέση στον όμιλο και ο αποκλεισμός από τη Σερβία συνιστούν πετυχημένη πορεία, τότε μάλλον βάζουμε τον πήχη στο… γόνατο, για να πανηγυρίσουμε που περάσαμε από πάνω.

Επιτυχία είναι η παρουσία της Εθνικής στα γήπεδα της Ισπανίας. Με έναν εξαιρετικό προπονητή, με εξαιρετικό επιτελείο, διαβασμένη, ομάδα συνόλου εντός και (κυρίως) εκτός παρκέ. Περισσότερο άρεσε η εικόνα του πάγκου από την εξαιρετική (συνολικά και δεν αλλάζει από τη μία και μοναδική ήττα) εικόνα στο παρκέ.

Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε. Το μοντέλο Κατσικάρη. Πρέπει να πατήσουμε πάνω σε αυτή την αλλαγή εικόνας, να αναζητήσουμε τους τρόπους για να επαναπροσεγγίσουμε παίκτες που για διαφορετικούς λόγους δεν ήταν παρόντες (Κουφός, για παράδειγμα) και να ετοιμάσουμε την Εθνική της επόμενης ημέρας.
Έχουμε έναν προπονητή υψηλών προδιαγραφών. Έχουμε και παίκτες υψηλών προδιαγραφών. Χρειάζεται χρόνος για να μετατραπεί ο Γιάννης Αντεντοκούμπο από ένα παιδί με τεράστια αλτικά προσόντα σε έναν ΝΒΑερ πρώτης γραμμής. Χρειάζεται χρόνος για να γίνει ακόμα καλύτερος ο Κώστας Παπανικολάου, για να έρθουν οι πιτσιρικάδες από κάτω. Και σ' αυτό το μεσοδιάστημα υπάρχουν παίκτες που μπορούν να ηγηθούν της νέας προσπάθειας.

Ως λαός έχουμε ένα μειονέκτημα. Βλέπουμε σαν μυρμήγκια αυτούς που κερδίζουμε, νιώθουμε ότι η γη φτιάχτηκε για να περπατάμε εμείς πάνω και όταν χάνουμε νιώθουμε ότι έχει συνωμοτήσει εναντίον μας το σύμπαν. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι πραγματικό. Παίξαμε εξαιρετικά, τηρουμένων των αναλογιών και φτάσαμε μέχρι εκεί που μπορούσαμε. Πρέπει να βελτιωθούμε για να ξαναφτάσουμε στην κορυφή.

Αντί επιλόγου: Ήταν 10 Αυγούστου όταν περάσαμε από αυτήν εδώ τη στήλη από "ακτίνες Χ" την "επίσημη αγαπημένη". Αμέσως μετά τα πρώτα φιλικά. Κι έγραψα τότε: "Η γνώμη μου είναι πως η Εθνική δεν είναι για… μεγάλα πράγματα και ΜΑΚΑΡΙ να διαψευστώ". Δυστυχώς δεν διαψεύστηκα.