Είναι περιζήτητος γιατί είναι Ευρωπαίος

Το καλοκαίρι του 2011 και ύστερα από εμφανίσεις μιας σεζόν οι οποίες σίγουρα δεν πλησίασαν καν την απόσβεση του πακτωλού που είχε διαθέσει ένα χρόνο νωρίτερα ο Βαγγέλης Μαρινάκης αγοράζοντάς τον από την Λίβερπουλ, ανοίγοντας «λογαριασμό» στο τεφτέρι εκείνων των μεταγραφών που ταράζουν τα ελληνικά λιμνάζοντα ύδατα, ο Άλμπερτ Ριέρα έγινε… «Τούρκος». Με τη Γαλατάσαραϊ να του εξασφαλίζει κλειστό συμβόλαιο παχυλών απολαβών (3 εκ. ευρώ ετησίως!) και να τον κάνει δικό της.

Πέρυσι, ήταν η ώρα του Μιραλάς να αναζητήσει την τύχη του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, βάζοντας την υπογραφή του στη συμφωνία με την ιστορική Έβερτον. Την ίδια πάνω κάτω εποχή, δύο Ισπανοί, βασικά μέλη και με προσφορά στην «ερυθρόλευκη» 11άδα του Βαλβέρδε, ο Ορμπάιθ και ο Μαρκάνο, «χρυσώθηκαν» από τους Ρώσους της Ρούμπιν και… χόρτασαν χαβιάρι!

Μεσούσης της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου, Γενάρη μήνα, ο Βασίλης Τοροσίδης, αφού διήνυσε ένα ιδιαίτερα μακρύ διάστημα ως «περιζήτητος γαμπρός» αγγλικών, γερμανικών και ιταλικών συλλόγων – πάντα 1ης διαλογής, όχι από δαύτους που δεν υπάρχουν στο… διεθνή ποδοσφαιρικό χάρτη – έγινε κάτοικος Αιώνιας Πόλης, παίρνοντας τη μεταγραφή του στη Ρόμα.

Για να φτάσουμε σε τούτους τους τελευταίους μήνες, όπου αφού έχει ολοκληρωθεί ο «τρελός χορός των κατασκόπων» και οι μάνατζερ που βολόδερναν όλη την περασμένη ποδοσφαιρική χρονιά στην Ελλάδα, το Καραϊσκάκη και όπου έπαιζε ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, για να δουν από πρώτο χέρι και να καταλήξουν ως προς τις μελλοντικές εισηγήσεις τους, γίνεται ένας πραγματικός πανζουρλισμός «πελατών». Δεν είναι ένας, δεν είναι δυο, δεν είναι τρεις, είναι… 1.013 οι παίκτες των νταμπλούχων Ελλάδας που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων.
Τον Τζαμέλ Αμπντούν τον πλήρωσε (καλά) η Νότιγχαμ. Ο Ραφίκ Τζεμπούρ είναι ένα τρίμηνο υπ’ ατμόν κι αν δεν κουβαλούσε το γνωστό, «ξερό» κεφάλι του, θα είχε ήδη κάνει μια εξαιρετική μεταγραφή στο εξωτερικό. Εν πάση περιπτώσει, το «αλισβερίσι» για τον Αλγερινό συνεχίζεται και θα αποτελέσει βόμβα μεγατόνων αν στο τέλος μείνει… στο ράφι, εξαιτίας αποκλειστικά των δικών του (προφανώς και του περιβάλλοντός του, ατζέντηδων και λογής παρατρεχάμενων…) αδέξιων χειρισμών.

Κοντεύουμε στον Σεπτέμβρη, τα πρωταθλήματα άρχισαν, πλησιάζει το «πρώτο μπαρούτι» για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και η πλατεία Αλεξάνδρας δεν παύει να κατακλύζεται από καταιγίδα προτάσεων για ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού!

Ο πιο γνωστός, γνωστός τους, ο Ολυμπιακός

Οι Ρώσοι παλεύουν γερά για τον Μασάντο, τον Κώστα Μανωλά τον γυρεύουν δεξιά κι αριστερά στην ποδοσφαιρική ήπειρο, ο άλλος Κώστας, ο Μήτρογλου, θα «κούμπωνε» χωρίς υπερβολή σε δεκάδες επιθετικές γραμμές ανά την Ευρώπη, αν η ρήτρα των 10 εκατομμυρίων του συμβολαίου του δεν ήταν «απαγορευτική», γιατί ο Ολυμπιακός δεν συζητά καν το ενδεχόμενο πώλησης του διεθνή γκολτζή στα 25 χρόνια του, του Σιόβα η φήμη και το κασέ «σκαρφαλώνουν» όλο και ψηλότερα και, να τώρα και η Μπενφίκα που «καίγεται» για τον Φέισα.
Κι όλα αυτό το «βαρύ πακέτο» αγοραπωλησίας που κινείται μεταξύ Πειραιά και υψηλού επιπέδου Ευρωπαίων αποδεκτών του «ερυθρόλευκου» δυναμικού την τρέχουσα διετία, να φανταστεί κανείς ότι ουδέποτε έτυχε εκκίνησης από πλευράς Ολυμπιακού. Το δαχτυλάκι τους δεν έχουν κουνήσει στην ΠΑΕ όλο αυτό το διάστημα, αφού έχει ξεκαθαριστεί – και επαναλαμβάνεται συχνά σε όλους τους τόνους – ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας δεν βγάζει παίκτες στο σφυρί.
Δεν πουλάει ποδοσφαιριστές του, γιατί δεν έχει ανάγκη να το κάνει. Παραχωρεί μερικούς, όταν και εφόσον κριθεί συμφέρουσα (και για τους δύο, σύλλογο και παίκτη) η πρόταση και στο πλαίσιο των δεδομένων και των νόμων της αγοράς και της ζήτησης.

