Το "φαινόμενο" Πάμπλο Γκαρσία

Τώρα που ο Πάμπλο Γκαρσία αναχώρησε από την ασπρόμαυρη οικογένεια, για 2η φορά, μετά τον περασμένο Μάρτιο. Στενοχωρώντας το μεγαλύτερο κομμάτι της κερκίδας του Δικεφάλου. Και χρήζει ανάλυσης, πως ο κόσμος του ΠΑΟΚ ταυτίστηκε τόσο πολύ με έναν παίκτη, που καθαρά αγωνιστικά, δεν πρόσφερε τόσα, ώστε να δικαιολογείται αυτή η λατρεία. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο Ουρουγουανός υπήρξε εξαιρετικός μέσος. Η ικανότητα του να κρατά την μπάλλα, να μεταφέρει το παιχνίδι, να ξεμαρκάρεται και να πασάρει. Είναι σεμινάριο για οποιονδήποτε νεαρό παίκτη, που θέλει να κάνει καριέρα, να παρακολουθεί τις κινήσεις του στο κέντρο του γηπέδου. Κινήσεις που δεν φαίνονται συνήθως μέσα από την τηλεοπτική κάμερα, αλλά πεντακάθαρα για όποιον βλέπει το ματς από την κερκίδα.

Ουδείς επίσης μπορεί να αμφισβητήσει την ηγετική του προσωπικότητα. Ούτε να κωλώσει στα δύσκολα, ούτε να φοβηθεί ευθύνες και να κρυφτεί. Μπορούσε να καθοδηγήσει και να πωρώσει τους συμπαίκτες του. Αρκούσαν όμως όλα αυτά, για να γίνει ίνδαλμα εξέδρας; Για να λατρεύεται περισσότερο και από «ιερά τέρατα» όπως πχ ο Κούδας ή ο Τερζανίδης;

Και τα αρνητικά του χαρακτήρα του; Αυτά που δεν του επέτρεψαν να κάνει καριέρα με την φανέλλα της Ρεάλ Μαδρίτης, παρά την δεδομένη αγωνιστική ποιότητά του; Οι καβγάδες και οι τσαμπουκάδες την ώρα του αγώνα, οι πάμπολλες κίτρινες και κόκκινες κάρτες (εκείνη την χρονιά με την Ρεάλ έκανε ρεκόρ με 17 κίτρινες και 1 κόκκινη) και λόγω των επικίνδυνων μαρκαρισμάτων, αλλά και των αντιδράσεων του; Μπορούν αυτά να ήταν οι «αιτίες» της λατρείας της κερκίδας;

Κάποιοι υποστηρίζουν ναι. Πως ο «επαναστάτης Πάμπλο» εξέφραζε την «πάλη με το κατεστημένο της Αθήνας», που κυνηγούσε την ομάδα και δεν την άφηνε να φτάσει εκεί που της άξιζε. Εκείνη η γροθιά στον Ντιόγκο, μέσα στο Καραϊσκάκη, ήταν η στιγμή, που έκανε τον Πάμπλο Γκαρσία από καλό παίκτη, «είδωλο» και ήρωα της ασπρόμαυρης κερκίδας.

Αν κάνετε ένα μικρό γκάλοπ θα διαπιστώσετε, ότι οι απόψεις, σχετικά με τα παραπάνω στοιχεία, διίστανται. Άλλοι συμφωνούν , άλλοι όχι. Ένα ωραίο είχα ακούσει σε μια εκπομπή του TV ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, από έναν καλεσμένο, καθηγητή ψυχολογίας του Πανεπιστημίου, θαρρώ. Θα έδινε την περίπτωση Γκαρσία, για διδακτορικό στους μαθητές του. Τόσο ενδιαφέρον σαν θέμα θεωρούσε ότι είναι ο ισχυρός αυτός δεσμός του παίκτη με την εξέδρα.

Νομίζω ότι θα περάσουν χρόνια, μέχρι να καταλήξουμε σε ξεκάθαρη ετυμηγορία. Για πιο άμεσα πάντως, ας περιμένουμε να τον δούμε με την φανέλλα της Ξάνθης και πόσο μπορεί να βοηθήσει στον στόχο της ομάδας να μπει στα πλέι-οφ. Ο ίδιος θέλει να δώσει απαντήσεις, εκεί όπου νομίζει, ότι πρέπει. Το ερώτημα είναι, αν το σώμα θα ακολουθήσει το πνεύμα. Τότε θα ξέρουν και οι φίλοι του Δικεφάλου, αν τελικά είχαν δίκιο οι προπονητές (Δώνης και Στέφενς), που θεώρησαν, ότι δεν μπορεί να προσφέρει σε τόσο υψηλό επίπεδο, ή ο ίδιος ο παίκτης. Οψόμεθα.

Πηγή: pamesports.gr