Μετά εξαπλώθηκε, γενικώς και αορίστως και στον υπόλοιπο αθλητισμό για τους αιώνιους τέταρτους: που όλο προσπαθούν για ένα χάλκινο, μένοντας τελικά «σύξυλοι» και πικραμένοι. Είναι η κλασική περίπτωση της Ιταλίδας, Νάντια Μπαττοκλέττι που μέχρι να συνειδητοποιήσει, πρώτα ότι έχασε την 3η θέση στα 5000μ., μετά την κέρδισε και ύστερα από ένσταση την ξανά έχασε, πέρασε κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου.

 Το βράδυ, λοιπόν της Δευτέρας στο «Σταντ ντε Φρανς», λίγη ώρα πριν ο Καραλής κατακτήσει το ιστορικό, ολυμπιακό του μετάλλιο και ο Σουηδός Αρμάντ «Μόντο» Ντουπλάντις καταρρίψει ένα ακόμη παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ, γίναμε μάρτυρες μίας από τις πλέον συναρπαστικές κούρσες των τελευταίων χρόνων στα 5000μ. γυναικών. Όπου έξι μαύρες αθλήτριες, τρεις από την Κένυα κι άλλες τρεις από την Αιθιοπία εναλλάσσονταν συνεχώς την κορυφή και πίσω τους να εξέχει ένα και μοναδικό, λευκό σώμα που προσπαθούσε, με θάρρος και μεγάλη ψυχική δύναμη να διατηρήσει τον ξέφρενο ρυθμό.

 

 Πάνω κάτω, στα τελευταία 400μ. η Κενυάτισσα Κιπιεγκόν επιχείρησε, με τους αγκώνες της να εκτοπίσει την Αιθίοπα Τσεγκάι καταφέρνοντας να την σπρώξει σχεδόν, εκτός πίστας. Οι κριτές είδαν και σημείωσαν αμέσως την παράβαση, η Κιπιεγκόν αποκλείστηκε, η Μπαττοκλέττι σκαρφάλωσε στην 3η θέση, ύστερα όμως από ένσταση της Κένυας η «άτακτη» αθλήτρια ξανά πήρε το αργυρό μετάλλιο, πίσω από τη θριαμβεύτρια συμπατριώτισσά της Τσεμπέτ και μπροστά από την Ολλανδή, μαροκινής καταγωγής Χασάν. Κι έτσι η Ιταλίδα έμεινε 4η, «σύξυλη» και καταϊδρωμένη χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν πέτυχε το ίδιο, ένα αριστούργημα γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο, και ίσως ούτε θα είναι ποτέ, μία λευκή αθλήτρια να συναγωνιστεί ισάξια με μία μαύρη.

 Για τους λάτρεις των στατιστικών ήταν η 16η φορά, σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες που μία αθλήτρια ή ένας αθλητής από την Ιταλία κατακτά, τρόπος του λέγειν το λεγόμενο «ξύλινο» μετάλλιο του 4ου και καταϊδρωμένου. Ενώ στην ειδική κατηγορία του «καλύτεροι απ’ όλους, αλλά χωρίς μετάλλιο» ακολουθούν η Μεγάλη Βρετανία με 13 και οι Ηνωμένες Πολιτείες με 12.

 

 Αυτά, ως προς τα συμβάντα του Παρισιού γιατί επιστρέφοντας στο ποδόσφαιρο και στο άθλημα που εφεύρε το «ξύλινο» μετάλλιο, Μπενφίκα και Γιουβέντους παραμένουν μακράν οι καλύτερες- χειρότερες.