Η αιτία που οι Ευρωπαίοι χτυπούν αδιάκοπα τις «ερυθρόλευκες πόρτες» για παίκτες τους, είναι η απόδειξη της καταξίωσης της κορυφαίας ελληνικής ομάδας στο ευρωπαϊκό και το διεθνές ποδοσφαιρικό forum. Ο Ολυμπιακός με την αδιάλειπτη παρουσία του στις διοργανώσεις της UEFA, είναι ο ένας και μοναδικός «γνωστός» των Ευρωπαίων από το ποδόσφαιρο αυτής της μικρής κουκίδας της Μεσογείου που λέγεται Ελλάδα.
Ξέρουν απέξω και ανακατωτά τον πρωταθλητή Ελλάδας, γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τους «ερυθρόλευκους» και τους παίκτες τους. Κάπως έτσι, η Λίβερπουλ, η Βαλένθια, η Στουτγάρδη, η Άντερλεχτ (έπιασα μόνο τα φετινά φιλικά) επιλέγουν τον Ολυμπιακό για τα crash test τους, κάπως έτσι τα στελέχη της 11άδας και… του πάγκου του, είναι περιζήτητα στο μεταγραφικό παζάρι…

- Καταχάρηκα τον ΠΑΟΚ στη “Veltins Arena”. Κι όχι επειδή είναι ελληνική ομάδα και τέτοια. Για μένα ελληνική ομάδα γύρω από την οποία συσπειρωνόμαστε οπαδικά όλοι οι Έλληνες είναι η Εθνική Ελλάδος και μόνο αυτή. Τον χάρηκα γιατί έκανε… πλάκα στους Γερμανούς. Γιατί απέναντι ειδικά σ’ αυτούς ο εθνικός εγωισμός επιβάλλεται να παρουσιάζει έπαρση. Ο ΠΑΟΚ ήταν αποφασιστικός με χαρακτήρα ομάδας που διέπεται από αυτοπεποίθηση. Και είχε και τύχη, αλλιώς δε γίνεται! Έτσι πήρε το θετικό αποτέλεσμα.
Η ρεβάνς όμως στην άδεια Τούμπα (αυτό έχει την πρώτη σημασία) και κόντρα σε γερμανική ομάδα – που ουδέποτε θα πάει αποκλειστικά για το αποτέλεσμα πρόκρισης αλλά θα κάνει έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι της – ίσως είναι ακόμα πιο δύσκολη από την αναμέτρηση στο «σπίτι» της Σάλκε. Έστω αυτής της Σάλκε, που δεν είναι «στα καλά της» και, προς στιγμή, καμία σχέση δεν έχει με τα 2-3 προηγούμενα χρόνια που ξεπετάχτηκε δυναμικά.

- Ούτε τυχαία, ούτε εθιμοτυπική ήταν η επίσκεψη Μαρινάκη στο Ρέντη. Ποτέ μια προεδρική βόλτα από τις αθλητικές εγκαταστάσεις δεν γίνεται για… πλάκα. Έχει πάντα το νόημα και τους συμβολισμούς της. Εάν μάλιστα διαβάσει κανείς λιγάκι πίσω από τις γραμμές, θα καταλάβει επακριβώς το λόγο που ο ηγέτης των «ερυθρολεύκων» είπε πουρνό, πουρνό να τρέξει να μιλήσει σε παίκτες και προπονητή.
Η ενότητα και το οικογενειακό κλίμα, η σφιγμένη «κόκκινη γροθιά» ήταν, είναι και θα είναι, το σήμα κατατεθέν της φιλοσοφίας του ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού. Αυτό έπρεπε κατ’ αρχήν να το κατανοήσουν οι φρέσκοι στο σύλλογο.
Έπονται ακριβώς μετά, το νταμπλ και το θέαμα. Το καλό ποδόσφαιρο. Ειδικά όταν πια υπάρχει τέτοια υπέρ-ποιότητα στο υλικό του Ολυμπιακού. Αυτό το τελευταίο αν το έβαλε καλά στο μυαλό του ο Μίτσελ, έχει καλώς…