Βραζιλία, ικανή για το έκτο!

Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. Και ομολογώ πως είχα «διαβάσει» εντελώς λάθος τον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών μεταξύ Βραζιλίας και Ισπανίας. Η «Σελεσάο» δεν με είχε πείσει παρά ελάχιστα με τις εμφανίσεις της μέχρι το ραντεβού του «Μαρακανά», όπου υπέθετα ότι η κούραση των «Φούριας Ρόχας» από τον ημιτελικό με την Ιταλία δεν θα τους στοίχιζε τόσο. Οπως αποδείχθηκε, έκανα λάθος…

Η «Σελεσάο» του Λουίς Φελίπε Σκολάρι είναι πρωτίστως μια ομάδα που παίζει για την ουσία. Ξεχάστε τα φουλ επιθετικά συστήματα 4-2-4, τις φαντεζί ενέργειες και τα τσαλιμάκια. Τέτοια, άλλωστε, λίγοι παίκτες στην τωρινή Βραζιλία μπορούν να τα κάνουν.

Σίγουρα ο Νεϊμάρ, ενδεχομένως ο Οσκαρ και ο Λούκας Μόουρα, αλλά μέχρι εκεί. Πολλοί αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να παίζει βασικός σέντερ φορ ο… πεπαλαιωμένος Φρεντ (και όμως, μόλις 29 είναι ακόμα!), αλλά με τα γκολ του έδειξε ότι εξυπηρετεί στην εντέλεια το πλάνο του Σκολάρι: Ουσία και πάνω απ' όλα ουσία.

«Στην ιστορία μένουν τα αποτελέσματα, όχι το ωραίο ποδόσφαιρο» λέει ο κυνικά ρεαλιστής «Φελιπάο», ο οποίος τα… ακούει από τους συμπατριώτες του για το παιχνίδι της πεντάκις παγκόσμιας πρωταθλήτριας, αλλά με το εμφατικό 3-0 επί της Ισπανίας κέρδισε την πρώτη μάχη (Συνομοσπονδιών) και φιλοδοξεί να κερδίσει τον πόλεμο (Παγκόσμιο Κύπελλο).

Επουδενί, δεν θα είναι εύκολη αποστολή. Σε έναν χρόνο, η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία θα επιστρέψει στην Βραζιλία έχοντας πάρει το μάθημά της (αν και οφείλει να αναζητήσει εναλλακτικές για όταν δεν την «πάει» το παιχνίδι), η νέου (και πιο ελκυστικού) στιλ Ιταλία θα είναι πολύ ανταγωνιστική, η Γερμανία προβάλλει ως ένα από τα φαβορί και η Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι ονειρεύεται την κούπα μέσα στο σπίτι της μεγάλης αντιπάλου.

Η Βραζιλία, βεβαίως, ποντάρει και αυτή στα δικά της όπλα. Εχει πίσω της την στήριξη μιας χώρας που περιμένει πολλά από τον Νεϊμάρ και την παρέα του, έναν τερματοφύλακα που προσφέρει ασφάλεια (Ζούλιο Σέζαρ), παίκτες που «δαγκώνουν» σε άμυνα (Τιάγκο Σίλβα – Νταβίντ Λουίζ – Ντάντε) και μεσαία γραμμή (Παουλίνιο – Λουίζ Γκουστάβο – Ερνάνες) και, αν την βοηθήσει και η τύχη, όπως έγινε στο Συνομοσπονδιών, δικαιούται να κάνει όνειρα για το έκτο στέμμα.

Στο μικρό Μουντιάλ δεν βρέθηκε ούτε μια φορά πίσω στο σκορ, Ουρουγουάη και Ισπανία έχασαν πέναλτι στα παιχνίδια εναντίον της και η αναλογία ευκαιρία / γκολ θύμισε το… ποσοστό του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στις ελεύθερες βολές.

Σε αυτά, βεβαίως, προσθέστε και την διαιτησία, η οποία επέτρεψε το σκληρό παιχνίδι των Βραζιλιάνων (ποιος θα το έλεγε…), με αποκορύφωμα τον τελικό. Η «Σελεσάο» δεν αντίκρισε ούτε μια κίτρινη κάρτα από τον Ολλανδό Μπιορν Κάιπερς, παρ' ότι υπέπεσε σε δέκα φάουλ περισσότερα από τους Ισπανούς (26 – 16), οι οποίοι αντίθετα είδαν δύο κίτρινες και μια κόκκινη!

Δεδομένα θα πρέπει να περιμένουμε μια «αβάντα» και στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως άλλωστε συμβαίνει παραδοσιακά στις περισσότερες μεγάλες διοργανώσεις με την οικοδέσποινα.

Η «Σελεσάο» δεν είναι το πρώτο φαβορί, ούτε παίζει την μπαλάρα του παρελθόντος. Και, μπορεί η τωρινή ομάδα να μην έχει τόσα αστέρια όσα αυτή της τελευταίας κούπας το 2002 (Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο…), αλλά έχει τον ίδιο προπονητή, ο οποίος ξέρει πώς να παίρνει αυτό που θέλει.

Οχι πάντα, βεβαίως, αφού μην ξεχνάμε πως ήταν ο προπονητής της Εθνικής Πορτογαλίας που έχασε το Euro2004, μετρώντας δύο ήττες από την ίδια ομάδα, σε πρεμιέρα και τελικό. Για όσους έχουν (τόσο πολύ) ασθενή μνήμη, σας υπενθυμίζουμε ότι οι αντίπαλοι της Πορτογαλίας του Σκολάρι, του Φίγκο και του Κριστιάνο Ρονάλντο, φορούσαν γαλανόλευκα και μας έκαναν απίστευτα περήφανους, τέτοιες ημέρες πριν από εννέα χρόνια.

Πηγή: Goal