Ήταν οι εποχές της ανίκητης ομάδας του Εθνικού, με τον Ολυμπιακό να τον κοντράρει μάταια κάθε χρόνο. Αλλά και με τον Παναθηναϊκό, την Πάτρα, το Παλαιό Φάληρο, τη Χίο, το Καλαμάκι, την Κέρκυρα.

Κόσμος στις εξέδρες, που θα ζήλευε και το ποδόσφαιρο.
Και αστέρια πρώτης γραμμής.

Ο Κουβεγιετόπουλος, ο Καρολόγος, ο Κώνστας, ο Ιωσηφίδης.
Και μετά, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80, ο Καπράλος, ο Σιταρένιος, ο Σταθάκης, ο Αρώνης, ο Μουδάτσιος. Παράλληλα, η Βουλιαγμένη έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα, ενώ στη Γλυφάδα ανέτειλε το άστρο του Γιαννόπουλου, του πρώτου Ελληνα που πήγε απο οποιοδήποτε ομαδικό σπορ σε τέσσερις σερί Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 1983 εμφανίζεται και το παιδί-θαύμα του αθλήματος, ο Γιώργος Μαυρωτάς στη Βουλιαγμένη, ο οποίος τελειώνοντας την καριέρα του, θα είχε πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες!
Τη συνέχεια την έδωσαν ο Καϊάφας, ο Πάτρας, ο Τάσος Παπαναστασίου, ο αείμνηστος Νώντας Σαμαρτζίδης, ο Λούδης, ο Βενετόπουλος, ο Καλακόνας.

Η υδατοσφαiριση ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ευρωπαϊκοί αγώνες. Χωρίς διακοπή και χωρίς ανάσα κάθε καλοκαίρι. Πραγματικοί αθλητές, που κάλυπταν τις ατελείωτες ώρες προπόνησης μετρώντας πλακάκια. Με υποτυπώδεις εγκαταστάσεις, χωρίς βοήθεια από την Πολιτεία, που έσπευδε όμως να στείλει τηλεγράφημα και να έχει εκπρόσωπο στο αεροδρόμιο ύστερα από κάθε επιτυχία.

Και μετά πάλι τίποτα.

Ο χειμώνας έβρισκε τους αθλητές μόνους και έρημους. Με τα οδοιπορικά «ξεχασμένα» πολλές φορές. Και όμως, θαρρείς πως αυτά τα προβλήματα έβγαζαν μέσα από τους πολίστες κάθε ικμάδα δύναμης και αυταπάρνησης.

Ο δρ Σκοτ Πεν έγραφε στο βιβλίο του «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» πως χρειάζεται να έχεις γεννηθεί με πολύ πείσμα για ψάξεις τα σκοτεινά μονοπάτια του εαυτού σου.

Τα παιδιά του πόλο το έχουν αυτό στο αίμα τους. Αθλητές υψηλής στάθμης, θα μπορούσαν οι περισσότεροι να έπαιρναν τον εύκολο δρόμο στα σπορ. Ένα συμβόλαιο σε μικρή ομάδα στο ποδόσφαιρο θα έδινε σε οποιονδήποτε από αυτούς πολύ περισσότερα χρήματα από όσα παίρνει τώρα ο σταρ της ομάδας! Ή, αν είχαν ασχοληθεί με το μπάσκετ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τότε που ο θρίαμβος του ’87 απογείωσε τα κασέ, πολλοί από αυτούς που πάλεψαν με τα κύματα σαν τον Οδυσσέα θα είχαν βρει την Ιθάκη τους πανεύκολα!

Το 2005 στο Καναδά ήρθε και το πολυπόθητο μετάλλιο σε μία μεγάλη διοργάνωση, ένα επίτευγμα που είχε πλέον πάρει σάρκα και οστά χάρη στη τρέλα κάποιων ανθρώπων όπως ο Γιάννης Γιαννουρής στη Βουλιαγμένη (με την υποδειγματική πολιτική στο σπορ), ο Δημήτρης Μαυρωτάς στο Φάληρο, ο αείμνηστος Μάκης Γελιδής στον Εθνικό, η Χίος, τα Χανιά, ο Ηλυσιακός, ο Πανιώνιος και φυσικά ο Ολυμπιακός που την τελευταία δεκαπενταετία είναι κυρίαρχος και πήρε και ευρωπαικές διακρίσεις.

