Η αποτυχία είναι μάθημα

Ωστόσο ομολογώ ότι η εφετινή του σεζόν, και τα όσα έκανε στην Τρίπολη και στα Γιάννινα, με έχουν εξαιρετικά μπερδέψει.

O Τσιώλης έφυγε από τον Αστέρα γιατί δεν κατάφερε να ξεπεράσει το κόλλημά του με την περσινή του ομάδα. Νοσταλγούσε τον Ράγιος, τον Σανκαρέ, τον Περόνε, τον Φούλοπ. Οι καινούργιοι παίκτες δεν του έκαναν, ίσως γιατί τους σύγκρινε με όσους έφυγαν. Αλλά η συνέχεια της σεζόν απέδειξε ότι δεν είχε δίκιο στις εκτιμήσεις του. Παίκτες όπως ο Καράσκο, ο Μπαράλες κι ο Λούι έχουν να δώσουν πολλά. Για την ομάδα της Τρίπολης αποδείχτηκε καταπραϋντικό η αναβάθμιση του Βεργέτη. Το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζει ο Αστέρας τον τελευταίο μήνα και οι πολλές συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα μαρτυρούν ότι υπάρχει και ποιότητα και λύσεις. Ο Βεργέτης δεν είναι ιδιοφυΐα: απλώς πιστεύει την ομάδα.

Δίμηνο
Ο Τσιώλης βρέθηκε τον ΠΑΣ και κάποιοι μίλησαν για πισωγύρισμα: εγώ πάλι όχι, γιατί ο ΠΑΣ είναι φτωχότερος μεν, πλην όμως μεγαλύτερος του Αστέρα σε μέγεθος. Συχνά το πρώτο δίμηνο ενός προπονητή που αναλαμβάνει μια ομάδα είναι ειδυλλιακό: όλοι κάνουν μια νέα αρχή αφήνοντας πίσω όποιο κακό προηγήθηκε. Μόνο που η ομάδα του ΠΑΣ, όπως αποδείχθηκε, δεν ήθελε ν αφήσει πίσω τίποτα: παίκτες, διοικούντες κι οπαδοί ήταν ευχαριστημένοι απόλυτα με όσα πέτυχαν πέρυσι. Οπως ακριβώς ο Τσιώλης στον Αστέρα: έπρεπε να το καταλάβει!

Λάθος
Ο Τσιώλης έκανε ένα λάθος: πίστεψε ότι ο ΠΑΣ πρέπει να χτιστεί από την αρχή. Παιχνίδι με παιχνίδι επιχείρησε να προσθέσει κάτι δικό του. Αρχικά ήταν οι πολλές αλλαγές θέσεων των παικτών με τον Χριστόπουλο, αλλά και τον Παντελίδη, οι παίκτες είχαν ξεκάθαρους ρόλους. Στη συνέχεια άλλαξε η μεσαία γραμμή και πλέον μετά τη φυγή του Ντε Βινσέντι και υποχρεωτικά η επίθεση. Πέρυσι ο ΠΑΣ στήριξε τα καλά του αποτελέσματα στην ταχύτητα των κυνηγών του: Κοροβέσης, Γεωργίου, Ιλιτς ήταν έτοιμοι να πάρουν τη μπάλα από τον Ντε Βινσέντι και να φύγουν στην κόντρα. Τώρα με την προσθήκη του Κυβελίδη, αλλά και του Ακόστα που κρατά την μπάλα πολύ, η ομάδα έγινε κάτι άλλο. Ο Τσιώλης θέλησε να τη βάλει να παίξει πολύ διαφορετικά, πολύ γρήγορα.

Πιτσιρικάδες
Αφήνω κατά μέρους τα αποτελέσματα και στέκομαι σε κάποια προφανή πράγματα που δεν μέτρησε σωστά. Η παρουσία του Κυβελίδη στα τελευταία ματς επιβάλλει σέντρες, μόνο που ο ΠΑΣ δεν έχει τους ακραίους που θα τις βγάλουν, ούτε τον τρόπο να το κάνει. Ο Τσουκαλάς κι ο Στρούνα κάνουν την ομάδα στο κέντρο αργή. Ο Ιλιτς που πέρυσι πέτυχε μια ντουζίνα γκολ, ξοδευόταν στο πλάι. Ο Τσιώλης έμοιαζε διαρκώς να αναζητεί κάτι άλλο κι έχει τόσο άγχος που δεν τον αναγνώριζα: την Κυριακή στο 60΄ έβγαλε τον Κυβελίδη κι έβαλε τον Μπέριο, δηλαδή ένα μπακ παραπάνω! Εντός έδρας, κόντρα στην Καλλονή.

Κατανοητό
Κάποιες ανασφάλειές του ήταν κατανοητές, αφού η ομάδα δεν έπαιζε αυτό που μπορεί και η απουσία του Ντε Βινσέντι είναι μεγάλη. Μόνο που αυτές οι ανασφάλειες δημιούργησαν πιστεύω κι έναν εκνευρισμό στον κόσμο του ΠΑΣ. Ο κόσμος περίμενε τη βελτίωση της περσινής ομάδας κι όχι τη διάλυσή της. Κάποιες επιλογές δυσκολευόταν να τις καταλάβει. Γιατί π.χ. έπρεπε να αποκτηθεί ο Ακόστα, τον οποίο ο ίδιος ο Τσιώλης στον Βόλο και στον Αρη δεν χρησιμοποιούσε ως βασικό; Και γιατί γίνονταν διαρκώς εισηγήσεις για μεταγραφές όταν πολλοί από την περσινή ομάδα ήταν εκεί;

Προσέγγιση
Είναι αλήθεια ότι κάποιοι από τους περσινούς ήρωες έφυγαν. Δεν υπάρχουν ο Ντε Βινσέντι, αλλά κι ο Φεγκρούς, ο Οικονόμου, ο Γεωργίου, ο πάντα χρήσιμος Τάσος Πάντος. Αλλά υπάρχουν ο Μιχαήλ, ο Τσουκαλάς, ο Κολοβέτσιος, ο Κοροβέσης, ο Ιλιτς, ο Τζημόπουλος, ο Λίλα κι ο Βίλα, ο Ντάσιος, παίκτες που την ομάδα την ξέρουνε. Αυτούς έπρεπε πρώτα να κερδίσει ο προπονητής: δεν τα κατάφερε. Το να χρησιμοποιείς ένα παίκτη συνεχώς δεν σημαίνει πάντα ότι τον πιστεύεις: αν το κάνεις με τρόπο που δείχνει πως αυτός παίζει γιατί δεν υπάρχει άλλος, δύσκολα ο παίκτης θα παίξει για σένα. Δεν είναι ζήτημα συστήματος, αλλά προσέγγισης. Με τον Αναστασιάδη πρόπερσι και τον Χριστόπουλο, πέρυσι οι ίδιοι παίκτες πέθαιναν στο γήπεδο.