Sorry, guys αλλά όσοι επιθυμείτε να διαβάσετε κάποια ανάλυση για τα… σφυρίγματα του Κάιπερς, εθισμένοι στο δηλητήριο που γευόμαστε όλοι μας κάθε εβδομάδα στα ελληνικά γήπεδα, το ακόλουθο κείμενο… βλάπτει σοβαρά την υγεία σας. Sorry, αλλά όσο περνά από το χέρι μου από αυτό εδώ το blog θα συζητάμε μόνο για ποδόσφαιρο…

Όταν μάλιστα λίγες ώρες νωρίτερα έχεις απολαύσει την προσωπική μονομαχία δύο θρύλων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως ο Ράιαν Γκιγκς και ο Μίτσελ, είναι τουλάχιστον ιερόσυλο να μην αναφερθείς σε αυτήν.

Γιατί αυτό ακριβώς ζήσαμε το βράδυ της Τετάρτης στο «Ολντ Τράφορντ». Μια μονομαχία δύο τεράστιων ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων που έχουν μάθει να μη λυγίζουν ακόμη και υπό το βάρος των πιο δύσκολων αγωνιστικών συνθηκών.

Από τη μια πλευρά ο μοναδικός Ράιαν Γκιγκς. Ειλικρινά, αν ανατρέξω στο αρχείο των κειμένων που έχω υπογράψει όλα αυτά τα είκοσι χρόνια της παρουσίας μου στο χώρο του αθλητικού ρεπορτάζ, ίσως να μην έχω υμνήσει περισσότερο άλλον ποδοσφαιριστή. Θεωρώ τον Ουαλό μια ιδιοφυία των αγωνιστικών χώρων, έναν παίκτη – σύμβολο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και έναν αθλητή που έχτισε το όνομά του στηριζόμενος αποκλειστικά στο ποδοσφαιρικό του ταλέντο γυρίζοντας την πλάτη στις σειρήνες του αθλητικού μάρκετινγκ.

Για ένα πράγμα τον… κακίζω: Που μας στέρησε τη δυνατότητα να τον δούμε αγωνιζόμενο με την Εθνική Αγγλίας. Ακόμη κι αυτή του η επιλογή, όμως, αναδεικνύει τη μοναδικότητά του.

Αυτός ο τεράστιος παίκτης, λοιπόν, ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός στο «Ολντ Τράφορντ». Ήταν ο φάρος που φώτισε τις καρδιές των συμπαικτών του στο… σκοτεινό μονοπάτι της πρόκρισης, μετά το 2-0 του Φαλήρου. Ήταν ο «Ελ Σιντ» του Μόγιες, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σωθεί μια χαμένη χρονιά. Μόνο που ο ρόλος του… ορίτζιναλ Ελ Σιντ ήταν απλά να εμπνεύσει τους ιππότες του. Ο Γκιγκς όχι μόνο τους ενέπνευσε, αλλά με την πληθωρική του προσωπικότητα, άρπαξε την μπαγκέτα από τα χέρια του Ρούνεϊ και του Φαν Πέρσι και ανέλαβε χρέη ενορχηστρωτή της αντεπίθεσης των «κόκκινων διαβόλων». Εκεί που οι υπόλοιποι λιγοψυχούσαν, ένιωθαν τη φωνή του Ουαλού να τους εμπνέει.

Από την άλλη ο Μίτσελ. Αν τον είχα χαρακτηρίσει μάγκα μετά τη βαριά εντός έδρας ήττα με την Παρί (για την αγωνιστική του προσέγγιση απέναντι σε μια ομάδα δισεκατομμυρίων), σήμερα απλά υποκλίνομαι ακόμη περισσότερο στην προσωπικότητά του.

Δεν στέκομαι καθόλου στην τακτική του (η οποία θεωρώ ότι και στα δύο παιχνίδια υπήρξε εξαιρετική, απλά στο «Ολντ Τράφορντ» προδόθηκε από σοβαρότατα ατομικά λάθη παικτών όπως ο Μανωλάς, ο Μανιάτης και ο Χολέμπας), αλλά στη συμπεριφορά του μετά το τελευταίο σφύριγμα του Κάιπερς.

Η κίνησή του να σπεύσει στον αγωνιστικό χώρο και να σηκώνει έναν προς έναν τους πεσμένους στο χορτάρι παίκτες του, πιστοποιεί απλά το μέγεθός του.

Μακάρι όταν έρθει η ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα του να μας έχει αφήσει έστω και μια μικρή κληρονομιά από τη φιλοσοφία του και κυρίως τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο.

Γιατί οι πραγματικά μεγάλοι φαίνονται στα δύσκολα, φαίνονται στις ήττες, στους αποκλεισμούς. Και είμαι σίγουρος ότι αν ο Ολυμπιακός είχε πετύχει το χρυσό γκολ της πρόκρισης και είχε ρίξει τη Γιουνάιτεντ στο καναβάτσο, ο Γκιγκς θα συμπεριφερόταν ακριβώς όπως το έπραξε ο Μίτσελ. Θα ήταν ο πρώτος που θα έτρεχε να σηκώσει από το χορτάρι τους πεσμένους συμπαίκτες του…

Υ.Γ. Συνολικά στα δύο παιχνίδια ο Ολυμπιακός δεν ήταν χειρότερος από τη Γιουνάιτεντ. Θα τολμούσα να πω ότι ούτε την Τετάρτη ήταν χειρότερος από την αντίπαλό του. Μία ήταν η ουσιαστική διαφορά που έκρινε τα δύο παιχνίδια: Τα πολύ σοβαρά ατομικά λάθη «ερυθρόλευκων» ποδοσφαιριστών στη χθεσινή αναμέτρηση. Στο Φάληρο οι πρωταθλητές Αγγλίας ήταν συνολικά τραγικοί. Δεν ισχύει το ίδιο για την εικόνα που εμφάνισαν οι πρωταθλητές Ελλάδος στο Μάντσεστερ. Μόνο που στο πρώτο παιχνίδι, κανένας παίκτης της Γιουνάιτεντ δεν είχε υποπέσει σε λάθη σαν αυτά που έκαναν ο Χολέμπας, ο Μανωλάς και ο Μανιάτης στο «Ολντ Τράφορντ». Και σε αυτό το επίπεδο μια λεπτομέρεια αρκεί για να αλλάξει τη μοίρα μιας ποδοσφαιρικής σύγκρουσης…

Υ.Γ. 2: Την πάτησε άσχημα ο Ρομπέρτο στο τρίτο γκολ του Φαν Πέρσι. Υπέπεσε στο πιο σημαντικό λάθος που μπορεί να υποπέσει τερματοφύλακας σε αντίστοιχες εκτελέσεις φάουλ. Είχε περισσότερο το μυαλό του στη γωνία που κάλυπτε το «τείχος» και λιγότερο σε αυτή που βρισκόταν εκείνος. Κι όταν την… πατάς με αυτόν τον τρόπο, απλά… κοκαλώνεις!

Υ.Γ. 3: Και για να μην με λέτε… μετά Χριστόν Προφήτη, σας παραπέμπω στο blog της 10ης Μαρτίου, που έφερε τον τίτλο «Στο Μάντσεστερ θα μετρούν τα λάθη και όχι ο Κάκος». Αν μη τι άλλο… προφητικός!

Πηγή: Goal

Μίτσελ Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός