Για να αντιληφθεί κανείς πόσο σημαντικό ήταν για τη Μίλαν να καταλήξει στα χέρια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια (αν και τυπικά πρόεδρος έγινε τον Μάρτιο) οφείλει να γυρίσει τον χρόνο λίγο πιο πίσω. Για την ακρίβεια στο καλοκαίρι του 1983 που η Μίλαν, μετά την τραυματική εμπειρία των δύο υποβιβασμών, επιστρέφει ξανά στη SERIE A. Ο πρώτος είχε συμβεί το 1980 λόγω της εμπλοκής του προέδρου της και κάποιων παικτών στο σκάνδαλο των στημένων παιχνιδιών. Ο δεύτερος το 1982 μετά από μια τραγική σεζόν, που οδήγησε σε μια οδυνηρή πτώση και σημάδεψε τον σύλλογο, φτάνοντάς τον στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Μνημειώδης παραμένει η ατάκα του Αγγλου φορ Τόνι Γούντκοκ, βασικού με τη Νότιγχαμ Φόρεστ όταν πήρε τα δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών στα τέλη της δεκαετίας του '70, που αγωνιζόταν στην Κολωνία όταν τον πλησίασε η Μίλαν το καλοκαίρι του 83. «Προτιμώ να πάω σε μια ομάδα με φιλοδοξίες και όχι σε ένα μέτριο κλαμπ που ανεβοκατεβαίνει κατηγορίες». Η μαχαιριά έφτανε μέχρι το κόκαλο!

Οταν ανέλαβε ο Μπερλουσκόνι τα ηνία, η Μίλαν συμπλήρωνε επτά χρόνια μετριότητας και είχε να παίξει στην Ευρώπη από το 1979. Μέσα σε δύο δεκαετίες, έως το 2007 οι «ροσσονέρι» θα είχαν μετατραπεί στην κορυφαία ομάδα του πλανήτη από πλευράς τίτλων και το ποδόσφαιρο που έπαιξαν μεταξύ του 1989 και του 1994 παραμένει σημείο αναφοράς.

Εκείνο πάντως που έκανε ξεχωριστή τη Μίλαν της εποχής Μπερλουσκόνι, πέραν από τους τίτλους, ήταν η αφοσίωση στις αξίες και στα ιδεώδη του κλαμπ. Εδειχνε πάντα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους της. Ο Αντσελότι έμεινε οκτώ χρόνια στον πάγκο. Σε άλλη ομάδα, μετά το κάζο της Πόλης το 2005, θα είχε απομακρυνθεί. Στο Μιλανέλο ποτέ δεν τους έπιασε πανικός. Για αυτό και η Μίλαν είναι σπάνια περίπτωση. Αν και σε τίτλους σε εγχώριο επίπεδο υπολείπεται της Γιουβέντους κατά πολύ, μόλις περνά τα σύνορα είναι η αληθινή πρέσβειρα της χώρας. Από το 1958 που πρωτόπαιξε σε τελικό Πρωταθλητριών μέχρι τις μέρες μας κατάφερε να είναι πάντα εκεί. Ή κάπου εκεί! Ακόμη και τώρα που η ομάδα της θυμίζει νεκροταφείο ελεφάντων, στη SERIE A οδηγεί την κούρσα και ίσως σπάσει το πενταετές σερί των μισητών ξαδέλφων της, της Ιντερ.

Η Μιλαν δεν λειτούργησε ποτέ εν θερμώ. Το μεγαλείο της ως συλλόγου παραμένει πέραν των όποιων τίτλων. Η διάρκεια της λάμψης μετράει πάντα πιο πολύ από τα όποια μπλακ άουτ. Για αυτό και ο Μπερλουσκόνι, έχοντας τον Γκαλιάνι πάντα σε διοικητικό ρόλο, ήθελε να διοικείται η ομάδα με τον καλύτερο τρόπο και ταυτόχρονα χρειαζόταν κάποιον να τον συγκρατεί!

