Ντουπλάντις, Τεντόγλου: Το μεγαλείο ταπεινοφροσύνης δύο Υπεραθλητών

Ενώ ο φοβερός «τυπάς από τα Γρεβενά», με την έννοια του δικού μας και μη επηρμένου παιδιού, τα’ βαλε με τον εαυτό του γιατί «…δεν ήμουν τόσο καλός όσο θα ήθελα. Ήλπιζα σε κάτι παραπάνω και σε μία καλύτερη επίδοση. Για μένα. Για να το ευχαριστηθώ περισσότερο».

Και δεν «μιλάμε», τώρα για δύο απλούς, καλούς αθλητές. Αλλά για δύο Υπεραθλητές που μόλις κατέκτησαν το δεύτερό τους συνεχόμενο, ολυμπιακό χρυσό μετά το Τόκιο. Ο μεν Ντουπλάντις, στο επί κοντώ ισοφάρισε τα δύο συνεχόμενα μετάλλια του Μπομπ Ρίτσαρντς (το ‘52 στο Έλσινκι και το ’56 στη Μελβούρνη). Ο δε Τεντόγλου, στο μήκος το απίστευτο back to back του θρυλικού Καρλ Λιούις ο οποίος, το ’84 στο Λος Άντζελες, το ’88 στη Σεούλ, το ’92 στη Βαρκελώνη και το ’96 στην Ατλάντα είχε κατακτήσει 4, συνεχόμενα χρυσά. Παράλληλα, ο Μίλτος έγινε και ο 3ος Έλληνας αθλητής που κατακτά δύο συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά τον Πύρρο Δήμα και τον Κάχι Καχιασβίλι μέλη της άλλοτε Dream Team της Άρσης Βαρών. Σχεδόν αντανακλαστική, λοιπόν η ρητορική ερώτηση: αλήθεια, πόσο ψηλά ή πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος;

Στην περίπτωση του Σουηδού- Αμερικανού, που από τον Φεβρουάριο του ’20, στην πολωνική πόλη Τορούν ανέβασε τον πήχη εννέα φορές, από τα 6.17μ. στα 6.25μ., πολύ ψηλότερα. Τουλάχιστον έως τα 6.30μ., που κατά δική του δήλωση, πριν καταρρίψει στο Παρίσι ένα ακόμη παγκόσμιο ρεκόρ, είναι ο πραγματικός, επόμενός του στόχος, μετά το παιδικό του όνειρο να «σπάσει» ένα ρεκόρ σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στην περίπτωση του Τεντόγλου, το επίτευγμα, φαινομενικά τουλάχιστον μοιάζει λίγο περισσότερο δύσκολο γιατί πάνω από το αγώνισμά του, αιωρείται ένα είδος ψυχολογικής ομηρίας που άθελά του δημιούργησε το ’91 στο Τόκιο, δηλαδή πριν από  ολόκληρα χρόνια ο Αμερικανός Μάικ Πάουελ με αδιανόητο άλμα στα 8.95μ.: θεωρητικά πάντα, ακόμη μακριά από τα 8.48μ. που χάρισαν στον Έλληνα αθλητή το δεύτερό του, ολυμπιακό χρυσό.

Ανεξάρτητα από τα όποια ρεκόρ, που όπως είχε κάποτε και ο Καρλ Λιούις «βρίσκονται εκεί, για να καταρρίπτονται», έχουμε να κάνουμε με δύο χρυσούς ολυμπιονίκες ταπεινοφροσύνης και ήθους. Με δύο παιδιά, μόλις 24ων και 26 ετών, που παρόλο τα 31 χρυσά που κατέκτησαν μαζί, σε όλες τις διοργανώσεις θεωρούν πως δεν άγγιξαν ακόμη την τελειότητα. Ειδικά ο μόνιμα δυσαρεστημένος ή ουδέποτε ευχαριστημένος «τυπάς από τα Γρεβενά»: κι ας έχει (αλήθεια, τώρα;), ήδη δύο ολυμπιακά χρυσά, οκτώ ευρωπαϊκά και τρία παγκόσμια…