Ομάδα που σε 92' μιας φιλικής αναμέτρησης, η οποία για κάποιους είχε και τον χαρακτήρα crash test:

α) δεν κάνει... μισή φάση ούτε μετά το 72' που η αντίπαλός της αγωνιζόταν με 2 παλαίμαχους (Γκάραχερ και τον... διπλό Φάουλερ),

β) δεν βγάζει... μια αντεπίθεση της προκοπής, παρότι στημένη πολύ χαμηλά,

γ) δεν μπορεί να κρατήσει την μπάλα (πόσω μάλλον να την κυκλοφορήσει),

δ) δεν εμφανίζει αλληλοκαλύψεις και αυτοματισμούς στο παιχνίδι της,

ε) δεν μπορεί να κάνει τακτική (για να καλύψει έστω τις εγγενείς αδυναμίες της), δεν έχει μια ξεκάθαρη διάταξη (στο πρώτο 45λεπτο έπαιζε θεωρητικά 4-3-3, πρακτικά δεν υπήρχε αριστερό φτερό), χωρίς στρατηγική, πλάνο και θέσεις είναι μια ΑΔΟΥΛΕΥΤΗ ομάδα.

Κι αυτό... αντανακλά τουλάχιστον κατά 90% στον προπονητή της...

Μόλις σας περιέγραψα τον τραγικό Ολυμπιακό του Μίτσελ που ως επίσημος προσκεκλημένος πήρε μέρος -βέβαια αγωνιστικά... απουσίαζε- στο χθεσινό μεσημεριανό πάρτι της Λίβερπουλ, προς τιμήν του μεγάλου της αρχηγού, Στίβεν Τζέραρντ. Μιλάμε για τον ορισμό της τραγικής εμφάνισης από πλευρας "ερυθρόλευκων", συγκριτικά πάντα με το σπουδαίο έμψυχο υλικό τους.

Θεωρώ πως σε κάποιο βαθμό πρέπει να ξενέρωσε λίγο μέχρι και το... κατάμεστο «Ανφιλντ», ειδικά από τη στιγμή που παρέσυρε και τους "ρεντς", κατεβάζοντας στην επανάληψη τον ρυθμό τους στο ρελαντί (γιατί στο α' ημίχρονο το σκορ κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν 5-0 αντί για 1-0). Κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός αγωνιστικά (όχι φυσικά ως κλαμπ) αποδείχθηκε φτωχός συγγενής για μια τέτοια κλασική αγγλική ποδοσφαιρική γιορτή...

Ξεκίνησα την... γκρίνια από τα στοιχεία εκείνα που ανεξάρτητα από το αν η ομάδα έχει δώσει επίσημα ματς βάζουν ερωτηματικά για την επάρκεια του προπονητή της. Γιατί ο χθεσινός Ολυμπιακός, σωστότερα το αγωνιστικό του συνονθύλευμα, παρέπεμπε κατευθείαν σε ομάδα που μαζεύτηκε μόλις πριν από λίγες ημέρες. Ο Μίτσελ είναι από τον Φεβρουάριο στον πάγκο του, κάνει τόσο καιρό προετοιμασία και όμως ακόμη... ψάχνουμε (με το κιάλι) να δούμε έστω σημάδια από το έργο του...

Λόγω εποχής δεν στέκομαι τόσο στο ότι δεν δεν μπορεί να πιέσει ψηλά (όπως επί Βαλβέρδε), παρότι ο Μίτσελ όπως διαβάζω το ζητάει από την αρχή της προετοιμασίας ή σε σχέση με τη Λίβερπουλ (μεγάλο brand name αλλά όχι κάτι σπέσιαλ) εμφανίστηκε 1 & 2 επίπεδα πιο κάτω σε αντοχή και ταχύτητα. ΑΛΛΑ η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είχε λύσεις στο πρέσινγκ των «ρεντς», οι μέσοι πουλούσαν πολύ εύκολα την μπάλα κι έτσι οι αντίπαλοί τους με ένα σπριντ ή δυο τρεις πάσες βρίσκονταν φάτσα με τον Μέγερι ή τον Ρομπέρτο (οι μοναδικοί διασωθέντες, ειδικά ο Ούγγρος).

ΥΓ1.: Ο Φέισα μπορεί να είναι φιλότιμος, να έχει... αβάντα, αλλά με αυτόν 6άρι δεν πας πουθενά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και το πείραμα Μασάντο α λα Πίρλο δεν τόλμησε καν να το δοκιμάσει ο Ισπανός στο «Ανφιλντ». Αρα είναι υπεραπαραίτητος ένας... Σαβιόλα για αμυντικός χαφ...

ΥΓ2.: Ο Μίτσελ πρέπει να... κόψει τον λαιμό του και να αξιοποιήσει τα τεράστια μεσοεπιθετικά όπλα που του πρόσφερε ο Μαρινάκης, δηλαδή τους "σφαιράτους" Βάις-Κάμπελ, τον μπαλαδόρο Τσόρι και τον σταρ Σαβιόλα σε ένα αγωνιστικό μοντέλο που μπορεί να ενισχυθεί και από τους Φετφατζίδη, Ολαϊτάν, Μασάντο, Μήτρογλου, Φουστέρ. Μιλάμε για φοβερή υπεροπλία...

ΥΓ3.: Ο Σαλίνο δεν διαθέτει επιστροφές, μαρκάρει με τα μάτια, είναι ελάχιστα μπακ και φουλ χαφ. Νομίζω πως πρέπει να αποκτηθεί και δεξιός μπακ, ενώ ο αθλητικότατος Μεντζανί είναι επιπόλαιος στην πάσα και πολύ δύσκολα θα βρει χημεία με τον Σιόβα.

Πηγή: Goal

Μίτσελ Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός