Η τέχνη του εφικτού ή το στοίχημα στο ανέφικτο;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Πέμης Ζούνη στο aixmi.gr:

Φέρνω στο μυαλό μου ξανά τις ομοιότητες μεταξύ Ηθοποιού και Πρωταθλητή (τα κεφαλαία για να δηλώσουν το σωστό μέγεθος της έννοιας). Ίσως για να αφήσω στη σκέψη μου την πολυτέλεια να περιπλανηθεί για λίγο σε δρόμους με αεράκι καθαρό. Ίσως για να το συνδέσω με την πολιτική. Μάλλον και τα δύο, αλλά ακολουθώ το διπλό ερέθισμα της επικαιρότητας ως δώρο έμπνευσης.
Ποιες είναι, λοιπόν, οι ομοιότητες; (αγαπημένη συζήτηση με τους σπουδαστές στη Δραματική Σχολή).

Υπάρχει πολλή μοναξιά και στις δύο διαδρομές. Ατελείωτες ώρες αναμέτρησης με τον εαυτό σου. Γιατί, ως γνωστόν, αυτόν πρέπει να γνωρίσεις και να πείσεις, αυτόν πρέπει να υποτάξεις, τίποτα άλλο δεν σου αντιστέκεται τόσο. Κρατάς ως δεδομένο πολύτιμο την κλήση σου (το ταλέντο) και αρχίζεις την επίπονη διαδικασία της αυτογνωσίας. Ποιες οι αδυναμίες σου, οι φοβίες, τα συμπλέγματα; Ποια στοιχεία σε κρατάνε πίσω; Σωματικά και ψυχικά. Μια γόνιμη εσωτερική γλυπτική. Όπου και να φτάσεις, αυτό είναι το πιο πολύτιμο κομμάτι της διαδρομής.

Δεύτερο κοινό απαιτούμενο, η πειθαρχία. Πώς αλλιώς να υποτάξεις τον εαυτό σου, για να υποταχτείς μετά στις σκληρές συνθήκες; Πώς να αντέξεις στέρηση μικρών χαρών, συνεχή κριτική (δίκαιη και άδικη), συνεχή μελέτη και σωματική άσκηση; Πώς να ετοιμαστείς για να ξεπεράσεις τα όριά σου; Αντοχές και Όρια είναι δύο έννοιες που πρωταγωνιστούν καθημερινά.

Τρίτο κοινό, η στιγμή της επίδοσης. Μόνος – και πάλι – με τον εαυτό σου, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να πάρει το βάρος από σένα, «εναντίον» όλου του κοινού. Ένα περίεργο «εναντίον», γιατί ενώ όλοι είναι μαζί σου, ήρθαν εκεί για να σε χειροκροτήσουν, περιμένουν το «υπεράνθρωπο», θέλουν να εντυπωσιαστούν. Και το ξέρεις. Και είσαι εσύ, με το όνομά σου και το σώμα και το πρόσωπό σου εκτεθειμένα απολύτως σε κοινή θέα.

Δεν είναι «το έργο» σου που θα μιλήσει (ένα κείμενο, ένας πίνακας, μια μουσική σύνθεση), είναι η ίδια η προσωπικότητά σου γυμνή, με ο,τι ψυχικά και σωματικά αποθέματα έχει. Αν αποτύχεις, βιώνεις την απόρριψη ολοκληρωτικά. Εσύ, ενώπιος ενωπίω. Καμμία δυνατότητα οπισθοχώρησης. Κανένα περιθώριο δειλίας ή αναβολής. Μόνο τώρα είναι η στιγμή, για την οποία ετοιμαζόσουν τόσον καιρό! Δεν υπάρχει τίποτα που να με συγκλονίζει τόσο, όσο το κοντινό πλάνο στον αθλητή, πριν από την προσπάθεια, με το βλέμμα του πεισματικά στραμμένο προς τα μέσα…

Ίδια στιγμή, παρόλο που δεν καταγράφεται σε πλάνο, η συγκέντρωση και η βροντοκαρδία στο παρασκήνιο, τα λίγα δευτερόλεπτα πριν βγεις στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου, για να υποτάξεις το «θηρίο» που σαλεύει ανυπόμονα στις κερκίδες… Κι ύστερα, το χειροκρότημα. Ενθουσιώδες ή απλά ευγενικό, πάντα αμείλικτα ειλικρινές. Να επιβεβαιώνει την ίδια αμείλικτη αίσθηση που ήδη έχεις για την επίδοσή σου. Αυτή η άμεση και απόλυτη ανταμοιβή, που πολύ λίγες δραστηριότητες σου χαρίζουν.

Ποια από αυτά τα βήματα υπάρχουν στη διαδικασία της πολιτικής; Και ποια θα έπρεπε να υπάρχουν; Υπάρχει μοναξιά, αλλά όχι πάντα γόνιμη. Και πάντως δεν θεωρείται απαιτούμενη η αυτογνωσία, δυστυχώς. Η αυτοπειθαρχία και η αυτοβελτίωση χαρακτηρίζει λίγους πολιτικούς. Και τους κάνει να ξεχωρίζουν. Όπως και τους πρωταθλητές, άλλωστε. Η στιγμή της αναμέτρησης, συνήθως δυσάρεστη για την πολιτική και πάντως πολύ πιο σύνθετη, γιατί επηρεάζει και τις ζωές των άλλων, έρχεται μόνο στις ιστορικές καμπές.

Το χειροκρότημα , όχι των πολιτικών συγκεντρώσεων, το άλλο, το πηγαίο και ομόφωνο, που ευχαριστεί για τη «λύτρωση», πολύ πιο σπάνιο. Μια και το αποτέλεσμα οποιασδήποτε απόφασης, καλής ή κακής, θα περάσει χρόνος για να κριθεί από την Ιστορία. Το έργο του πολιτικού ποτέ δεν φτάνει καθαρό στον αποδέκτη. Πάντα χρωματίζεται από διαμεσολαβητές. Σχολιαστές, αντίπαλους, φανατικούς υποστηρικτές. Το εξηγούν, το κρίνουν, αναλύουν την πρόθεση.

Ε λοιπόν, όχι. Δεν μοιάζουν, η πολιτική με τ΄άλλα δύο. Εξ' άλλου, το έχουν πει. Η πολιτική είναι η «τέχνη» του εφικτού. (Ενώ με την Τέχνη και τον Αθλητισμό, στοιχηματίζεις στο ανέφικτο).