Μετά τον μύθο του Euro 2004 όλοι όσοι σκεφτόμαστε για το πριν, το τώρα και το μετά του ελληνικού ποδοσφαίρου ανησυχούσαμε, σε επίπεδο αγωνιστικό, μη τυχόν η Εθνική ομάδα “παραμυθιαστεί” κι αρχίσει να ζει κυριευμένη από την ψευδαίσθηση του μεγαλείου, δηλαδή μη τυχόν “την ψωνίσει”, “ψωνιστεί” και τελικώς προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα της προηγούμενης ζωής της. Κι ήρθε ο αποκλεισμός από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και η “χορτασίλα” που έβγαλε η Εθνική στο Euro 2008 να εντείνει στο έπακρο την ανησυχία μας.

Κι ακολούθησε η διαδικασία της πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, η οποία ήρθε να μας διδάξει ότι πλάι στους εναπομείναντες του 2004 είχαν μεγαλώσει κι άλλοι νικητές ποδοσφαιριστές. Ηταν μια πορεία που στάθηκε στο ύψος της ευχής μας να δούμε την Εθνική να βγαίνει κερδισμένη, ωφελημένη από το ευεργετικό 2004 και να εξελίξει σε συνταγή του μέλλοντός της την μέθοδο που ακολούθησε από το 2001 με τον Οτο Ρεχάγκελ μέχρι το 2010.

Διάβασε περισσότερα στο: Μια Εθνική που μεγαλώνει γερά παιδιά | gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδα Ποδόσφαιρο SPORTS