Υποχρέωση και επιλογή

Μας έδειξε πώς η Μπάγερν μπορεί να χάσει φέτος το Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν λέω ότι θα το χάσει (εξακολουθεί να είναι το πρώτο και το τεράστιο φαβορί), αλλά ομολογώ πως για πρώτη φορά είδα πώς αυτό μπορεί να συμβεί.

Οι πιο πολλές ομάδες φέτος υποχρεώνονται να παίξουν άμυνα κόντρα στην Μπάγερν του Γκουαρντιόλα, που παίρνει την πρωτοβουλία πριν το ματς ξεκινήσει! Ωστόσο υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην υποχρέωση και στην επιλογή. Υποχρεώνεσαι να παίξεις άμυνα, όταν θες να κάνεις κάτι άλλο και εκ των πραγμάτων δεν μπορείς. Επιλέγεις να παίξεις άμυνα, όταν εμφανώς μαζεύεσαι στα μετόπισθεν, τακτοποιείσαι ωραία με εννιά και δέκα, αν χρειαστεί, παίκτες πίσω από την μπάλα, δεν βγάζεις μπροστά παρά μόνο σποραδικά κάποιους μέσους για να βοηθήσουν τον φουνταριστό σου. Αυτό έκανε για μία ώρα η Αρσεναλ.

Πρόθεση

Στο πρώτο ημίχρονο η πρόθεση των «κανονιέρηδων», δεν ήταν να δημιουργήσουν, αλλά να κουράσουν την Μπάγερν, δηλαδή να την υποχρεώσουν να ξοδέψει πολλά τρεξίματα στο δημιουργικό κομμάτι. Οταν ο καλός Τσάμπερλεϊν πήρε πολύ νωρίς την κίτρινη του Ντάντε, μετά από ένα σόλο από τα δικά του, κάποιοι πίστεψαν ότι η Αρσεναλ θα σημαδέψει τον Βραζιλιάνο και θα βάλει παίκτες πάνω του. Δεν το έκανε ποτέ, γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ, ώστε να προκύπτουν τέτοιου τύπου επιλογές μετά από ένα τάιμ άουτ π.χ. Στο ποδόσφαιρο το πολύ που υπάρχει είναι μια κάποια στρατηγική προετοιμασία - όλα τα άλλα έχουν να κάνουν με την ευστροφία του παίκτη. Στην Αρσεναλ είχαν στρατηγικά προετοιμαστεί να αμυνθούν. Στήθηκαν ωραία πολύ πίσω, τόσο πίσω ώστε συχνά η γραμμή άμυνας υπήρχε μέσα στη μεγάλη περιοχή - καμιά δεκαπενταριά μέτρα από τον Φαμπιάνσκι. Για να διασπάσει τις δύο ζώνες, η Μπάγερν έκανε και δεξιά και αριστερά πολλά overlap και σήκωσε την μπάλα (για τον Μάτζουκιτς κυρίως) πολύ. Αλλά σε όλο το πρώτο ημίχρονο δεν έβγαλε ποτέ έναν παίκτη αμαρκάριστο απέναντι από τον τερματοφύλακα παρά τη μεγάλη υπεροχή της.

Σχέδιο
Το σχέδιο του Βενγκέρ ήταν να επιτεθεί και να χτυπήσει την τελευταία μισή ώρα, όταν και η ομάδα θα ανέβαινε πολλά μέτρα στο γήπεδο. Φανερά είχε αποφασίσει να παίξει από την πλευρά του Λαμ με τον Ποντόλσκι και στο μυαλό του ήταν να εκμεταλλευτεί καταστάσεις «ένας εναντίον ενός» του Ζιρού με τον Χάβι Μαρτίνεθ, που στόπερ δεν είναι. Αλλά πριν γίνουν όλα αυτά η φορμαρισμένη Μπάγερν έκανε το 1-0 με μια ωραία επίθεση, όπου η μπάλα στριφογύρισε για να βρει χρόνο ο Σβαϊνστάιγκερ να πατήσει περιοχή. Ετσι η όποια αντίδραση, μολονότι έφερε το 1-1 σχετικά γρήγορα, εντούτοις έμεινε ημιτελής: αν η Αρσεναλ είχε προηγηθεί, όλα θα ήταν αλλιώς. Στο τέλος θα μπορούσε και να χάσει αν ο Μέλερ ευστοχούσε στο πέναλτι.

Θαύμα
Ωστόσο το θέμα δεν είναι το ματς αυτό: η Αρσεναλ κυνηγούσε ένα θαύμα και τα θαύματα δεν γίνονται κατά παραγγελία. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει ότι η στρατηγική της αναμονής, που έδειξε ο Βενγκέρ, όντως απέδωσε κι ας μη συνοδεύτηκε από αποτέλεσμα. Η Μπάγερν απέναντι στο τείχος έδειξε υπομονή, αλλά όχι και μεγάλη ποικιλία επιθέσεων. Παρ' όλο που, αντίθετα από ό,τι συνέβαινε στην Μπαρτσελόνα, ο Γκουαρντιόλα τώρα έχει σέντερ φορ, δεν υπήρξαν πολλοί τρόποι αξιοποίησής του. Το πιο ανησυχητικό για τους Βαυαρούς είναι ότι παίζοντας με έναν κόφτη έδειξε αμυντικές αδυναμίες: ο Χάβι Μαρτίνεθ σίγουρα δεν μπορεί να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του Μασκεράνο π.χ., ενώ και οι πλάγιοι αμυντικοί (ο Λαμ και ο Αλάμπα) έχοντας τρέξει πολύ στην επίθεση είχαν ζητήματα.

