Τις τελευταίες ημέρες, στο Παρίσι, έκαναν αίσθηση η απομάκρυνση του Αμερικανού προπονητή στίβου, Ράνα Ράιντερ (για κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης, που ακόμη εκκρεμούν στις Ηνωμένες Πολιτείες) ή η σύλληψη του Αυστραλού παίκτη του χόκεϊ επί χόρτου, Τομ Κρεγκ που θεώρησε έξυπνο, μες τη νύχτα να την κοπανήσει από το Ολυμπιακό Χωριό και να ψωνίσει κοκαΐνη από το 9ο, παριζιάνικο arrondissement. Η πιο αστεία περίπτωση ολυμπιακής απάτης, πάντως συνέβη το ’76, στο Μόντριαλ με την «πειραγμένη σπάθη». Και ακριβώς απ’ αυτήν θα ξεκινήσουμε.

 

Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες που εκτόξευσαν στην αιωνιότητα τη μεγαλύτερη όλων, Νάντια Κομανέτσι. Αλλά, από την ανάποδη και τον τότε Σοβιετικό ξιφομάχο και αθλητή του Πένταθλου, Μπόρις Ονιστσένκο.

 Ήταν τόσο καλός και γρήγορος, ο κυριολεκτικά… άτιμος, που με την σπάθη στο χέρι θύμιζε κάτι ανάμεσα στους, φανταστικούς, Νταρτανιάν και Ζορό. Με κάθε του χτύπημα κατάφερνε να πετύχει τον αντίπαλο. Και η πλάκα είναι, ότι το πράσινο φωτάκι του έγκυρου πόντου άναβε ακόμη και όταν δεν τον πετύχαινε.

 

Οι κριτές υποψιάστηκαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά, και όταν του κατάσχεσαν τη, μαγική, σπάθη διαπίστωσαν πράγματι, έκπληκτοι, έως σοκαρισμένοι ότι μες στη λαβή ο τύπος είχε τοποθετήσει ένα ηλεκτρονικό σύστημα που έδινε εντολή στο πράσινο κουμπί ν’ ανάβει συνέχεια. Για κακή του τύχη, ακόμη και όταν δεν έβρισκε τον αντίπαλό του. Αποκλείστηκε. Οι Σοβιετικοί πήραν αποστάσεις δηλώνοντας πλήρη άγνοια. Και αφού ο πρόεδρος Μπρέζνιεφ τον κάλεσε στο Κρεμλίνο για να του πει δύο φωνήεντα, ο κάλπικος Νταρτανιάν παράτησε τον αθλητισμό και κατέληξε, πάλι καλά, ταξιτζής στο Κίεβο.

Οι περιπτώσεις του Καναδού, Μπεν Τζόνσον και της Αμερικανίδας «Flo-Jo», Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ είναι παρόμοιες και ξέσπασαν αμφότερες, το ’88 στη Σεούλ. Ήταν η, σκοτεινή περίοδος που μεσουρανούσαν οι μέθοδοι του τότε Ανατολικογερμανού γιατρού, Μάνφρεντ Ντόνικε που έμεινε στην Ιστορία ως «Doctor Doping». Των στεροειδών και των ορμονών τεστοστερόνης που τελικά κρύβονταν πίσω από τα χρυσά μετάλλια και τα παγκόσμια ρεκόρ που πέτυχαν οι συγκεκριμένοι αθλητές, τόσο στα 100μ., όσο στα 200μ.  

Ο Τζόνσον πιάστηκε στα πράσα και αποκλείστηκε δια βίου. Η Τζόινερ όχι, αλλά πέθανε δέκα χρόνια αργότερα, σε ηλικία μόλις 38 ετών από επιπλοκές που οφείλονταν στη χρόνια χρήση αναβολικών. Μετά, στη ζωή των αθλητών μπήκε η Epo, η Ερυθροποιητίνη η οποία δεν ανιχνευόταν αμέσως, αλλά κάποιους μήνες αργότερα. Για κάποιο λόγο, έτσι την πάτησε η Μάριον Τζόουνς που αφού αποκλείστηκε και της αφαιρέθηκαν όλα τα μετάλλια ή τα παγκόσμια ρεκόρ που είχε πετύχει στο Σίντνεϊ πέρασε και 1.5 χρόνο στη φυλακή για ψευδομαρτυρία.

Για τους Κεντέρη και Θάνου, αντίστοιχα χρυσό στα 200μ. και αργυρό στα 100μ. το 2000, στο Σίντνεϊ, επισήμως δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς συνέβη μία μέρα πριν την πρεμιέρα του «Αθήνα 2004». Ανεπίσημα, πάντως ειπώθηκε ότι σκηνοθέτησαν ένα τάχα μου δήθεν τροχαίο ατύχημα για ν’ αποφύγουν έλεγχο άντι- ντόπινγκ. Αλήθεια ή όχι, το βέβαιο είναι πως αποκλείστηκαν, ότι η ζωή τους συνεχίστηκε μακριά από τον αθλητισμό και ότι εξ’ αιτίας τους, η Ελλάδα, καλώς ή κακώς έγινε ρόμπα σε κάθε ξένο πρωτοσέλιδο μ’ ένα ακόμη από τα σκάνδαλα ή σκανδαλάκια που ταρακούνησαν τον Κόσμο των 5 Κύκλων.