Η σιδερένια πυγμή της Γιουβέντους καταδικάζει στον δι’ ασφυξίας θάνατο, όποιον αποπειράται ν’ αναλάβει τον ρόλο του αντιΓιούβε δέους στην Ιταλία. Είτε το αποπειράται φύσει, Ιντερ ή Μίλαν. Είτε επειδή, απλώς, έτσι προκύπτει στη ροή των πραγμάτων. Νάπολι πέρυσι, Ρόμα εφέτος. Δεν είναι ανίκητοι, στη Γιουβέντους. Αλλά κανείς δεν αντιδρά, συνολικά ως αθλητικός οργανισμός, όπως αυτοί. Κανείς δεν έχει τον τρόπο να μετατρέπει τις κοστοβόρες ισοπαλίες σε ωφέλιμες νίκες, όπως αυτοί. Το ‘καναν και την προηγούμενη χρονιά, μετά από εντός έδρας κάζο με την Ιντερ. Το επανέλαβαν, τούτη τη χρονιά. Μετά το κάζο (από 0-2, 4-2) στη Φλωρεντία, δέκα συνεχόμενες νίκες. Είχε να τους συμβεί, από το…1932. Τώρα, στο φινάλε του πρώτου γύρου, οι δέκα νίκες έγιναν έντεκα. Δεν τους είχε συμβεί, ποτέ. Το -5, σε δύο μήνες +8.

Αλλοι, δεν θέλουν ούτε ν’ ακούνε για την βαριά αντιΓιούβε ευθύνη. Μου ‘κανε εντύπωση ότι ο Τότι στη Ρώμη, αυτή την Κυριακή, ανακοίνωσε ότι την αποδέχονται. Ενδιαφέρον, αλλά δεν το απέδειξαν, ότι αντέχουν να τη σηκώσουν, κατά την επίσκεψή τους τις προάλλες στο Τορίνο. Εκεί η Γιουβέντους τους άφησε τον χώρο και τη μπάλα. Είναι μια άλλη συζήτηση, θεωρητική κατά βάσιν, εάν «επιτρέπεται» να το κάνουν αυτό οι μεγάλες ομάδες. Πολύ περισσότερο, μες στο σπίτι τους. Στη Γκατζέτα μεσοβδόμαδα, στην τακτική στήλη του, ο Αρίγκο Σάκι με τακτ μεν, το επέκρινε δε. Πρακτικά, όμως, έτσι τελείωσαν τη δουλειά. Κινδύνευσαν μονάχα σε μια απερισκεψία του Μπονούτσι που δοκίμασε να κολυμπήσει δίχως να ξέρει πόσο βαθιά ήταν τα νερά. Το ‘σωσαν ο Κιελίνι με τον Μπουφόν, δεν επαναλήφθηκε.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Γιουβέντους Ποδόσφαιρο SPORTS