Ασφαλώς, η «περίπτωση» δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον φίλο μου τον Φώτη, τον μεγαλύτερο μπελαλή της γνωστής πια παλιοπαρέας των έιτις. Ο Φώτης, τώρα που το σκέφτομαι, είχε αρκετά κοινά με τον Κατίδη. Πάντα ανακατεμένος σε μπελάδες, πάντα αφελής και «ελαφρύς» -έως και «προβληματικός», κάποιες φορές-, έτοιμος να εκθέσει και εκτεθεί, να προκαλέσει και να προκληθεί. Περίπτωση...
Ο Φώτης γενικά υιοθετούσε συμπεριφορές, συνθήματα, μηνύματα, τρόπους, χειρονομίες, χωρίς να μπαίνει σε διαδικασία επεξεργασίας ή, έστω, να ρωτάει για όσα δεν ξέρει. Τα παραδείγματα πολλά, ωστόσο θα καταθέσω δύο από τα πιο χαρακτηριστικά. Κατ΄αρχάς, όπως έχω ξαναγράψει, ο φίλος μου ήταν άσχετος από ποδόσφαιρο. Τόσο ώστε να προσπαθεί να παίξει μπάλα με τα σκαρπίνια (για να είναι έτοιμος να κυνηγήσει καμιά γκόμενα αν εμφανιζόταν κατά τύχη στην αλάνα). Και τόσο ώστε κάποια στιγμή, την προηγούμενη δεκαετία, να προσπαθήσει να αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών μεγάλου συλλόγου της Θεσσαλονίκης. Ευτυχώς -για τον σύλλογο- δεν τις απέκτησε...
Διαβάστε τη συνέχεια στο gazzetta.gr