Μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ η Ζωή Φίτσιου δήλωσε για το χάλκινο μετάλλιο στην πρώτη συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες: «Δεν έχουμε καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί. Είμαστε πάρα πολύ ενθουσιασμένες. Όταν τερμάτισα γύρισα απλώς πίσω και είπα στη Μιλένα ‘Τι κάναμε;’ Ήταν ένας απίστευτος αγώνας, αυτή τη στιγμή κρέμεται στο λαιμό μας αυτό το πολύ ωραίο μετάλλιο που είναι και πολύ βαρύ. Στο ζέσταμα έλεγα πως δεν ήμουν καθόλου αγχωμένη, ένιωθα πολύ καλά το σώμα μου και όρο περνούσαν τα ανεβάσματα νιώθαμε πολύ καλά. Ήταν η στιγμή, αν δεν το κάναμε τώρα δεν θα το κάναμε ποτέ. Κάναμε έναν φοβερό αγώνα. Ευχαριστούμε πολύ τον προπονητή μας, ήταν απίστευτα υποστηρικτικός. Έχουμε πολύ καλή χημεία με τη Μιλένα, ό,τι κι αν συμβαίνει το καταλαβαίνουμε κατευθείαν. Δέσαμε πολύ καλά, γιατί είναι ομαδικό το άθλημα και πρέπει να γίνεις ένα με τον παρτενέρ σου».
Η 18χρονη Μιλένα Κοντού τόνισε από την πλευρά της: «Είχα κλειστό το κινητό μου, μιλούσα μόνο με τα σημαντικά άτομα για μένα. Δεν έχω λόγια, θα προσπαθήσω τώρα να το συνειδητοποιήσω. Είχαμε πει με τη ζωή πώς είτε θα πάμε για μετάλλιο, είτε θα βγούμε πεθαμένες. Είδα ότι οι Νεοζηλανδές έκαναν αλλαγές και προσπαθούσαν να φύγουν, αλλά ήταν κουρασμένες. Τα τελευταία 600 μέτρα ήταν ένα σπριντ, είτε θα πέθαινα πριν τον τερματισμό και δεν θα έβγαινα καθόλου ή θα έβγαινα με μετάλλιο».