Στο πόλο, η διάσπαση των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, κυρίως της Γιουγκοσλαβίας, δημιούργησε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο ψηλό… σκαρφάλωμα.

Μαζί με την Ουγγαρία, που είναι διαχρονικά η μεγάλη Κυρία του σπορ, η Κροατία, η Σερβία, η Ρωσία, η Ιταλία και η Ισπανία ξεκινούν πάντα ως φαβορί για μετάλλια. Προσθέστε και το Μαυροβούνιο που προέκυψε στο δρόμο (πήρε ακόμη και πρωτάθλημα Ευρώπης) συν τα πάντα επικίνδυνα (όπως διαπίστωσαν οι Γερμανοί στο προολυμπιακό τουρνουά) Σκόπια και καταλαβαίνετε πόσο δύσκολη έγινε η δουλειά της ομάδας των ανδρών.

Από το 1991 ήταν σταθερά στην εξάδα, κάτι πάρα πολύ δύσκολο και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του νέου αιώνα, μέσα στη τετράδα ακόμη και στο βάθρο!

Την ίδια εποχή οι επιτυχίες των γυναικών που πήραν μετάλλια στους Ολυμπιακούς και έφτασαν στη κορυφή του κόσμου, κατακτώντας σε κάθε διοργάνωση μετάλλια, έβαλε στη σκιά τα αγόρια. Οι δύσκολες στιγμές που πέρασε το αντρικό πόλο την τελέυταία εξαετία του αμάυρωσαν κάπως την εικόνα, αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερη απάντηση από αυτή που έδωσαν μέσα στο νερό οι πολίστες μας.

Πάνω από όλα, όμως, νίκησαν τον εαυτό τους γιατί αυτόν έπρεπε να ξεπεράσουν για να πάνε σε ένατη σερί Ολυμπιάδα!

Αυτη η ομάδα, μαεστρικά δουλεμένη από τον Ντράγκαν Αντριτς (με τα χρυσά του ’84 και του ’88 σαν πάικτης της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας σαν παράσημο της αγωνιστικής τους καριέρας) βασίστηκε στη ψυχή των γεννημένων το 1976, του αληθινού αρχηγού Γιώργου Αφρουδάκη, του Χατζηθεοδώρου, του Δεληγιάννη και του Κοκιννάκη που συδυάστηκαν άψογα με τους πρωταθλητές εφήβων του 2001 στην Πόλη Χρήστο Αφρουδάκη και Θεοδωρόπουλο συν τη νέα γενιά του Μίραλη του Μυλωνάκη και του Φουντούλη.

Δεν ξέρω τι θα κάνουν στο Λονδίνο, αλλά πάντως δεν θα πάνε για τουρισμό. Γιατί όποιος φορά το σκουφάκι της εθνικής ομάδας ξέρει τι βάρος κουβαλά μαζί του μέσα στο νερό!

Αυτά τα παιδιά, όπως και η εθνική των γυναικών, που σε κάθε τουρνουά ξεπερνούν την ανθρώπινη δύναμη, είναι προϊόντα μίας άλλης Ελλάδας.

Μίας Ελλάδας που δεν βολεύεται και δεν ξεγελά, που δεν φυγοπονεί και δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Μίας πραγματικά άλλης Ελλάδας που αντιστέκεται. Ενα ευχαριστώ από την καρδιά μου σε αυτά τα παλληκάρια, γιατί δίνουν το αληθινό νόημα του τι είναι προσπάθεια σε αυτή τη ζωή!

ΠΗΓΗ: aixmi.gr

Γνώμες Πόλο LIFE