Με 200 εκατ. χτυπά προημιτελικό

Ψυχραιμία, παιδιά: μιλάμε για τη Μάντσεστερ Σίτι κι όχι για κάποια ομάδα με φανέλα κι ευρωπαϊκή ιστορία. Μια χαρά τα ξοδεύουν οι άνθρωποι τα χρήματά τους.

Στον πρώτο αγώνα με την Μπαρτσελόνα ο Πελεγκρίνι, ο οποίος κάθε φορά που σκέφτεται τους Καταλανούς ανεβάζει πίεση και ψάχνει τα χάπια του, κράτησε τη Σίτι στην άμυνα και προσπαθούσε να κλέψει το ματς με αντεπιθέσεις, που θύμιζαν την εποχή της δεκαετίας του '80: μια βαθιά μπαλιά στον Νεγκρέδο κι ο Θεός βοηθός. Φυσικά ήταν αδύνατο όχι να κερδίσει, αλλά να πάρει έστω μια ισοπαλία, ακόμα κι από την ντεφορμέ Μπαρτσελόνα, οι κυνηγοί της οποίας ακόμα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, όταν έχουν την μπάλα στα πόδια.

Ελευθερία

Η ήττα με 0-2 στο πρώτο ματς απελευθέρωσε τη Σίτι από την υποχρέωση της πρόκρισης και το ότι ο Πελεγκρίνι ήταν στην εξέδρα κι όχι στον πάγκο βοήθησε τους παίκτες να κάνουν στο «Καμπ Νόου» ένα καλύτερο παιχνίδι. Θα μπορούσαν να χάνουν στο πρώτο ημίχρονο, αν υπήρχαν στο γήπεδο διαιτητές της προκοπής, αλλά αυτό δεν έχει σημασία: σημασία έχει ότι στα πρώτα 50 λεπτά του ματς έκαναν περισσότερες ευκαιρίες από ό,τι στα 90 του πρώτου παιχνιδιού, μολονότι μάλιστα έπαιζαν ουσιαστικά με δέκα, αφού ο Αγκουέρο δεν υπήρχε πουθενά κι ακούμπησε πέντε φορές την μπάλα. Οχι μόνο έκαναν ευκαιρίες, αλλά μετά το γκολ του Μέσι, αποτέλεσμα των πανικών που ο Αργεντινός προκάλεσε στην άμυνα, βρήκαν και το κουράγιο να ισοφαρίσουν. Εχασαν με 2-1 στο 92', αλλά δεν διασύρθηκαν κι έφυγαν από τη διοργάνωση με το κεφάλι ψηλά. Πέρυσι είχαν τερματίσει τελευταίοι στον όμιλο -μην το ξεχνάτε. Πιστεύω πως σε γενικές γραμμές πρέπει να είναι ευχαριστημένοι.

Χρήματα
Μπορεί να έχεις ξοδέψει 300 εκατ. ευρώ και να 'σαι ευχαριστημένος; Ναι, αν είσαι η Μάντσεστερ Σίτι. Ολα αυτά τα χρήματα που οι Αραβες έχουν ξοδέψει ήταν υποχρεωτικά για να μπει η Σίτι στο Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα στο μικρό (σχετικά) κλαμπ των ομάδων που παίρνουν σε αυτό μέρος σχεδόν κάθε χρόνο. Αν μιλάμε για τη Σίτι, πρόκειται για μεγάλη πρόοδο. Οι ομάδες που είναι σε αυτό το γκρουπ, οι διάφορες Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Αρσεναλ, Τσέλσι, Μίλαν, Γιούβε, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν κτλ., όταν ξοδεύουν 200 με 300 εκατ. ευρώ, το κερδίζουν κιόλας. Ξεκινάνε όμως έχοντας, πλην εξαιρετικού απροόπτου, τη σιγουριά της παρουσίας τους σε αυτό. Αυτή τη σιγουριά της παρουσίας αγόρασε η Σίτι. Αν οι Αραβες τώρα βάλουν καμιά διακοσάρα εκατομμύρια λίρες ακόμα, μπορεί του χρόνου να πάνε και παρακάτω.

Παρί
Κάποιοι για να καταδείξουν τις δυσκολίες της Σίτι τη συγκρίνουν με την Παρί, που με τον ίδιο τρόπο εξελίχθηκε και μεγάλωσε ως ομάδα πολύ πιο γρήγορα. Ισχύει αυτό, υπάρχουν ωστόσο κάποιες μεγάλες διαφορές. Στην Παρί δεν χρειάστηκαν 200 εκατομμύρια για να μπει στο κλαμπ των διεκδικητών του γαλλικού πρωταθλήματος: το κλαμπ αυτό έχει πολύ λιγότερους από όσους το αντίστοιχο της Πρέμιερ Λιγκ κι αν εμφανιστείς με έναν Ιμπραΐμοβις έστω, οι σε αυτό παρευρισκόμενοι (οι διάφορες Λιόν, Λιλ, Μαρσέιγ κτλ.) όχι μόνο παραμερίζουν να περάσεις, αλλά σου δίνουν και τα κλειδιά. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι η Παρί προέρχεται από το Παρίσι κι όχι από το Μάντσεστερ. Το Παρίσι είναι ένας κοσμοπολίτικος προορισμός, μια από τις πρωτεύουσες του κόσμου. Το Μάντσεστερ είναι μια γκρίζα, μουντή, βροχερή επαρχιακή πόλη που αν δεν είχε τη Γιουνάιτεντ, δεν θα ξέραμε πού ακριβώς πέφτει στο χάρτη. Το Παρίσι μπορεί να γίνει προορισμός ζωής για όλους τους ποδοσφαιριστές: πας εκεί και λες «να κάνω ό,τι μπορώ για να μη φύγω». Στο Μάντσεστερ, αν δεν τους δίνανε ένα σκασμό λεφτά, αυτούς που αγοράζουν θα τους βλέπανε στην τηλεόραση.

Οπαδοί
Η Σίτι αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα του Μέσι και μάλιστα ένα βράδυ που ο Αργεντινός μάς ξαναθύμισε γιατί έγινε ο τεράστιος σταρ που βάζει υποψηφιότητα για τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Νομίζω ότι οι οπαδοί της Σίτι -και μιλάω για τους κανονικούς, αυτούς που ζουν στην Αγγλία και δεν υποστηρίζουν πέντε-έξι ομάδες ο καθένας- είναι πολύ ευχαριστημένοι για το γεγονός ότι είδαν την ομάδα τους να παίζει με κοτζάμ Μπαρτσελόνα. Δέκα χρόνια πριν, δεν θα μπορούσαν ούτε να το φανταστούν.