 Οι Πορτογάλοι, από τότε που κατέκτησαν δύο Πρωταθλητριών/ Champions League, το ’61 (3-2 τη Μπαρτσελόνα) και το ’62 (5-3 τη Ρεάλ Μαδρίτης) κατάφεραν να χάσουν 9 ακόμη τελικούς. Λέγεται πως πάνω τους αιωρείται η «κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν», του μεγάλου Ούγγρου προπονητή που είχε οδηγήσει τον Εουσέμπιο στους δύο συνεχόμενους θριάμβους, αλλά όταν ζήτησε αύξηση τον έδιωξαν κακήν, κακώς. Κι εκείνος, κλείνοντας την πόρτα τους… ευχήθηκε, η Μπενφίκα να μην ξαναπάρει ευρωπαϊκό τίτλο για τα επόμενα 100 χρόνια.

 Όπως και έγινε, γιατί έκτοτε οι «Αετοί» έχασαν 5 τελικούς Πρωταθλητριών (το ’63, 2-1 από τη Μίλαν, το ’65, 1-0 από την Ίντερ, το ’68, 4-1 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το ’88, 6-5 στα πέναλτι από την Αϊντχόφεν και το ’90, 1-0 από τη Μίλαν), 1 Διηπειρωτικό (το ’62, 3-2 και 2-5 από τη Σάντος), 1 Uefa (το ’83, 1-0 και 1-1 από την Άντερλεχτ) και 2 Europa League (το ’13, 2-1 από την Τσέλσι και το ’14, 4-2 στα πέναλτι από τη Σεβίλλη).

 Τα περί «κατάρας» συγκαταλέγεται, μάλλον στη σφαίρα των δοξασιών, γιατί η Γιουβέντους τα πήγε ακόμη χειρότερα χάνοντας τους 7, από τους 9 τελικούς Πρωταθλητριών/ Champions League στα οποία πήρε μέρος. Πέρα από το ματωμένο Κύπελλο του ’85, στο «Χέιζελ», 1-0 τη Λίβερπουλ, κατέκτησε εκείνο του ’96, με 5-3 στα πέναλτι σε βάρος του Άγιαξ. Ενώ έχασε άλλα 7, το ’73 (1-0 από τον Άγιαξ), το ’83 (1-0 από το Αμβούργο), το ’97 (3-1 από τη Ντόρτμουντ), το ’98 (1-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης), το 2003 (2-3 στα πέναλτι από τη Μίλαν), το ’15 (1-3 από τη Μπαρτσελόνα) και το ’17 (1-4 από τη Ρεάλ Μαδρίτης). Έχασε επίσης και ένα Uefa (το ’95, 0-1 και 1-1 από την Πάρμα), ένα Διηπειρωτικό (το ’73, 0-1 από την Ιντεπεντιέντε), συν δύο Εκθέσεων, το ’65 από την Φερεντσβάρος (1-0) και το ’71 από τη Λιντς (2-2 και 1-1).

 

 Σ’ επίπεδο εθνικών ομάδων, το «ξύλινο» μετάλλιο κατακτά δικαιωματικά η Ολλανδία που ηττήθηκε σε τρεις τελικούς Μουντιάλ: του ’74, 1-0 από τη Γερμανία, του ’78, 3-1 στην παράταση από την Αργεντινή και του 2010, 1-0, πάλι στην παράταση από την Ισπανία. Με τέσσερα χαμένα Μουντιάλ (του ’66, 4-2 στην παράταση από την Αγγλία, ’82, 3-1 από την Ιταλία, ’86, 3-2 από την Αργεντινή και 2002, 2-0 από τη Βραζιλία) θα έπρεπε να προηγείται η Γερμανία, με τη διαφορά όμως ότι κατέκτησε άλλα τέσσερα. Τρία Μουντιάλ έχασε και η Αργεντινή, αλλά κατέκτησε άλλα τόσα. Δύο η Γαλλία, και τα δύο στα πέναλτι (το 2006, 5-3 από την Ιταλία και το 2022, 4-2 από την Αργεντινή). Ενώ «ξύλινο» μετάλλιο παίρνει και η Αγγλία για τα δύο συνεχόμενα, χαμένα Euro: του ’21 από την Ιταλία και τον περασμένο μήνα από την Ισπανία.           

Μετάλλια Παρίσι 2024 Μπέλα Γκούτμαν Μπενφίκα Γιουβέντους