Σάντα Λουσία: Ήταν το νησί του Superman, τώρα έγινε και της… Superwoman

 Η ταχύτερη, λοιπόν γυναίκα στον κόσμο ονομάζεται Ζουλιέν Άλφρεντ. Γεννήθηκε πριν από 23 χρόνια στο Κάστρις, πρωτεύουσα της Σάντα Λουσία, γνωστής και ως Σεν Λουσί γιατί στο κρατίδιο των Μικρών Αντιλλών, σε έκταση λίγο μεγαλύτερο από την Πάτρα και ακριβώς απέναντι από τη Βενεζουέλα μιλάνε άπταιστα τόσο τη γλώσσα των πρώτων, Γάλλων αποικιοκρατών, όσο των δεύτερων Άγγλων.    

 Μέχρι σήμερα, η Σάντα Λουσία ήταν ευρύτερα γνωστή γιατί το Χόλιγουντ, πριν από 43 χρόνια είχε επιλέξει το άγριο ηφαιστειακό της περιβάλλον, και τις μαγευτικές της παραλίες για τα γυρίσματα του «Superman II». Αλλά και για τα δύο βραβεία Νόμπελ -παγκόσμιο ρεκόρ, αναλογικά με τους 185.000 κατοίκους της- που κέρδισαν δύο σπουδαίοι άνθρωποί της: ο Άρθουρ Λιούις, το Λογοτεχνίας του ’79 και ο Ντέρεκ Ουόλκοτ, το Οικονομίας του ’92.

 

 Εδώ και λίγες μέρες, ο υπόλοιπος κόσμος την έμαθε και για το επίτευγμα της Άλφρεντ που κερδίζοντας στο Παρίσι την κούρσα των 100 μέτρων, με το εντυπωσιακό 10’’.72 χάρισε στη χώρα της το ιστορικό, πρώτο, χρυσό μετάλλιο της ύπαρξής της. Δεν ήταν εύκολο. Κάθε άλλο. Γιατί τα μεγάλα φαβορί ήταν οι δύο Αμερικανίδες, Σακάρι Ρίτσαρντσον, που είναι και η τελευταία παγκόσμια πρωταθλήτρια, όσο η Μελίσα Τζέφερσον, αντίστοιχα 2η και 3η πίσω από τη Ζουλιέν.

 Για την ίδια όμως, ήταν σχεδόν αναμενόμενο. Κάτι σαν φυσική εξέλιξη μίας πορείας και ενός στόχου (να γίνει ο επόμενος Μπολτ), που είχε βάλει στο μυαλό της από τα 14της όταν μετακόμισε στην Τζαμάικα για να μάθει τα μυστικά των ταχύτερων αθλητών της εποχής. Και όπου μπορούσε να προπονείται υπό ανθρώπινες συνθήκες γιατί στο Νησί της η θερμοκρασία μπορεί να κυμαίνεται, όλο το χρόνο μεταξύ των 23 και των 30 βαθμών Κελσίου, αλλά από τον Μάιο έως και τον Νοέμβριο βρέχει και ξανά βρέχει και σταματάει μόνο για να ξανά αρχίσει. Κι εκτός αυτού, το εθνικό σπορ είναι το Κρίκετ και η Σάντα Λουσία έχει ήδη τον εθνικό της ήρωα στο πρόσωπο του 41χρονου, Ντάρεν Σάμι.

 

 Μετά τη χώρα του Μπομπ Μάρλεϊ –φυσικά και του Μπολτ- στα 17της η Ζουλιέν ξανά μετακόμισε, αυτή τη φορά στο Τέξας γιατί είχε κερδίσει μία υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Όστιν και ήταν ευκαιρία ζωής να μπορέσει να συνδυάσει τις σπουδές της με την τελειοποίηση της τεχνικής του σπριντ. Συχνά προπονείτο και στο Ιουτζίιν, στο Όρεγκον «αρχηγείο» της εθνικής ομάδας στίβου των Ηνωμένων Πολιτειών, παρέα με τις «κολλητές» της Ρίτσαρντσον, αλλά και Τζέφερσον.

 Στα 21της είχε ήδη συμπεριληφθεί στη λίστα των 30 ταχύτερων γυναικών όλων των εποχών, στον πλανήτη. Ήταν η χρονιά που έτρεξε τα 60μ. σε 7’’.04, το ’23 κατέβασε το ατομικό της ρεκόρ στα 6’’.97 και μετά στα 6’’.94 αποτυγχάνοντας για μόλις δύο κλάσματα να ισοφαρίσει το παγκόσμιο της Ρωσίδας, Ιρίνα Πριβάλοβα που είχε πετύχει το ’93 στη Μαδρίτη. Ενώ πριν το Παρίσι και το ιστορικό, χρυσό, ολυμπιακό μετάλλιο είχε κερδίσει χρυσό και στο Παγκόσμιο Κλειστού της Γλασκόβης με 6’’.98. Δείγματα, λοιπόν του ταλέντου της είχε ήδη δώσει. Το ολυμπιακό μετάλλιο ήταν, που λέμε, στον αέρα. Και έτσι η Σάντα Λουσία, μετά τον Σούπερμαν, το Κρίκετ και τα δύο Νόμπελ έγινε πλέον συνώνυμο και της «Superwoman» Ζουλιέν Άλφρεντ. Της ταχύτερης γυναίκας του κόσμου.