Οι επιτυχίες της είναι ο κανόνας. Οι μαύρες βραδιές οι εξαιρέσεις, που όσο και αν πονάνε, παραμένουν λίγες. Λειτουργεί σαν ένας οργανισμός που ξέρει να ανταμείβει τις επιτυχίες. Οποιοι διακρίθηκαν με τη φανέλα της, παραμένουν πάντα παιδιά της. Με ρόλο, με θέση, με τιμές. Η Μίλαν ποτέ δεν έδιωξε κάποιο παιδί της, παρά μόνο αν ήθελε να φύγει μόνο του. Ηταν, είναι και θα είναι οικογένεια. Και αυτό, πράγμα δυσεύρετο στην εποχή μας, παραμένει ένας κώδικας τιμής που δεν σπάει. Και που αποτελεί το σκαλοπάτι της διαφοράς οποιασδήποτε καλής ομάδας από τις αληθινά μεγάλες.

Η Μίλαν από την ώρα που την αγόρασε ο Μπερλουσκόνι μεταμορφώθηκε από μια ομάδα βουτηγμένη στην ανυποληψία σε τεράστιο κλαμπ. Εξάλλου καμία άλλη ομάδα σε αυτό το διάστημα δεν πέτυχε τόσα πολλά σε διεθνές επίπεδο. Η Γιουβέντους πήρε πιο πολλά πρωταθλήματα στην Ιταλία απ' ό,τι η Μίλαν, η Ιντερ είναι κυρίαρχος από το 2006 και μετά, αλλά σύγκριση δεν γίνεται μεταξύ τους.
Από το 1989 έως το 2007 οι «ροσονέρι» έπαιξαν σε 8 τελικούς του Πρωταθλητριών, κατακτώντας πέντε φορές το τρόπαιο. Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να έπαιξε επίσης σε 8 τελικούς σε ένα διάστημα 11 σεζόν από το 56 έως το 66, αλλά τότε τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά στο θέμα της πίεσης και του άγχους που είχαν οι παίκτες από τον κόσμο, τα media και τον ρυθμό των αγώνων.

Και όλα αυτά, κακά τα ψέματα, δεν θα είχαν συμβεί χωρίς τον Μπερλουσκόνι. Γιατί μπορεί να υπάρχουν πολλά που μπορούμε να του καταλογίσουμε ως πολιτικού ή ως ανθρώπου (μετά τα σκάνδαλα των τελευταίων μηνών), αλλά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πως έδωσε σε αυτόν τον σύλλογο ξανά τη χαμένη αίγλη.

Και επίσης το ίδιο το ποδόσφαιρο του χρωστά τη δημιουργία των συνθηκών με το που ανέλαβε για να δει ο κόσμος την υπερομάδα που έχτισε ο Αρίγκο Σάκι με τους Ολλανδούς (Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ και Γκούλιτ), τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι και τον Αντσελότι και που συνεχίστηκε επί Καπέλο με τις προσθήκες του Σαβίσεβιτς, του Μπόμπαν και του Ντεσαγί.

Ο Μπερλουσκόνι είπε κάποτε πως όλοι τον βρήκαν στη Μίλαν, αλλά τον Μαλντίνι τον βρήκε. Και για αυτό εξηγούσε τον λόγο για τον οποίο έλεγε πως θα φύγει όποτε θέλει μόνος του! Γιατί ο Μπερλουσκόνι ήξερε να εκτιμά πως υπήρχε Μίλαν και πριν από αυτόν. Κάτι που ελάχιστοι από τους παράγοντες πράττουν συνειδητά!

Υπάρχουν οπαδοί της που γκρινιάζουν πως ο Μπερλουσκόνι δεν ξοδεύει πια, πως δεν ασχολείται με την ομάδα, πως δεν έχει το ίδιο πάθος όπως παλιά. Ισως να έχουν και δίκιο, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάνε την καμένη γη που παρέλαβε το 1986. Και θα τους την υπενθυμίζει πάντα η ατάκα-καρφί του Τόνι Γούντκοκ.

Πηγή: sportfm.gr

Ποδόσφαιρο Διεθνή SPORTS Μίλαν