Από τον "πιστολέρο" με το χέρι στην τσέπη, στη "γιαγιά" του πινγκ πονγκ

 Για την τελετή έναρξης γράφτηκαν, επί μέρες ολόκληρες σελίδες. Σε κάποιους άρεσε το πρώτο μέρος, σε άλλους το δεύτερο, σε άλλους πάλι, ούτε η αρχή, ούτε το τέλος. Απόλυτα σεβαστό, αλλά αυτήν την καραμέλα, ότι «καλός και ο Πύργος του Άιφελ, να’ χανε όμως και έναν Δημήτρη Παπαϊωάννου…», με όλο τον σεβασμό γα τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Αθήνα 2004 όχι μόνο ήταν άτοπο, αλλά μας κάνουν να μοιάζουμε περισσότερο σοβινιστές, από τους ίδιους τους (Γάλλους) εφευρέτες του όρου.

 Γράφτηκαν επίσης πολλά και για τη μόλυνση του Σηκουάνα (που κανονικά οι Γάλλοι ονομάζουν Σεν), για τον καθαρισμό του οποίου δαπανήθηκαν περισσότερα από 5 δις ευρώ τα τελευταία 36 χρόνια, αλλά μόνο τώρα ανακαλύφθηκαν φονικά υπέρ- βακτήρια, τελευταίας γενιάς και αντοχής με αποτέλεσμα να κριθεί ξανά, ακατάλληλη ακόμη και μία απλή βουτιά.

 Από τα πλέον απαράδεκτα ήταν η αστοχία, στον σωστό υπολογισμό των καθημερινών γευμάτων στο εστιατόριο του Ολυμπιακού Χωριού όπου, για δύο μέρες εξαφανίστηκαν κρέατα και αυγά και οι αθλητές προσπαθούσαν να πάρουν, μάταια, τις απαραίτητες θερμίδες τους από φρούτα και λαχανικά. Παράπονα εκφράστηκαν και στα δωμάτια, όπου η ξαφνική δυσλειτουργία του κεντρικού κλιματισμού ανάγκασε δεκάδες αθλητές να κοιμηθούν τα βράδια στην ύπαιθρο, σε παγκάκια ή και στο γρασίδι, όπως τον παλιό, καλό καιρό μίας άλλης, κλιματολογικής εποχής.

 

 Και αγωνιστικά όμως, τουλάχιστον μέχρι στιγμής το Παρίσι δεν δικαιούται σε καμία περίπτωση το λεγόμενο χρυσό μετάλλιο. Πέρα από ένα γεμάτο «Σταντ ντε Φρανς», σκηνικό του «βασιλιά» Στίβου, σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα εκφράστηκαν εύλογα παράπονα για τις άδειες εξέδρες και τη μειωμένη προσέλευση φιλάθλων. Δεν πολύ βοήθησε, η αλήθεια να λέγεται και ο αρρωστημένος, βροχερός, με πολλή υγρασία καιρός.

 Στο μποξ γυναικών, ακόμη διχάζει η περίπτωση της Αλγερινής πυγμάχου Ιμάνε Κελίφ που λίγο έλειψε ν’ αφήσει τέζα, με μία… ανδρική μπουνιά την Ιταλίδα Καρίνι. Πάντως η ΔΟΕ έστω και με κάποια καθυστέρηση πήρε επιτέλους μία σοβαρή τοποθέτηση εξηγώντας ότι η υποβολή ενός αθλητή σε τεστ dna είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του. Κι εδώ που τα λέμε, δεν έχει καθόλου άδικο.

 

 Πάμε τώρα στα πλέον ευχάριστα, σ’ εκείνα δηλαδή που, αναλόγως μας έκαναν να γελάσουμε ή να συγκινούμαστε. Όπως ο Ιάπωνας μπασκετμπολίστας Γιούκι Τογκάσι, ύψους μόλις 167 εκατοστών, που αντιμετώπισε με σθένος τον Βίκτορ Ουενμπανιαμά, Γάλλο αστέρα 224 εκατοστών.

 Τον Αιγύπτιο Μοχάμεντ Άλι (κοίτα πλάκα!), που δεν είναι μποξέρ, αλλά ο σχεδόν ανίκητος τερματοφύλακας της εθνικής χάντμπολ καταφέρνοντας με τον όγκο του, 1.80 επί 110 κιλά να καλύπτει όλο το τέρμα. Την 61χρονη Κινέζα αθλήτρια του πινγκ πονγκ Νι Ξιάν Λιάν, στους 5ου της Ολυμπιακούς Αγώνες που συμμετέχει για το Λουξεμβούργο, την χώρα όπου ζει τα τελευταία χρόνια. Τον 36χρονο τοξοβόλο από το Τσαντ, Ισραέλ Μαντάγιε, ηλεκτρολόγο στο επάγγελμα που δεν πέτυχε ούτε ένα χρωματιστό στόχο, παρά μόνο τους εξωτερικούς, μαύρους κύκλους παίρνοντας στη βαθμολογία ένα ανέλπιστο «1». «Περίμενα τα απόλυτο μηδέν. Για μένα ισοδυναμεί με θρίαμβο».

 

 Η’ τον 51χρονο Τούρκο σκοποβόλο, Γιουσούφ Ντικέτς που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο χωρίς τεχνολογικό εξοπλισμό ή ειδικά γυαλιά κι επιπλέον με το αριστερό χέρι στην τσέπη, λες και ήταν γεννημένος «εκτελεστής». Ήδη θριαμβευτής σε ευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο πρωτάθλημα, ο Ντικέτς αποδείχθηκε και Ολυμπιονίκης σαρκασμού, γιατί αμέσως μετά το μετάλλιο πόσταρε στο προφίλ του το αγαπημένο του μότο: «Η επιτυχία δεν έρχεται ποτέ με τα χέρια στην τσέπη». Και όμως…