Ακόμα κι αν είσαι άνθρωπος θερμών γιουβεντίνικων συναισθημάτων σαν τον υπογράφοντα, δεν γίνεται να μην παραδεχθείς το οφθαλμοφανές, ότι δηλαδή η Γιουβέντους δεν άξιζε -βάσει συνολικής εικόνας του ομίλου- να περάσει στον επόμενο γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ. Διότι πολύ απλά σε όλη μα όλη την διάρκεια του ομίλου ουδέποτε δικαιολόγησε το ειδικό της βάρος. Εμφανίστηκε πολύ κατώτερη των προσδοκιών, παρουσίασε στο χορτάρι μία ομάδα που είχε στο τσεπάκι μια άλλη ταυτότητα. Μία ταυτότητα που παρέπεμπε σε μικρό κλαμπ και όχι σε μία γηραιά αξιοσέβαστη κυρία, κατά το γνωστό σλόγκαν της προσωνυμίας. Αυτό φανέρωναν τα παιδικά λάθη που σε όλη την ροή των αγώνων έκανε: το αστείο λάθος του Κάσερες με την Ρεάλ που στοίχισε το γκολ του Ρονάλντο, το γεγονός ότι μία διαχρονικά μεγάλη ιταλική ομάδα έκανε το απίστευτο για τα δεδομένα διαχρονικά μεγάλης ιταλικής ομάδας, να βάζει γκολ στο 90' στο εντός έδρας ματς με την Γαλατά και αντί να.. φάει την μπάλα, να δέχεται γκολ στο αμέσως επόμενο λεπτό από παιδαριώδη σφάλματα της άμυνάς της. Και βέβαια το κερασάκι στην τούρτα ήταν να δεχθεί ένα γκολ, όπως το δέχθηκε, με τον Σνάιντερ να σουτάρει με όλη την άνεσή του ανάμεσα στα δύο στόπερ της εθνικής Ιταλίας στο 85ο λεπτό της αναμέτρησης.

Σε ένα χρονικό σημείο δηλαδή που αν είσαι... σωστός Ιταλός καπαρώνεις την πρόκριση ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνεις... τάκλιν στην καρωτίδα, που λέει ο λόγος. Κι αν νιώθεις πιέζεσαι, διώχνεις τη μπάλα όπως όπως, φτου ξελευθερία. Αλλά η Γιουβέντους, η φετινή Γιουβέντους, δεν είναι η μεστή Γιούβε της προηγούμενης διετίας. Εμφανίζει μια πολύ πιο ελαφρών ηθών και πνευμάτων έκδοσή της. Κάτι σαν την... στρίγγλα (απέναντι στους αντιπάλους της) που έγινε αρνάκι. Ξαφνικά, οι στόπερ της... ντρέπονται να διώξουν την μπάλα. Οι χαφ βγαίνουν δεύτεροι στην μπάλα. Ο Πογκμπά, ορμώμενος από την ομολογουμένως «πλούσια» ποιότητά του, προτιμά να παίζει «δαντελένια» παρά ουσιαστικά. Ο Μαρκίζιο δεν είναι ο χαφ που ήταν. Αλλά πάνω απ' όλα η Γιουβέντους την πάτησε, γιατί στην Ευρώπη έχασε την ιταλικότητά της!

 

Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για την κακή διεθνή παρουσία. Ενας λόγος είναι ότι η Γιουβέντους είναι πολύ καλομαθημένη στην Ιταλία, όχι μόνο λόγω της πράγματι ευνοϊκής μεταχείρισης που τυγχάνει από την διαιτησία, αλλά κυρίως λόγω της αδυναμίας των αντιπάλων (Ρόμα, Νάπολι) να την κοιτάξουν στα μάτια. Οσο η Μίλαν και η Ιντερ είναι στο καναβάτσο, φαίνεται ότι δεν υπάρχει αντίπαλος που βάσει φανέλας και ειδικού βάρους μπορεί να την κοιτάξει στα μάτια. Το γεγονός λοιπόν ότι η Γιούβε καλόμαθε εντός συνόρων, στην πραγματικότητα την πλήγωσε βαθύτατα. Την έκανε να τρέφει αυταπάτες, ότι βρέξει χιονίσει θα νικά κι ας μην παίζει καλά. Την έκανε πιο «soft», πιο χαλαρή και ενίοτε μπλαζέ.

 

Ας κλείσουμε με τα αγωνιστικά. Το 3-5-2 ήταν την προηγούμενη διετία το σύστημα των επιτυχιών της. Αλλά κάποια στιγμή πάλιωσε. Εγινε ανοιχτό βιβλίο. Το ρόστερ της είναι τόσο μονόπλευρα δομημένο, που ο Κόντε δεν έχει την δυνατότητα να παίξει κανένα άλλο σύστημα. Πώς να παίξει 4-3-3 ή 4-2-3-1; Δεν υπάρχει στο ρόστερ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κλασικός εξτρέμ. Αλλά σε αυτό φταίει κι ο ίδιος. Την τελευταία διετία ζητάει μόνο μπακ-χαφ για να προσαρμόζουν στο ίδιο και το αυτό σύστημα. Και βέβαια η διοίκηση του παίρνει μπακ- χαφ όχι από το πάνω αλλά από το κάτω ράφι. Για κάθε Κολάροφ που ζητάει ο Κόντε, του παίρνουν έναν Πελούζο και για κάθε Λούλιτς του... φοράνε καπέλο έναν Παντοϊν. Ετσι δεν γίνεται δουλειά. «Ψήθηκαν» διοίκηση, Νέντβεντ και Κόντε το καλοκαίρι ότι χρειάζονταν μόνο επιθετικούς. Τους πήραν (Τέβες, Γιορέντε) και πολύ καλά έκαναν. Νομίζαν όμως ότι εν μία νυκτί τα έφτιαξαν όλα. Αμ δε...

Πηγή: SportDay.gr

Γιουβέντους Ποδόσφαιρο SPORTS