Γιατί στην Εθνική είναι αλλιώς;

Έχει ανοίξει μία κουβέντα από εχθές στην πόλη μου. Γιατί λέει να παίζουν έτσι με την Εθνική και όχι με τον ΠΑΟΚ. Εύκολο το ερώτημα είναι η αλήθεια βλέποντας μόνο τον Σάλπι και όχι τους άλλους δύο. Όμως το εύκολο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να κατηγορήσεις τους παίκτες και οι συγκεκριμένοι μάλλον δεν γίνεται εσκεμμένα να προτιμούν ομάδες που θα τα δίνουν όλα.

Ο Σάλπι, ο Κατσουράνης και ο Τζιόλης, ήταν πολύ σημαντικοί για να μπορέσει η Εθνική του Σάντος να πάρει μπρος σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Ο καθένας μέσα από τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την καριέρα του. Ψυχή, ποιότητα, καθαρό μυαλό αντίστοιχα. Γιατί άραγε δεν μπορούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο στον ΠΑΟΚ σε διάρκεια;

Θα βρούμε βέβαια παιχνίδια που το έχουν κάνει, απλά η συχνότητα αγώνων με την ομάδα σου είναι πολύ μεγαλύτερη απ ότι με την Εθνική. Είναι όμως και το κλίμα.

Δε νομίζω π.χ. στο ζέσταμα των αγώνων της Εθνικής να βρίζει κάποιος οπαδός της τους παίκτες, ούτε σε κάθε χαμένο κοντρόλ να πέφτει το μπινελίκι της αρκούδας. Έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει τον αγώνα στο συνδρομητικό του ΟΤΕ και έλεγα μέσα μου να σταματήσει να πιάνει πλάνα με φιλάθλους που χαζογελάνε ο σκηνοθέτης γιατί θα νομίζει όλη η Ευρώπη πως δεν υπάρχει κανένα είδος κρίσης σε αυτή τη χώρα. Για να σοβαρευτώ όμως, το κλίμα στους αγώνες της Εθνικής, είναι ξεκάθαρα πιο πολιτισμένο.

Αν θέλω να βρω ένα αντίστροφο παράδειγμα, θα γράψω πως ο Σαμαράς που συνήθως αγωνίζεται σε πολιτισμένο περιβάλλον στη Σκωτία, δεν έχει καμιά σημαντική διαφορά στον τρόπο που αγωνίζεται με την Εθνική και την ομάδα του. Με τις γνωστές του διακυμάνσεις, με ενέργειες που κάνουν διαφορά είτε θετικές, είτε αρνητικές, μία ευθεία γραμμή. Χθες ήταν κακός για παράδειγμα.

Στην Εθνική βέβαια, πλην του κλίματος υπάρχει και αυτή η μορφή που λέγεται Φερνάντο Σάντος. Αυτός ο τύπος που κέρδισε σε μπαράζ πρόκρισης στο Μουντιάλ 3-1 και έψαχνε τρόπο να πει για το γκολ που έφαγε η ομάδα του και όχι για τα τρία που έβαλε. Πρέπει να τον ξέρεις για να τον καταλάβεις. Είναι απίστευτος άνθρωπος, είναι συγκεντρωμένος, είναι αυτός που οι παίκτες θα τα δώσουν όλα για να τον ικανοποιήσουν. Αρκεί να δει κάποιος μία αντίδραση του Κατσουράνη όταν ακούσει κάτι αρνητικό γι΄ αυτόν. Δε χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Κλίμα στο γήπεδο, προπονητής, σημασία αγώνα. Οι παίκτες θέλουν να πάνε στο Μουντιάλ όσο τίποτα άλλο. Αυτό το κίνητρο είναι αξεπέραστο και οι δύο δικοί μας γνωρίζουν πως δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία. Ο Τζιόλης ίσως και να έχει άλλη μία.

Αλήθεια τι διαφορετικό έχει ο ΠΑΟΚ από την Εθνική για να υπάρχει αυτή η διαφορά ψυχολογίας του παίκτη; Ο ΠΑΟΚ έχει πλέον ένα άκρως απαιτητικό κοινό το οποίο είναι φυσιολογικό μετά από δέκα χρόνια χωρίς τίτλο και 28 χωρίς πρωτάθλημα. Το κοινό για να το φέρεις σε μία κατάσταση θετικής αύρας, δεν πρέπει να το κοροϊδεύεις ή πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να του δώσεις όραμα. Και εσύ τι κάνεις; Ενάμιση χρόνο μετά την έλευση του ρευστού, δεν έχεις βγει να μιλήσεις ως οργανισμός ποδοσφαιρικά για τίποτα. Δεν υπάρχει μία καταγεγραμμένη συνέντευξη Τύπου παρουσίασης ενός πλάνου αγωνιστικής ανάπτυξης και επιλογές που δεν έχουν καμία λογική βάση όσον αφορά στη δημιουργία ομάδας.

Πήρες έναν μεγάλο προπονητή που δεν συμμετείχε στις μεταγραφές παρά μόνο στο κομμάτι απόρριψης παικτών, που αρνείται να μιλήσει τη μητρική του γλώσσα στις συνεντεύξεις Τύπου, προτιμώντας τα αγγλικά του Πήτερ Σέλερς στη ταινία "Το πάρτι". Πώς να περάσει δηλαδή μηνύματα στο κοινό; Άπαντες είναι κρυμμένοι πίσω από την προσωπικότητα του μεγαλομετόχου ο οποίος εμένα μου έχει αποδείξει πως έχει καλές προθέσεις, όμως μου έχει αποδείξει ταυτόχρονα πως ποδοσφαιρικά βαδίζει σε λάθος δρόμο.

Και η Τούμπα, τα πέριξ της, η καθημερινότητα του ΠΑΟΚ, είναι ένα παζλ χιλιάδων απόψεων, θέσεων για το τι πραγματικά συμβαίνει με αποτέλεσμα το απαιτητικό κοινό, να είναι στα πρόθυρα της τρέλας τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ για πρώτη φορά στην ιστορία του έχει παγιωμένη τη 2η θέση. Αυτή η κατάσταση, είναι και ο βασικός λόγος που εγώ προσωπικά δεν κατηγορώ τους παίκτες για αυτή τη διαφορά διάθεσης που υπάρχει μεταξύ της παρουσίας τους στις δύο ομάδες.

Όλο το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί άλλοθι για τις κακές εμφανίσεις των παικτών με εμάς. Αποτελεί μία πραγματικότητα που όσο δεν φροντίζεις ως οργανισμός να στρώσεις θα επαναλαμβάνεται.