Αυτό το συγκλονιστικό άθλημα δεν είναι... ρακέτα στη θάλασσα, βεβαίως, ούτε μία μπάλα που την κλωτσάμε προς το τέρμα ή την πετάμε προς το καλάθι.

Δεν έχει ημίχρονο ούτε συγκεκριμένο χρόνο που τελειώνει. Απλά προσφέρει απόλαυση. Ατελείωτη απόλαυση! Από την εποχή που ο Μποργκ καθάριζε και ο (λατρεμένος) ΜακΕνρο πετούσε ρακέτες στον αέρα, το τένις αποτελούσε (τηλεοπτικά) μία από τις ωραιότερες αθλητικές διαδρομές όσων αγαπάμε τα σπορ.

Σοβαροί να είμαστε, δεν πρόκειται φυσικά να επιχειρήσουμε... αναλύσεις για έναν ακόμη συγκλονιστικό τελικό Γουίμπλεντον, καθώς σε αυτή την περίπτωση θα σηκωθούν μόνες τους... οι πατσαβούρες! Είπαμε, όλα έχουν τα όριά τους! Με την απλή ματιά του (τηλε)θεατή, λοιπόν, λέω ότι ο παμμέγιστος Φέντερερ μού θυμίζει τον Μποργκ και με... τσατίζει γιατί είναι αθλητής-κομπιούτερ.

Είναι σαν να κατέβηκε από τον πλανήτη «ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ». Οχι επειδή κατέκτησε το 7ο (Παναγιά μου!) Γουίμπλεντον και το 17ο γκραν σλαμ του, αλλά γιατί ο τύπος επέστρεψε και έγινε ξανά Νο 1. Γιατί ο ξεχωριστός κύριος Φέντερερ παίζει το (σχεδόν) τέλειο τένις!

Ο Ελβετός έκανε εφιάλτη το όνειρο των Βρετανών να ξαναπάρουν το τρόπαιο του τουρνουά στα χέρια τους από το 1936. Πρόσφερε όμως μία ακόμη ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ στιγμή στην παγκόσμια ιστορία των σπορ όχι τόσο «μέσα» από τον δικό του βουρκωμένο πανηγυρισμό, αλλά από τον Σκωτσέζο που λύγισε, τον Αντι Μάρεϊ.

Η Βρετανία είχε κρεμαστεί πάνω του, ο ίδιος δεν τα κατάφερε, αλλά ως άνθρωπος ξέσπασε. Το κλάμα του Μάρεϊ υπήρξε η διαχρονική αποτύπωση της αξίας του μεγάλου ηττημένου, ο οποίος ΔΕΝ μπορεί να ξεπεράσει τον νικητή. Αξίζει όμως το χειροκρότημα. Και το κλάμα του αποτελεί την ΑΞΙΑ που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σφραγίσει.

Πηγή: Goal

Φέντερερ Τένις