Γράφει ο Ζήσης Καραβάς...

Bίκτορ Βαλντές, Ντάνι Αλβες, Ζεράρ Πικέ, Κάρλες Πουγιόλ, Ζόρντι Αλμπα, Σέρχιο Μπουσκέτς, Τσάβι Ερνάντεθ, Σεσκ Φάμπρεγκας, Λιονέλ Μέσι, Πέδρο Ροντίγκεθ, Αντρές Ινιέστα.

Τι σηματοδοτεί η εν λόγω σύνθεση; Με εξαίρεση τον Βραζιλιάνο Ντάνι Αλβες, οι υπόλοιποι δέκα προέρχονται από τα σπλάχνα της Μπάρτσα, την περίφημη ακαδημία «Λα Μασία»! Αν όμως υπολογισθεί ότι από το 14ο λεπτό της αναμέτρησης στη θέση του Ντάνι Αλβες που τραυματίστηκε πέρασε ο επίσης απόφοιτος της «Μασία» Μαρτίν Μοντόγια, τότε να την η αμιγώς προερχόμενη από τις ακαδημίες της 11άδα της Μπάρτσα.
Πρόκειται ασφαλώς για κάτι εκπληκτικό - ίσως και μοναδικό στα χρονικά του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου - σε ομάδα τόσο υψηλού επιπέδου. Ακόμη ένα ρεκόρ στα τόσα της ανεπανάληπτης Μπάρτσα, το οποίο έρχεται να υπογραμμίσει με τον πλέον πειστικό τρόπο ότι οι μεγάλες ομάδες δεν αγοράζονται αλλά χτίζονται!

Οπως μάλιστα σχολίασε ένας από τους πιο παλιούς (και αριστούχους) μαθητές της «Μασία», ο 32χρονος Τσάβι, το γεγονός αυτό δείχνει το σπουδαίο έργο που γίνεται στις ακαδημίες και τη μεγάλη πρόοδο που έχει συντελεστεί από την εποχή που μόνο ο ίδιος και ο νυν 34χρονος Πουγιόλ έπαιζαν βασικοί στην πρώτη ομάδα της Μπάρτσα. Μάλιστα ο «εγκέφαλος» της πρωτοπόρου του ισπανικού πρωταθλήματος θυμήθηκε ακόμη ότι «ο Λουίς φαν Γκαλ (σ.σ.: ολλανδός προπονητής της Μπάρτσα τις περιόδους 1997-2000 και 2002-2003) κάποτε είχε πει πως ονειρεύεται να κοουτσάρει την Μπαρτσελόνα με 11 παίκτες από τις ακαδημίες της». Και όπως έσπευσε να προσθέσει καμαρώνοντας ο Τσάβι, «ε, λοιπόν, το όνειρο έγινε πραγματικότητα»!

Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι από την προαναφερθείσα 11άδα της Μπάρτσα, που αποτελεί παραγωγή της «Μασία», πλην του Αργεντινού Μέσι οι άλλοι δέκα είναι Ισπανοί και μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς αποτελούν τα τελευταία χρόνια τον βασικό κορμό των «Φούριας Ρόχας» που κατέκτησαν τα Euro 2008 και 2012 και το Μουντιάλ 2010. Επίσης σε συλλογικό επίπεδο οι 8 από τους 11 έχουν ανδρωθεί ποδοσφαιρικά στην Μπάρτσα και μόνο τρεις έπαιξαν σε άλλες ομάδες και επέστρεψαν στη Βαρκελώνη (Φάμπρεγκας: 2003-2011 στην Αρσεναλ, Πικέ: 2004-2008 στη Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αλμπα: 2005-2007 στην Κορνέλα και 2007-2012 στη Βαλένθια).

Θα πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα καθ' ημάς ποδοσφαιρικά δρώμενα; Φυσικά καμία και γι' αυτό ακριβώς υπογραμμίζονται. Αλλωστε το παραγωγικό μοντέλο α λα Μπάρτσα είναι παγκοσμίως πρωτοποριακό, ου μην αλλά και μοναδικό, και θα ήταν τουλάχιστον εξωπραγματικό αν όχι αστείο να προτείνεται ως πρότυπο για τα ποδοσφαιρικά στερεότυπα α λα ελληνικά όπου έχει επικρατήσει η στρεβλή αντίληψη ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να φτάσει ένας σύλλογος σε επιτυχίες είναι να βρεθεί ένας «λεφτάς που να τα σπρώχνει» ή έστω ένα πολυμετοχικό σχήμα οικονομικά ισχυρών παραγόντων-οπαδών της ομαδάρας...

Παρά ταύτα πάντως, και δη σε εποχή παρατεταμένης και βαθιάς οικονομικής κρίσης που πλήττει δραματικά και το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αν υπάρχει κάποιο δίδαγμα που μπορεί να αντληθεί από το σύστημα του FC Barcelona - όχι φυσικά με την έννοια αναπαραγωγής του «DNA της Μπαρτσελόνα» - αυτό συνίσταται στην προσπάθεια περαιτέρω ελληνοποίησης του ρόστερ των συλλόγων. Προφανώς με την προώθηση στην οικεία πρώτη ομάδα των (όποιων) ταλέντων αναδείξουν τα αντίστοιχα τμήματα υποδομής - όπου αυτά υπάρχουν και μπορούν να λειτουργήσουν διαθέτοντας τα στοιχειώδη - αλλά και με την εκ μεταγραφής απόκτηση νεαρών ελλήνων παικτών από τις μικρότερες κατηγορίες της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής όπου εδρεύει ο σύλλογος της μεγάλης κατηγορίας.

Ετσι τουλάχιστον θα αμβλυνθεί το προ διετίας-τριετίας φαινόμενο των ετοιμόρροπων ποδοσφαιρικών «Βαβέλ» τύπου Αρη και ΑΕΚ με τον Μιχάλη Σηφάκη και τον Παντελή Καφέ, αντιστοίχως, πλαισιωμένους από λεγεώνα δέκα ξένων κατά κανόνα δεύτερης και τρίτης διαλογής!.. Και αυτό δεν το λέμε με καμία διάθεση προκατάληψης ή έχθρας απέναντι στους αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές (και στους άλλους ξένους επαγγελματίες αθλητές) που και αυτοί έχουν το δικαίωμα να εργάζονται και εκτός της χώρας τους. Αλλωστε, όσοι τάσσονται υπέρ της τόνωσης της εθνικής ταυτότητας των πρωταθλημάτων δεν σημαίνει ότι υιοθετούν τα χυδαία, αφελή και ευτελή ξενοφοβικά σύνδρομα εθνικιστικού ή (νεο)ναζιστικού τύπου...

Απλώς και στον τομέα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα η κρίση προσφέρεται - έστω και κατ' ανάγκη - για ένα νοικοκύρεμα και μια στροφή σε αναπτυξιακή-παραγωγική (και καταναλωτική) διαδικασία στο μπόι μας... Που σημαίνει ότι εκεί ακριβώς πρέπει να εστιαστούν και οι όποιες ποδοσφαιρικές επενδύσεις: τουτέστιν, αντί για μεταγραφές αμφιβόλου ποιότητας ξένων παικτών, τα χρήματα που δαπανούνται να πέσουν στις υποδομές (εγκαταστάσεις, ποδοσφαιρικές ακαδημίες με εξειδικευμένο προπονητικό και επιστημονικό προσωπικό, υγειονομική κάλυψη, κ.λπ.).

Πηγή: To Βήμα

Primera Division Ποδόσφαιρο SPORTS