Το δεξί μου πόδι...

Έχουν περάσει δυόμιση χρόνια από τότε που σ’ ένα από τα πρώτα κείμενά μου στο Contra συζητούσαμε για τον αμφιδέξιο Μήτρογλου. Θέμα μας τότε ήταν η μάλλον έμφυτη ικανότητα του Μήτρογλου, όχι μόνο να σουτάρει καλά με το “κακό” του πόδι, αλλά να κινείται και να εκτελεί το ίδιο καλά και προς τις δύο πλευρές.

Τα χρόνια πέρασαν, ο Μήτρογλου έβγαλε μάτια με την φανέλα του Πανιώνιου και του Ατρομήτου κι επέστρεψε στο λιμάνι για να κάνει το ίδιο και στα σαλόνια του Champions League. Δεν θα μπορούσε να το κάνει χωρίς την απαραίτητη επίδειξη αυτής της σπάνιας ικανότητάς του. Πρώτος Έλληνας παίκτης που πετυχαίνει τέσσερα γκολ στην φάση των ομίλων, παρότι ξεκίνησε βασικός μόνο σε τρία ματς, και πέτυχε μόνο ένα απ’αυτά με το καλό πόδι.

Με το "κακό" δεξί του πόδι...

Με το αριστερό ήρθε μόνο το νικητήριο γκολ στην Γαλλία, το απλό, το tap-in που λένε και οι Άγγλοι. Το γκολ στο Λονδίνο ήρθε με κεφαλιά και τα άλλα δύο με το “κακό”, το δεξί. Κι αν το τρίτο γκολ στον αγώνα με την Μονπελιέ στο Φάληρο ήταν απλώς ένα τελείωμα σε μια συστημένη σέντρα του Χολέμπας, αυτό με την Άρσεναλ ήταν πιστοποίηση ικανότητας.

Είναι άλλο πράγμα να χρησιμοποιείς το "κακό" πόδι για να τελειώσεις μια σέντρα με μία επαφή κι άλλο να φτιάχνεις μια φάση κινούμενος προς την “κακή” κατεύθυνση και να εκτελείς έξω από την περιοχή. Ο Μήτρογλου δεν ήταν αναγκασμένος να σουτάρει με το δεξί επειδή έτσι του ήρθε η μπάλα. Ο ίδιος επέλεξε να κινηθεί προς τα δεξιά του, να κοιτάξει το τέρμα και να εκτελέσει. Και συνήθως τα σουτ με το “κακό” πόδι είναι είτε δυνατά κι ευθύβολα, είτε αδύναμα και πλασαριστά. Η εκτέλεση του παίκτη του Ολυμπιακού συνδυάζει την δύναμη με την στόχευση, θέλει να στείλει την μπάλα εκεί ακριβώς, και το πετυχαίνει με την απαραίτητη δύναμη, ώστε να ο Σέζνι να μην προλάβει.

Το κέρδος του Ολυμπιακού

Η παρουσία του Μήτρογλου στον όμιλο είναι ίσως το κορυφαίο κέρδος του Ολυμπιακού από την φετινή περιπέτεια στο Champions League. Σε μια ομάδα απαλλαγμένη από τα σχήματα και τα αυστηρά “θέλω” του Βαλβέρδε, ο Μήτρογλου που δεν καταλαβαίνει και πολύ απ’αυτά, βρήκε πεδίο για δράση, την κατάλληλη στιγμή στην καριέρα του. Με αυτοπεποίθηση από όσα πέτυχε μακριά από το λιμάνι, μ’αυτήν την άγνοια κινδύνου που τον χαρακτηρίζει, αυτό το “τι απέναντι στην Βέροια, τι απέναντι στην Άρσεναλ” που καθρεφτίζεται στο βλέμμα και στις κινήσεις του.

Ο Έλληνας φορ ξεχωρίζει στην καταμέτρηση των κερδών, αλλά δεν είναι ο μόνος. Μαζί του “βαφτίστηκαν” ο Σιόβας με τον Μανωλά, μέτρησαν τις δυνάμεις τους στο κορυφαίο επίπεδο, πέρασαν την πρώτη χρονιά με καλούς βαθμούς. Από την καταμέτρηση δεν θα πρέπει να εξαιρέσουμε και τον Αμπντούν. Ο Αλγερινός μπορεί να μην έκανε φέτος ντεμπούτο, αλλά στην ουσία αυτή ήταν και είναι ακόμα η χρονιά του.

Πέρσι έπαιξε σε τέσσερα από τα έξι ματς, ήταν βασικός μόνο στην πρεμιέρα και δεν νομίζω να θυμάται κανείς κάτι από την παρουσία του στον όμιλο. Φέτος αγωνίστηκε σε όλα τα ματς (4 ως βασικός), είχε ένα γκολ και μια ασίστ, και μαζί με τον Μήτρογλου και τον Χολέμπας ήταν οι τρεις παίκτες που ξεχώρισαν με διαφορά από τους υπόλοιπους.

Ο Βλαχοδήμος που δεν έπεσε στα βαθιά...

Το κρίμα είναι πως δεν μπορούμε να βάλουμε στην συζήτηση τον Βλαχοδήμο. Η αυτοκτονική απόφαση να προτιμηθεί για την λίστα του Champions League ο τουρίστας Ντιόγο, όχι μόνο στέρησε μια λύση από τον Ολυμπιακό σε μια θέση που την χρειάζεται, αλλά αφαίρεσε από την παίκτη την δυνατότητα να πέσει κι αυτός στα βαθιά. Κρίμα, όχι γιατί με τον Βλαχοδήμο θα άλλαζε σώνει και ντε το αποτέλεσμα στον όμιλο, αλλά γιατί ο καλύτερος νέος παίκτης του περσινού πρωταθλήματος θα έπρεπε κι αυτός να έχει φορέσει τα πρώτα του παράσημα.

Πάντα θα δίνεται η δυνατότητα σε Έλληνες αμυντικούς να παίξουν στο υψηλό επίπεδο. Αυτό που είναι δύσκολο είναι να δούμε Έλληνες να παίζουν στην επίθεση, όπως έγινε με τον Μήτρογλου, ή στις θέσεις πίσω από τον φορ, που συνήθως καλύπτουν “ποιοτικοί ξένοι”. Το Champions League πέρασε, το πρωτάθλημα μοιάζει σίγουρο, οι συνθήκες είναι ιδανικές για να γίνει ο Βλαχοδήμος ξανά ενεργός ποδοσφαιριστής και να τον δούμε τον Φεβρουάριο στο Europa.

Πηγή: contra.gr