Σε αυτή τη χώρα (ακόμη περισσότερο) οι «συγχωρεμένοι» αντιμετωπίζονται μόνιμα ως ευεργέτες. Ό,τι κι αν έκαναν στη διάρκεια του βίου τους. Γιατί στο τέλος – προφανώς- όλοι θυμούνται ότι κάποτε είχαν ζητήσει κάποια εξυπηρέτηση, ή (ακόμα χειρότερα) την είχαν κερδίσει κιόλας, άμεσα ή έμμεσα. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως όλοι οι σπουδαίοι ηγέτες (με ό,τι σήμαινε αυτή η λέξη πριν τριάντα χρόνια που ξεκίνησε, σε εποχές Μιτεράν, Κολ κλπ), έχανε το μέτρημα όταν προσπαθούσε να υπολογίσει τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Σταδιακά στο διάστημα της διακυβέρνησής της βρέθηκε «απέναντι» από την ίδια την Αγγλική κοινωνία. Το συντηρητισμό της οποίας η εικόνα της εκπροσωπούσε ακροθιγώς. Ποτέ δεν συμβιβάστηκε ωστόσο και ποτέ δεν αποφάσισε στο πνεύμα : «τι θέλει ο κόσμος», αλλά ποιο εκείνη νόμιζε πως ήταν το σωστό. Ακόμα κι όταν έκανε λάθος (Φόκλαντς) δεν ήταν ζήτημα εγωϊσμού αλλά υπέρμετρου εθνικισμού και αποφασιστικότητας για την προστασία της χώρας. Με πνεύμα νεοφιλελεύθερο, με το οποίο πολλοί ήταν αντίθετοι, έως τη μέρα που η πλειοψηφία τελικά την αποδοκίμασε, όπως η νομοτέλεια της πολιτικής προϋποθέτει.

Από το 1979 έως το 1990 το προσωνύμιο : «Η σιδηρά κυρία» δεν της αποδόθηκε τυχαία. Το κέρδισε! Ένας από τους κυριότερους λόγους ήταν το ποδόσφαιρο και η απόφασή της να αποκλείσει τις Αγγλικές ομάδες από το τότε κύπελλο πρωταθλητριών (σημερινό champions league), μετά την τραγωδία στον τελικό του Χέϊζελ και τους νεκρούς στο Γιουβέντους – Λίβερπουλ. Έπραξε το αυτονόητο, μέχρι να λυθεί το ζήτημα του χουλιγκανισμού, παρά τις δυνατές φωνές που υποστήριζαν ότι δεν γίνεται να βάζει απέναντί της τις ομάδες του ποδοσφαίρου. Λειτούργησε στη λογική που χρόνια υποστηρίζουμε και στην Ελλάδα : «πόσο εύκολη διαδικασία είναι αυτή εάν θελήσει κάποιος να την ακολουθήσει» μαζεύοντας τους χούλιγκαν, καθώς οι «ταλιμπάν» εκπρόσωποι κάθε σκληρού πυρήνα οπαδισμού είναι γνωστοί σε όλες τις ΠΑΕ. Επομένως και σε όποιον θα ήθελε να πληροφορηθεί την ταυτότητά τους. Στην Αγγλία, στην Ελλάδα, παντού.

Όποιος δεν έχει επισκεφθεί Αγγλικό γήπεδο σίγουρα έχει ακούσει. Όποιος τυχερός βρέθηκε σε κάποιο από αυτά γνωρίζει ότι είναι ο ασφαλέστερος προορισμός σε οποιαδήποτε πόλη της Μεγάλης Βρετανίας. Ακόμα κι από τις εκκλησίες! Γιατί λειτούργησε και λειτουργεί εκεί το κράτος όταν χρειάζεται, για την προστασία αυτών που αφιερώνουν χρόνο σε κάτι που αγαπούν τόσο πολύ. Γιατί είναι δείγμα πολιτισμού η πλειοψηφία να περιορίζει τις μεμονωμένες περιπτώσεις, όταν με τη δράση τους καταστρέφονται οι ισορροπίες.

ΥΓ: Για εκείνους που αρθρογραφούν με τον αέρα «παντογνώστη», σχολιάζοντας τη γνώμη ...συναδέλφων τους με τον προσδιορισμό του άσχετου, προφανώς όταν έβρεχε σταγόνες ταπεινοφροσύνης είχαν βγάλει την ομπρέλα. Για να τελειώνουμε, δεν είχε τόση σημασία η σχετικότητα και η γνώση της Θάτσερ με το σπορ, όταν αποφάσισε να «τρέξει» τη διαδικασία προκειμένου να καθαρίσει τη σαπίλα του θανάτου που βασίλευε στα γήπεδα. Το ζήτημα είναι πως ήθελε να κρατήσει στη ζωή το σπορ, ώστε να έχουν περιθώριο οι χορηγοί και οι τηλεοράσεις να επενδύσουν σε αυτό και να βρεθούμε στο σημείο σήμερα να σχολιάζουμε πως μία τέτοια απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί στις μέρες μας. Προφανώς δεν θα μπορούσε, επειδή είναι το καλύτερο προϊόν του πλανήτη. Έφτασε όμως εκεί επειδή κάποιος αποφάσισε με ακραίο, αποφασιστικό και αποτελεσματικό τρόπο να το προστατέψει κι όχι με τη λογική των ισορροπιών, με τη συνοδεία της οποίας οι πολιτικοί κατέστρεψαν την ήπειρό μας. Φυσικά υπάρχουν ελαττώματα, ρατσιστικές εξάρσεις κλπ. Άνθρωποι καλοί, κακοί, βρίσκονται παντού. Όπως και οι... καλοπροαίρετοι δημοσιογράφοι...

Πηγή: pamesports.gr

Αγγλία Ποδόσφαιρο SPORTS