Έναν στόχο πάρα πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, αφενός γιατί δεν μπόρεσαν να το πετύχουν «ιερά» τέρατα της παγκόσμιας ρακέτας όπως οι Ρότζερ Φέντερερ, Μπιόρν Μποργκ ή Μαρτίνα Ναβρατίλοβα. Και αφετέρου γιατί, μέχρι χθες το είχαν καταφέρει μόνο τέσσερις: ο Ράφα Ναδάλ (το ’08 στο Πεκίνο), ο Αντρέ Αγκάσι (το ’96 στην Ατλάντα), η Σερένα Ουϊλιαμς (το ’12 στο Λονδίνο) και πρώτη απ’ όλους η Στέφι Γκραφ, το ’88 στη Σεούλ.

 Για τον «κανίβαλο από το Βελιγράδι» ήταν το κερασάκι στην τούρτα μίας μεγαλειώδους καριέρας γιατί παρόλο τα 10 Australian Open, τα 7 Wimbledon, τα 4 Us Open και τα 3 Roland Garros, οι Ολυμπιακοί Αγώνες παρέμεναν ανέκαθεν ταμπού. Το χρυσό μετάλλιο το είχε κυνηγήσει το ’08 στο Πεκίνο (χάλκινο), το ’12 στο Λονδίνο (4η θέση), το ’16 στο Ρίο ντε Ζανέιρο (αποκλεισμός στον 1ο γύρο) και το ’21 στο Τόκιο (ξανά 4η θέση) και το κατέκτησε επιτέλους στο Παρίσι με αντίπαλο τον Ισπανό Αλκαράθ από τον οποίο είχε χάσει τους δύο τελευταίους, μάλιστα και συνεχόμενους τελικούς του Ουϊμπλεντον: τον περυσινό και τον φετινό.

  Απόλυτα δικαιολογημένο το ξέσπασμά του χαράς, το απελευθερωτικό του κλάμα, το ανέμισμα της σέρβικης σημαίας, το επαναλαμβανόμενο ουρλιαχτό του «Serbiaaaa!», κυρίως το τρέξιμο στην αγκαλιά της οικογένειάς του, της συζύγου του Γιελένα Ράστιτς και μητέρας των παιδιών τους, Στέφαν, 9 ετών και Τάρα, 6.

 Και όμως, παρόλα αυτά, το Career Golden Slam, τα περισσότερα από 200εκ. ευρώ που κέρδισε μόνο από το τένις, τους συνολικά 99 τίτλους ή το μοναδικό ρεκόρ παραμονής στην κορυφή επί 428 εβδομάδες, ο αχόρταγος «The Djoker» έχει αφήσει ακόμη ανοικτούς τέσσερις λογαριασμούς με την Ιστορία.

  Τα στρογγυλά 25 Grand Slam, γιατί αυτή τη στιγμή έχει 24, ένα περισσότερο από τη Σερένα Ουϊλιαμς, δύο παραπάνω από τον Ναδάλ, τέσσερα από τον Φέντερερ. Κυρίως πρώτα τους 100 τίτλους καριέρας, στοχεύοντας να ξεπεράσει τους 103 του Φέντερερ και γιατί όχι (;) τους 109 του Τζίμι Κόνορς. «Το παζλ φαίνεται ολοκληρωμένο, αλλά δεν είναι», είπε ο «τενιστοφάγος» που έχει ακόμη μέσα του πολλή όρεξη και διάθεση για να μας εκπλήξει κι άλλο.