Κατοχή
Είναι πολύ δύσκολο μια ομάδα (ακόμα και η Μπαρτσελόνα) να κάνει μεγαλύτερη κατοχή μπάλας από την Μπάγερν του Γκουαρντιόλα. Ο Βενγκέρ, που έχει το τιμόνι μιας ομάδας που ξέρει να κάνει κατοχή μπάλας, έδειξε πως είναι προτιμότερο ν' αφήσεις τους Βαυαρούς αυτό να το κάνουν, χωρίς π.χ. να τους κυνηγάς στο μισό γήπεδο, αρκεί η άμυνά σου να μη φοβάται να τους βλέπει να σουλατσάρουν γύρω γύρω από την περιοχή. Ο Βενγκέρ δεν έχει μια ομάδα ικανή να κάνει με κέφι ένα ματς αναμονής και για αυτό υποχρεώθηκε να καταφύγει σε διάφορες παραδοξότητες π.χ. να παίζει με τον Βερμάλεν αριστερό μπακ ή τον Αρτέτα σε αυτόν τον περίεργο ρόλο του κόφτη- οργανωτή α λα Πίρλο. Αλλά στη διοργάνωση υπάρχουν ομάδες που έχουν τους κατάλληλους παίκτες γι' αυτό. Κι αν τον Μάιο βρουν την Μπάγερν με λιγότερη ενέργεια -όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει με τις ομάδες του Γκουαρντιόλα τέτοια εποχή- μην αποκλείετε να καταφέρουν να τη σταματήσουν,,,

Μέλλον δυσοίωνο
Και πέρυσι αποκλείστηκε στους «16» η Μίλαν, αλλά τουλάχιστον θυμόμαστε πώς. Είχε κερδίσει στο «Σαν Σίρο» με 2-0 την Μπαρτσελόνα (που τέτοιο καιρό έμοιαζε αχτύπητη) και έχασε με 4-0 στη Βαρκελώνη, αλλά στο 1-0 ο Νιάνγκ σημάδεψε το δοκάρι και στο 2-0 ο Ελ Σαράουι τρόμαξε, σε μία δύο περιπτώσεις τους Καταλανούς, που τα είχαν δώσει όλα. Φέτος έχασε το πρώτο ματς από την Ατλέτικο, έχοντας παίξει μάλιστα καλούτσικα, και την Τρίτη έχασε τ αυγά και τα καλάθια στο «Βιθέντε Καλντερόν»: το τελικό 4-1 μοιάζει κολακευτικό. Πέρυσι η Μίλαν είχε τρεις εξαιρετικούς κυνηγούς κάτω από 23 χρονών: τον Νιάνγκ, τον Ελ Σαράουι και τον Μπόατενγκ. Δημιουργούσε την εντύπωση ότι θα βασιστεί σε αυτούς, και θα ψάξει να βρει δυο αμυντικούς της προκοπής, αφού στα χαφ, απλά με την προσθήκη του Μοντολίβο, θα ήταν καλύτερη. Ο αποκλεισμός της έδειχνε ότι με λίγο σωστό προγραμματισμό θα είναι σύντομα αξιόμαχη άλλωστε στην Ιταλία μόνο τη Γιούβε είχε μπροστά της. Ενα χρόνο μετά το μόνο που μπορείς να χαρείς είναι την επιστροφή του Κακά αν όχι στα επίπεδα που τον είχαμε συνηθίσει το 2008, αλλά τουλάχιστον σε καλή κατάσταση. Μόνο που ο Κακά έχει περάσει τα τριάντα καιρό τώρα και ομάδες πάνω σε ταλαιπωρημένους τριαντάρηδες δεν χτίζονται.

Η Μίλαν θα μείνει εκτός Ευρώπης για πρώτη φορά από το 1999. Το 99 πήρε τον Τζακερόνι, έκανε ένα καλό ξεκαθάρισμα, επέστρεψε αξιόμαχη και έπαιξε τρεις τελικούς Τσάμπιονς λιγκ σε επτά χρόνια. Ομως τότε είχε και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον Γκαλιάνι και τον Μπράιντα, δηλαδή παράγοντες. Σήμερα τη διοικεί η Μπάρμπαρα Μπερλουσκόνι, που η μόνη σχέση της με την μπάλα είναι ότι τα είχε με τον Πάτο. Αν κρίνω από το πού πήγε η καριέρα του Πάτο μετά το ειδύλλιο μαζί της, περιμένω μια καταστροφή...