Η μεγάλη ευκαιρία της Λίβερπουλ

Πολλές φορές τα επιτεύγματα μιας ομάδας έρχονται σε σεζόν που δεν περιμένεις. Σε σεζόν που μπορεί να μην έχεις τους καλύτερους παίκτες, έχεις όμως ένα καλό, πειθαρχημένο και συμπαγές σύνολο. Η Λίβερπουλ φέτος (φτάνει μια ματιά στον βαθμολογικό πίνακα των πρώτων αγωνιστικών για να το διαπιστώσει κανείς) έχει φόντα. Οχι για να πάρει πρωτάθλημα, αλλά για να πετύχει την μεγάλη της επιστροφή στα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ, που ενδεχομένως να σημάνει μιας μορφής αναστύλωση. Σκεφτείτε ότι αν νικήσει το βράδυ της Δευτέρας στην έδρα της Σουόνσι, θα έχει ήδη ξεφύγει με διαφορά πέντε βαθμών από Τσέλσι, Γιουνάιτεντ και Σίτι μόλις στην τέταρτη αγωνιστική!

Και τριών βαθμών από Αρσεναλ και Τότεναμ, που φαίνεται ότι θα είναι οι μεγάλες της ανταγωνίστριες για την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Η φετινή Λίβερπουλ, ανεξάρτητα με το τι θα γίνει στη συνέχεια (γιατί με αυτά που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια θα πρέπει γι' αυτήν να κρατάμε πάντα μικρό καλάθι), έχει ένα μεγάλο μυστικό που μπορεί να αποδειχθεί συστατικό επιτυχίας: πρέπει να είναι η πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια που έχει κινηθεί στο παζάρι ΜΟΝΟ με μεταγραφές ουσίας και μάλιστα χαμηλού -σε σχέση με τα ασύλληπτα ποσά που ξοδεύονται αλλού- κόστους. Δεν έγιναν δηλαδή οι τρέλες του παρελθόντος, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα σχεδόν 50 εκατ. ευρώ που είχαν δοθεί για τον Κάρολ επί Ντανγκλίς.

Γενικώς, αν συνυπολογίσουμε και την μεταγραφική περίοδο του περασμένου Ιανουαρίου, η Λίβερπουλ εσχάτως έχει γεμίσει με παίκτες συνόλου και όχι με παίκτες ατομικότητας. Σε ένα μεγάλο βαθμό, έχει γεμίσει με εργαλεία, συμβατά σε αυτό που προσπαθεί να παίξει ο Ρότζερς. Ο Κουτίνιο, ο Στάριτζ, ο Κόλο Τουρέ και ο Σακχό, παραδείγματος χάριν, είναι τέτοιοι παίκτες. Μεταγραφές χωρίς κρότο και λάμψη, αλλά με ουσία. Τέτοια μεταγραφή είναι και αυτή του Μινιολέ. Τέτοια μπορεί να αποδειχθεί και αυτή του Μαμαντού Σισοκό. Η Λίβερπουλ γεμίζει το σακούλι με λύσεις, θαρρείς αφήνοντας τους αντιπάλους της να κοιμούνται με... αυτό το πλευρό, νομίζοντας ότι ντε και καλά θα είναι πάλι ανύπαρκτη! Μπορεί στο τέλος τέλος να δικαιωθούν, αλλά ως τούτη την ώρα διαψεύδονται. Ομολογώ ότι είχα βάλει τα γέλια, παρακολουθώντας επί χρόνια πολύ στενά το Καμπιονάτο, όταν είχα διαβάσει ότι η Λίβερπουλ έπαιρνε τον Μπορίνι. Τα γέλια είχαμε βάλει όλοι και για πολλές άλλες κινήσεις της τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, οι τελευταίες επιλογές της φανερώνουν ότι επιτέλους υπάρχει μια στοιχειώδης προσοχή, ένα ζύγι να το πω έτσι. Οχι τρέλες, όχι υπερβολές, όχι αστειότητες, όχι ξόδευε, ξόδευε και στο τέλος μια τρύπα στο νερό.
 

Μπορεί μόνο με παίκτες-εργαλεία να πάρει η Λίβερπουλ πρωτάθλημα; Οχι! Φυσικά και όχι. Θα χρειαστεί και παίκτες που να κάνουν την διαφορά για να το πετύχει αυτό. Αν όμως καταφέρει να βάλει φέτος κάποιες βάσεις, βγαίνοντας στο Τσάμπιονς Λιγκ, τότε μετά θα μπορεί πιο εύκολα να «ψήσει» τέτοιους παίκτες. Η σύγχρονη ιστορία της Λίβερπουλ έχει δείξει ότι δύο σούπερσταρ ήθελαν μετά μανίας να φύγουν λόγω έλλειψης στόχων. Ο Τόρες που έφυγε και ο Σουάρες που τελικά έμεινε. Αν επιστρέψεις όμως στα σαλόνια, μετά αλλάζει το πράγμα.
 

Το άλλο μεγάλο «μυστικό»/ιδιαιτερότητα του φετινού πρωταθλήματος για την Λίβερπουλ είναι κάτι που δεν αφορά πρώτιστα την ίδια αλλά τους άλλους: χάνονται βαθμοί. Πολλοί βαθμοί. Γκέλα από δω η Σίτι, γκέλα από κει η Τσέλσι, χαμηλότερου βεληνεκούς η Γιουνάιτεντ μετά τον Φέργκιουσον. Και αυτό φαίνεται ότι θα συνεχιστεί. Θα εξακολουθήσουν στο πρωτάθλημα να χάνονται πολλοί βαθμοί. Ολα αυτά οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: φέτος είναι η μεγάλη ευκαιρία της Λίβερπουλ να επιστρέψει στην ελίτ του αγγλικού ποδοσφαίρου. Αν συνεχίσει με την ίδια σεμνότητα και ταπεινότητα, με χαμηλούς τόνους και χωρίς υπερβολικές τυμπανοκρουσίες, θα αυξάνει αγώνα με τον αγώνα ολοένα και περισσότερο τις πιθανότητές της.

Πηγή: SportDay