Τώρα χρειάζεται στήριξη η Εθνική του μπάσκετ...

Αυτή η Εθνική μπάσκετ έστω κι' αν απέτυχε ήταν η πιο ΟΜΑΔΑ από αυτές που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στο παρκέ. Ομάδα που σε γέμιζε με το μπάσκετ που έπαιζε, που δεν έκανε το “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” κανόνα του παιχνιδιού της, που προσπάθησε να παίξει γρήγορα, μοντέρνα , θεαματικά.

ADVERTISEMENT

Το έκανε γοητεύοντας φίλους και εχθρούς. Το έκανε μέχρι ενός σημείου γιατί έχει ταλέντο στον πάγκο της (τον καλύτερο Ελληνα προπονητή), αλλά γιατί έχει ταλέντο και στο παρκέ. Βεβαίως της λείπουν πράγματα. Και όχι φυσικά ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης. Θα πρέπει η ομάδα να πάψει να ζει με τα φαντάσματα και να κοιτάξει την επόμενη ημέρα. Και η επόμενη μέρα είναι σε γενικές γραμμές όλοι αυτοί που βρέθηκαν αυτές τις ημέρες στην Ισπανία και όχι αυτοί που δεν ήταν εκεί...

 

Δεν της λείπει λοιπόν ο Διαμαντίδης, της λείπει γενικά η εμπειρία του πως να διαχειριστεί ένα τέτοιο τουρνουά. Της λείπει η εμπειρία να ξεχωρίσει το πότε επιτρέπεται το λάθος, της λείπει η εμπειρία να διαχειριστεί ψυχολογικά το πρώτο ματς που θα στραβώσει.

Ηταν φανερό στο πρώτο νοκ άουτ ματς με τους Σέρβους, από τα πρώτα λεπτά, ότι η βραδιά θα είναι πολύ δύσκολη. Θα είναι πολύ δύσκολη γιατί η αυτοσυγκέντρωση και η ψυχολογική προετοιμασία όσο καλή κι' αν είναι δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία. Δεν μπορεί να νικήσει το άγχος που τους κυρίευσε με την σκέψη “αν χάσουμε, τελειώσαμε”. Το πρώτο τέτοιο ματς ήταν αυτό με τους Σέρβους και αυτό το ματς δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν σε κανένα επίπεδο. Και δεν είναι η κακή βραδιά, δεν είναι το “δεν μπήκαν τα σουτ”, είναι η ψυχολογία. Η Εθνική έχασε μόνο από την άμυνά της, αυτήν που την έφερε ως εδώ. Και η άμυνα δεν είναι θέμα βραδιάς, είναι πρώτα και πάνω από όλα “θέμα διάθεσης” όπως λένε οι ίδιοι οι προπονητές.

 

Οπως και να έχει όμως τα όσα είδαμε, όχι μόνο κόντρα σε Φιλιππίνες, αλλά και κόντρα σε Κροατία και Αργεντινή μας δείχνουν ότι αυτή η ομάδα τα επόμενα χρόνια μπορεί να μας προσφέρει πράγματα. Συνεπώς πρέπει να στηριχτεί. Και στηρίζω μία ομάδα σημαίνει πρώτα και πάνω από όλα στηρίζω τον προπονητή της και τις επιλογές του. Και βέβαια στηρίζω αυτούς που την στηρίζουν. Και όχι αυτούς που έφυγαν, αυτούς που άλλοτε έρχονται και άλλοτε όχι... Αλλωστε δεν είναι η πρώτη μεγάλη αποτυχία των τελευταίων ετών για την επίσημη αγαπημένη. Για την ακρίβεια είναι μία ακόμη. Αυτή την φορά όμως απέτυχε με άλλον τρόπο από όλες τις προηγούμενες. Και ο τρόπος που κάνεις το ταξίδι είναι αυτός που μετράει πολλές φορές περισσότερο και από το ίδιο το αποτέλεσμα.
 

Αυτή η ομάδα ήρθε η ώρα να στηριχτεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, όχι με την... “αγορά” συμμετοχής της σε μεγάλα τουρνουά έναντι κάποιων χιλιάδων ευρώ, αρά με την πνευματική και ψυχολογική στήριξη που χρειάζονται αυτά τα παιδιά.

Κι' ας χρειαστεί να παίξει προκριματικά με Μάλτα και Ουγγαρία, όπως θα συνέβαινε φέτος το καλοκαίρι αν δεν είχαμε δώσει εκείνα τα 800 χιλιάδες ευρώ για να είμαστε στην Ισπανία. Ενα restart ποτέ δεν έκανε κακό. Ισα ίσα. Οσο πιο χαμηλά ξεκινάς τόσο πιο ψηλά μπορείς να πας. Αρκεί το restart να γίνει στις σωστές βάσεις και όχι πάνω σε γυάλινα αγορασμένα πόδια...